จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1430
“นี่มัน……”
เจ้าของสัตว์เลี้ยงอึกๆอักๆตอบไม่ได้ สีหน้าดูไม่ได้
“อีกอย่าง……”จู่ๆเจียงชื่อก้าวเท้าเข้าไป จับซ้ายมือของเจ้าของสัตว์เลี้ยง แล้วยกขึ้นพลางพูด“ในมือคุณมีกลิ่นยาแรงมาก ผมเชื่อว่า เพียงให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบ ก็จะพบว่าที่เหลืออยู่บนมือคุณคือยาถ่าย คุณอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหม ว่าเพราะอะไร？”
ได้ยินเช่นนั้น คนส่วนใหญ่ก็ได้สติ
เป็นไปสูงว่าการแสดงละครเสแสร้ง！เจ้าของสัตว์เลี้ยงคนนั้นจงใจวางยาถ่ายหมูแคระของตัวเอง จากนั้นใส่ร้ายกับป่าสัตว์ไม่รู้เขาทำเพื่อใส่ร้ายป่าสัตว์ หรือเพื่อแบล็กเมล์เอาเงิน สรุปคือ เขาเองนั่นแหละเป็นคนทำ！
หลังจากถูกเปิดโปง เจ้าของสัตว์เลี้ยงอายมาก
เขาพูดไม่ออก
แต่ว่าเว่ยเหลียงซุนไม่มีท่าทีว่าจะล้มเลิก เธอส่งสายตาให้คนข้างๆ จากนั้นมีเจ้าของสัตว์เลี้ยงอุ้มสุนัขตัวเองเดินออกมาทันที
เขาพูดด้วยความโมโห“คุณหมายความว่ายังไง？ว่าเราจงใจทำร้ายสัตว์เลี้ยงของตัวเอง เพื่อแบล็กเมล์เอาเงินพวกคุณงั้นเหรอ？พวกคุณไม่เอาหน้าจริงๆ？”
เหวินหยุนจือพูดเย้ยหยัน“ตอนนี้หลักฐานพิสูจน์ ว่าพวกคุณทำแบบนี้！”
“ถุย！”เจ้าของสัตว์เลี้ยงคนนั้นชี้สุนัขตัวเองพลางพูด“งั้นคุณอธิบายมา ทำไมสุนัขฉันมีรอยแผลเต็มตัวแบบนี้？ก่อนหน้านี้มันยังดีๆอยู่ หลังจากทำการดูแล‘เสริมสวย’กับพวกคุณ ก็มีรอยแผล！”
เหวินหยุนจือถูกถามอีกครั้ง
เจียงชื่อเดินไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ยกมือลูบสุนัข แหวกขนมัน แล้วตรวจดูรอยแผลอันป่าเถื่อน
เห็นเขียวๆม่วงๆเป็นจ้ำๆ บางแห่งก็ตกสะเก็ดแล้ว ป่าเถื่อนจริงๆ
เจ้าของสุนัขพูด“เห็นชัดไหม？”
“เห็นชัดเจน”
“คุณมีอะไรจะพูดอีก？การดูแลเสริมสวยของป่าสัตว์ ไม่ได้มาตรฐาน！”
พอพูดออกมา เจ้าของสุนัขคนอื่นก็กลัวมาก จนต้องตรวจดูสัตว์เลี้ยงของตัวเอง กลัวมีบาดแผลเหมือนกัน
เผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เจียงชื่อยังคงสงบดังปกติ
เขาพูดขึ้นอีก“เอาน้ำมาแก้วหนึ่ง เอ่อไม่ เอามากะละมังหนึ่ง”
เจ้าของสุนัขนึกขัน“เจ้าตัวเล็กของผมไม่ได้ป่วย คุณให้กินยาก็รักษาบาดแผลบนตัวมันไม่ได้！”
เจียงชื่อเปิดกล่องยาพลางพูด“รักษาได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับผม”
จากนั้น น้ำก็เอามาแล้ว
เจียงชื่อใส่ยาสีเหลืองลงไปในน้ำ วนให้เข้ากัน จากนั้นยื่นมือออกไปพลางพูด“ส่งสุนัขมาให้ผม”
“คุณจะทำอะไร？”เจ้าของสุนัขตื่นตระหนก“เจ้าตัวเล็กของผมไม่ได้ป่วย ไม่ต้องดื่มยา！ใครจะรู้ว่ายาของคุณมีอะไรหรือเปล่า ดื่มไปแล้วตายจะทำยังไง？”
“ตอนนี้ เจ้าตัวเล็กของคุณไม่เป็นอะไรแล้ว”
“เอ่อ……”
เจ้าของสุนัขอุ้มสุนัข หน้าถอดสีอีกครั้ง
เว่ยเหลียงซุนขมวดคิ้วเป็นปม พูดด้วยความโมโห“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง？ต่อให้คุณรักษามันหาย ก็ไม่สามารถปกปิดความจริงที่สุนัขตัวนี้ถูกทารุณได้หรอกนะ！”
เจียงชื่อนึกขัน เขามองเว่ยเหลียงซุนด้วยสายตาสงสัย พลางพูด“คุณ ยังดูไม่ออกอีกเหรอ？”
“ดูอะไรออก？”
“สุนัขตัวนี้ไม่ได้บาดเจ็บอะไรตั้งแต่แรก รอยฟกช้ำและรอยแผลเป็นบนตัว ล้วนใช้ตัวยาพิเศษปลอมแปลงขึ้น เมื่อครู่ผมใช้นำผสมยาอาบน้ำให้มัน ยาที่ตัวปลอมแปลงขึ้นพวกนั้นก็ละลายหายไป ดังนั้นมันถึง‘เหมือนเดิม’แล้ว หรือคุณคิดว่าแค่อาบน้ำเฉยๆ แผลจะหายไปงั้นเหรอ？”
คำอธิบายยาวยืดทำเอาเว่ยเหลียงซุนพูดไม่ออก
ทุกคนล้วนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ต่อให้เว่ยเหลียงซุนเถียงข้างๆคูๆ ก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว
และนี่แสดงให้เห็นปัญหาที่ร้ายแรงกว่านั้นมาก
เจียงชื่อมองเว่ยเหลียงซุน กวาดตามองทุกคน แล้วพูดอย่างสบายๆ“ตอนแรกเสแสร้งโดยการวางยาหมูแคระ จากนั้นใช้ด้วยยาปลอมแปลงเป็นแผลกับสุนัข”
“เหอะๆ เพื่อแบล็กเมล์ป่าสัตว์ พวกคุณตั้งใจมากจริงๆ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบท้าโลก
บทที่ 1 2 3 หาย...