ตอนนี้เหวินหยุนจือกำลังนั่งยองลงกับพื้น ร้อนใจเหงื่อไหลพราก ส่วนคุณหมอฉินคนนั้นถูกรปภ.ล้อมรอบ หนีก็หนีไม่ได้แล้ว
ถ้าชิวาวาตายไปทั้งแบบนี้ คุณหมอฉินคงจบไม่สวย
เหวินหยุนจือชี้หน้าฉินตงเฉียง“ไอ้หมอเถื่อน!ดูสิ่งที่แกทำ ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรไป ฉันจะให้แกชดใช้ด้วยชีวิต!”
ประโยคนี้รุนแรงเกินไปแล้ว
ชีวิตสุนัขตัวหนึ่ง เทียบกับชีวิตคนคนหนึ่งได้ยังไง?
แต่ใครก็ไม่สงสัยในคำพูดที่เหวินหยุนจือพูดออกมา ด้วยนิสัยของเธอ เชื่อว่าทำเรื่องเด็ดเดี่ยวแบบนี้ได้
ฉินตงเฉียงทรุดคุกเข่ากับพื้น“คุณหญิงเหวิน ผมไม่รู้จริงๆทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจ ได้โปรดอย่าฆ่าผม ผมไม่อยากตาย”
“ขยะ!”
เหวินหยุนจือเงื้อมือตบฉินตงเฉียง ทิ้งรอยมือชัดเจนมากไว้บนหน้าเขา
ฉินตงเฉียงไม่เพียงไม่โกรธ ยังยื่นหน้าอีกข้างให้ตบ“คุณหญิงเหวิน คุณตบได้ดีมาก ตบข้างนี้ระบายอารมณ์อีกครับ”
เพียงแค่มีชีวิตรอด ต่อให้เป็นเรื่องต่ำทรามแค่ไหนก็ทำได้
เจียงชื่อทนดูต่อไม่ไหว สะอิดสะเอียนอยากอาเจียนจริงๆ
เขาเดินไปแล้วนั่งยองๆ มองชิวาวาที่นอนน้ำลายฟูมปากพลางถาม“ก่อนหน้านี้ผมบอกคุณแล้ว ชิวาวาตัวนี้ไม่ได้ป่วย อย่าฉีดยามั่วซั่ว มันไม่ได้กินข้าวหลายวันร่างกายอ่อนแอมาก พอคุณฉีดยา มันจะรับไ
หวได้ยังไง?”
เจียงชื่อพูดไปพลางหยิบเข็มออกมาไปพลางจากกล่องยาของตน
เหวินหยุนจือถาม“เจียงชื่อ คุณรักษาลูกชายฉันได้ไหม?”
“จะลองอย่างสุดความสามารถ”
“แน่นอน!”เหวินหยุนจือพูด“ฉันดูแลอาหารวันละ3มืออย่างเคร่งครัด กลางคืนก็กอดมันนอน แมวตัวนี้เพิ่งมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชิน ฉันต้องดูแลมันดีๆหน่อย มันถึงจะสงบ และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับฉัน”
“งั้นก็ถุกแล้ว”เจียงชื่อลูบหัวชิวาวาพลางพูด“สุนัขก็เหมือนกับมนุษย์ มีความรู้สึกมากมาย โดยเฉพาะชิวาวา มันมีความรู้สึกซับซ้อนกว่าสุนัขพันธุ์อื่นมาก เจ้าของอารมณ์เปลี่ยนนิดๆหน่อยๆ มันก็สัมผัสได้”
“คุณหญิงเหวิน ช่วงนี้คุณมัวแต่ใส่ใจแมวเทอร์คิช ละเลยชิวาวา มันเลยหึงหวง”
“มันอยากเรียกร้องความสนใจจากคุณ อยากได้ความรู้สึกดีๆจากคุณอีกครั้ง จึงใช้วิธีสุดขั้วแบบนี้”
“เหมือนที่คนมักพูดว่า‘หนึ่งร้องไห้ สองสร้างปัญหา สามผูกคอตา’ไม่ใช่แค่คนที่ทำแบบนี้ สุนัขก็ทำเช่นกัน ถ้าคุณดูแลแต่แมวเทอร์คิช ชิวาวาตัวนี้คงไม่กินข้าวไปตลอด อดอาหารจนตาย”
ฟังเจียงชื่อสาธยายจบ ทุกคนจึงเข้าใจได้ทันที
คิดดีๆ เหมือนเป็นแบบนั้นจริงๆ ตั้งแต่ซื้อแมวเทอร์คิชกลับมา ชิวาวาก็มีนิสัยแปลกๆ
เริ่มแรกคือเห่าทั้งวัน จากนั้นไม่กินข้าวเสียดื้อๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...