จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 17

บทที่ 17 ฝ่าลมโต้คลื่น

ระยะเวลาห้าวันผ่านไปเพียงชั่วพริบตา

เช้าตรู่วันนี้ ติงเมิ่งเหยนตื่นแต่เช้า สวมชุดสูททางการสีดำ

อย่างไรก็เป็นการเข้าร่วมพิธีเคารพศพ จะต้องใส่ชุดที่เป็นทางการมากหน่อย จะใส่ง่าย ๆ ไม่ได้

เธอเดินออกมาจากห้อง พบว่าเจียงชื่อไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว โทรศัพท์หาเขาก็ไม่มีคนรับสาย อดไม่ได้ที่จะงงงวย

มาถึงห้องรับแขก เห็นว่ามีอาหารเช้าเตรียมพร้อมอยู่บนโต๊ะแล้ว

ติงเมิ่งเหยนนั่งลงทานพร้อมทั้งอ่านโน้ตที่เจียงชื่อทิ้งไว้บนโต๊ะ 10โมงเช้า ผมเตรียมรถไปรับคุณไว้แล้ว——ชื่อ

เธอหัวเราะ ช่างรู้ใจจริง ๆ

เวลานี้ ติงฉี่ซานเองก็ตื่นแล้วเดินมาถึงห้องรับแขก “เมิ่งเหยน แกจะหลับหูหลับตาไปกับเจียงชื่อจริงหรือ?”

ติงเมิ่งเหยนขมวดคิ้ว “ทำไมต้องหลับหูหลับตาคะ? เจียงชื่อเขาแค่จะไปเคารพศพน้องชายที่ตายไปแล้ว มันไม่ควรหรือคะ?”

ติงฉี่ซานส่งเสียงเหอะออกมา “ฉันไม่ได้บอกว่ามันไม่ควร เพียงแค่เรื่องนี้ต้องแยกสถานการณ์ ดูสถานที่ที่เหมาะสม ฉันได้รับการประกาศแล้ว การรื้อถอนตลอดริมแม่น้ำซีจะแล้วเสร็จภายในเช้าวันนี้ สุสานของเจียงโม่เก็บรักษาไว้ไม่ได้แล้วแน่ ๆ เจียงชื่อเขากลับไปคราวนี้ นั่นต้องเป็นการเสียหน้าอย่างแน่นอน เมิ่งเหยน ฟังที่พ่อแนะนำนะ อย่าลงไปในโคลนตม ถ้าหากทำไม่ดีเข้าไปแล้ว เรื่องจะยิ่งยุ่งยาก”

“วางใจเถอะค่ะ พ่อ หนูมีแผนไว้ในใจแล้ว”

ติงฉี่ซานถอนหายใจ “ช่างเถอะ ฉันไปทำงานก่อนแล้วกัน มีอะไรก็โทรมาหาฉัน”

เขาหยิบกระเป๋าเอกสารเดินออกไปทางประตู ครึ่งทางก็หยุดลง หันตัวกลับมาพูด “เมิ่งเหยน ในตอนแรกที่พ่อยึดมั่นว่าจะให้เธอแต่งงานกับเจียงชื่อ เป็นพ่อเองที่ผิดไป ถ้าหากเธอคิดว่าเจียงชื่อเชื่อถือไม่ได้ เธอคิดอยากที่จะหย่าล่ะก็ อย่าเก็บไว้ในใจ บอกพ่อ พ่อจะช่วยแกอย่างเต็มที่ และถือว่าเป็นการชดเชยของพ่อต่อแก”

ติงเมิ่งเหยนตกตะลึงไปชั่วขณะ

ในความจริงแล้ว เจียงชื่อในตอนนี้ไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งพื้นฐานอย่างกอาหารและเสื้อผ้าก็จัดการไม่ได้ ยังต้องอาศัยให้ตระกูลติงเลี้ยงดู

หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น บางทีอาจจะไม่สามารถรับกับสามีที่ไม่ได้เรื่องเช่นนี้ได้

การหย่า เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

แต่ติงเมิ่งเหยนยังคงนึกถึงคำมั่นสัญญาของเจียงชื่อที่ให้ต่อเธอได้ นึกถึงความเชื่อใจที่เธอมีต่อเจียงชื่อ นึกถึงความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันกับเจียงชื่อในสองวันที่ผ่านมา

เธอตัดสินใจให้โอกาสเจียงชื่ออีกครั้งหนึ่ง

“พ่อคะ ในตอนนี้หนูไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้”

“หนูยังอยากที่จะอยู่กับเจียงชื่อต่อไปค่ะ”

“อย่างน้อย ปัจจุบันก็เป็นเช่นนี้”

ติงฉี่ซานพยักหน้า “เอาเถอะ เรื่องนี้ในตอนนี้พักมันไว้ก่อน เมิ่งเหยน แกเปลี่ยนใจเมื่อไรก็บอกพ่อได้ตลอด รู้ใช่ไหม?”

“ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นแกค่อย ๆ ทานข้าวละกัน ฉันไปทำงานก่อน”

ติงฉี่ซานเพิ่งขับรถออกไปได้ไม่นาน จากนั้นก็มีรถออดี้สีดำคันหนึ่งมาจอดอยู่หน้าประตูตระกูลติง

แผ่นหลังที่กำยำของชายคนหนึ่งลงมาจากรถ

“ขอโทษนะคะ คุณมาหาใครหรือคะ?” ติงเมิ่งเหยนเดินมาด้านหน้าเพื่อถาม

ชายหนุ่มโค้งคำนับ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มพูด “สวัสดีครับคุณหนูติง เรียกผมว่าเทียนผิง ลูกพี่……แฮ่ม……เป็นสหายร่วมรบของเจียงชื่อ ผมมาที่นี่เพื่อมารับคุณไปเข้าร่วมพิธีเคารพศพของคุณชายน้อยสอง”

“อ้อ คุณเป็นคนที่เจียงชื่อจัดเตรียมไว้เหรอคะ?”

“ใช่ครับ”

“อืม ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะค่ะ”

ติงเมิ่งเหยนไม่สงสัย ปิดประตู และขึ้นรถไป เทียนผิงปิดประตูรถอย่างนอบน้อม จากนั้นก็ขึ้นรถและขับออกไป ขับรถไปทางริมแม่น้ำซีเจียง

“วันนี้ ดูท่าแล้ววันนี้คงไม่ค่อยมีคนมางานเคารพศพมากนัก”

เธอเสียใจอยู่เพียงลำพัง จู่ ๆ เทียนผิงก็เหยียบคันเร่ง รถแล่นผ่านช่องว่างเข้าไปภายในพื้นที่ปิดล้อม แล่นตรงไปยังทิศทางของสุสาน

ติงเมิ่งเหยนตกใจ “เทียนผิง นี่คุณทำอะไรคะ? รีบกลับไปเร็ว!”

เทียนผิงหัวเราะ “จะกลับไปได้อย่างไรล่ะครับ? พวกเราต้องไปเข้าร่วมงานเคารพศพ ไปไม่ถึงข้างสุสานจะดีหรือ?”

“คุณอย่าล้อเล่นน่ะ วันนี้เป็นวันทำการรื้อถอนปรับปรุง รอบ ๆ นี้ทั้งหมดถูกปิดล้อมไว้แล้ว ห้ามไม่ให้คนนอกเข้ามา คุณบุ่มบ่ามเข้ามาอย่างนี้ ถ้าหากว่าเกิดเรื่อง แล้วถูกจับเข้าคุกล่ะ”

เทียนผิงยิ้มกว้างพูด “คุณหนูติงสบายใจเถอะครับ ต่อให้มอบความกล้าให้พวกเขาสักสิบเท่า พวกเขาก็ไม่กล้ามาจับผมเทียนผิงเข้าคุก!”

ช่วงเวลาที่ปริปากพูด รถก็ได้แล่นมาถึงด้านข้างสุสานแล้ว

เทียนผิงเปิดประตูรถ เชิญติงเมิ่งเหยนลงมาอย่างนอบน้อม

ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบ ๆ แม้แต่เงาคนเธอก็ไม่เห็น จึงถามอย่างเคร่งเครียด “นี่……เจียงชื่อล่ะ?”

เทียนผิงชี้นิ้วไปที่ท้องฟ้า “อยู่ที่นั่น”

ติงเมิ่งเหยนเงยหน้า บนท้องฟ้าไม่มีอะไรอยู่เลย

“อยู่ที่ไหนคะ?”

“สาม สอง หนึ่ง! มาแล้ว”

ในเวลานี้เอง ก็ได้ยินเสียงดังลั่นสั่นสะเทือนของเครื่องยนต์เครื่องบิน จากเครื่องบินหลายสิบลำที่บินมาจากระยะไกล เครื่องบินทุกลำล้วนมีผ้าสีขาวแขวนไว้ท้ายเครื่อง เพื่อเป็นการไว้อาลัยให้แก่ผู้ตาย

ภายใต้การลากของเครื่องบิน ทันใดนั้นผิวแม่น้ำเจียง ‘แยกออก’ เรือสำราญลำหนึ่งก็แล่นเข้ามาช้า ๆ แบ่งแยกผิวแม่น้ำเจียง ทำให้ฝูงนกแตกตื่น

บนเรือสำราญลำนั้น เจียงชื่อยกมือไพล่หลัง ยืนหยัดอย่างทะนงองอาจ