จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 1519

ในนี้มีคนมากขนาดนี้ แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าสู้ไม่ได้

เมิ่งเวิ่นซ่านก็คิดไม่ถึงว่าเจียงชื่อจะเก่งกาจขนาดนี้ เขาเป็นแค่ประธานบริษัทไม่ใช่หรือ?จะระดมกำลังคนจำนวนมากขนาดนี้ได้อย่างไร?

ไม่เข้าใจจริงๆ

เมิ่งเวิ่นซ่านไอและพูดว่า"เอาล่ะ ประธานเจียง มีอะไรก็คุยกันดีๆ ทำไมต้องลงไม้ลงมือด้วยล่ะ?เรียกคนมาเยอะขนาดนี้ทำไม แออัดตายละ"

ตอนนี้รู้แล้วเหรอว่ามีอะไรก็คุยกันดีๆ?

เหมียวถงพูดอย่างดูถูก"ตอนนี้ถึงรู้ว่ามีอะไรก็คุยกันดีๆ มันไม่สายเกินไปเหรอ? เมื่อกี้เราคุยกับคุณดีๆ แต่คุณไม่ฟังเลย ไม่เพียงแต่ไม่ฟัง แต่ยังให้ลูกน้องของคุณมาจัดการกับพวกเรา หึหึ ตอนนี้เห็นพวกเรามีคนเยอะ ก็ให้เรามีอะไรก็คุยกันดีๆงั้นเหรอ อะไรอะไรก็คุณเป็นคนพูดหมดเลยนะ!"

สำหรับผู้หญิง ถกเถียงนั้นเป็นเรื่องที่ถนัดของพวกเธอ

เมิ่งเวิ่นซ่านโดนว่าจนอึดอัดมาก

แต่เรื่องมันถึงขั้นนี้แล้ว เขาทำได้เพียงกัดฟันพูดต่อ“เอิ่ม ประธานเจียง ช่างมันเถอะนะ?ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว เดี๋ยวผมจะพาคนของผมไปทันที ท่านโอเคไหม?”

เหอะๆ ไม่ได้!

เจียงชื่อได้ให้โอกาสเขาสองครั้งแล้ว แต่เขาไม่รักษาโอกาสนั้นไว้ ในโลกนี้ไม่มียาเสียใจภายหลัง

เจียงชื่อเดินไปตรงหน้าเขา คว้าปลอกคอเสื้อของเมิ่งเวิ่นซ่านด้วยมือเดียว และพาเขาไปที่โลงศพ

เมิ่งเวิ่นซ่านตกตะลึง

“ประธานเจียง ท่านจะทำอะไรหรือ?”

“มีอะไรก็พูดกันดีๆ”

“อย่าทำอะไรไปเรื่อยนะ ประธานเจียงคุณน่าจะรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร ผมเป็นถึง...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจียงชื่อก็เอื้อมมือออกไปและผลักฝาโลงออก จากนั้นโยนเมิ่งเวิ่นซ่านเข้าไปในโลงศพโดยตรง แล้วปิดฝาโลงศพ

เมิ่งเวิ่นซ่านก็น่าเศร้ามาก นอนอยู่ในโลงศพ เหมือนคนตาย สิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดคือมีสุนัขตายอยู่ข้างๆ ซึ่งมีกลิ่นเหม็นมาก

เขาต้องนอนในสภาพแวดล้อมที่เหม็นอับแบบนี้ จนถึงพรุ่งนี้ 10 โมงเช้า แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ออกมา

เมิ่งเวิ่นซ่านอยากจะปีนออกไป แต่เขาทำไม่ได้

ซี่โครงของเขาหัก มือและเท้าของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล แม้แต่จะลุกขึ้นนั่งก็ยากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะผลักฝาโลงศพที่หนักออก

“ปล่อยผมออกไป ปล่อยผมออกไป!”

“มีใครอยู่ข้างนอกไหม?”

“เร็วเข้า ปล่อยผมออกไปซะ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านั้นได้ยิน แต่ไม่มีใครกล้าไปเปิดโลงศพ และพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะลุกขึ้นยืนด้วยซ้ำ