จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 174

เริ่นจื่อหลันไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับบ้าน แต่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

เธออยากจะฆ่าตัวตายเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง

แต่เธออยากจะดูเจียงห้านเฟยอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย

แรงกดดันของชีวิตทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก และเธอก็เดินไปเรื่อยๆจนท้องฟ้ามืดมิดก่อนจะลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน

ทันทีที่เธอเปิดประตู ฉากตรงหน้าทำให้เธอสะดุ้งและโกรธมาก

ฉีอิงจือและโหลวซินเยว่กอดกันและมีอะไรกันบนโซฟา โหลวซินเยว่ร้องครางอย่างเคลิบเคลิ้มและภาพตรงหน้าก็ชวนหน้าแดงอย่างมาก

ความรู้สึกสิ้นหวังปะทุออกมาจากร่างของเริ่นจื่อหลัน

พวกเขาสองคนแอบคบกันที่บริษัทไม่พอ

ยังกล้าพาคนมาถึงที่บ้านด้วยเหรอ?

“ฉีอิงจือคุณช่วยทำตัวให้มียางอายหน่อยได้ไหม ที่นี่คือบ้าน มันคือบ้านนะ!”

ฉีอิงจือหัวเราะอย่างเย็นชา แยกออกจากร่างของโหลวซินเยว่ และสวมเสื้อคลุมตามต้องการ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือบ้านของฉันไม่ใช่ของคุณ ยัยแก่ ต่อไปนี้ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน คุณห้ามกลับมาที่นี่เข้าใจไหม?”

ใบหน้าของฉีอิงจือเต็มไปด้วยความขมขื่น

“เราเป็นสามีภรรยากันมาหลายปีแล้ว ตอนนี้คุณจะไล่ฉันออกจากบ้านเพื่อผู้หญิงสารเลวคนนั้นนะเหรอ?”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

ฉีอิงจือผลักเริ่นจื่อหลันลงไปที่พื้น

โหลวซินเยว่เดินเข้ามาและพูดว่า “ยัยแก่นี้น่ารำคาญจริงๆเลย จากมุมมองของฉันแล้ว เป็นเพราะเธอกำลังประสบความขุ่นมัวทางเพศแน่เลย เธอถึงอิจฉาฉันเช่นนี้”

ฉีอิงจือพยักหน้า “มันสมเหตุสมผลดีนะ ฉันไม่ได้แตะต้องยัยแก่นี้มาเกือบสิบปีแล้ว ฉันเดาว่าเธอคงจะอดไม่ไหวแล้ว ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้คุณพอใจ”

ใบหน้าของเริ่นจื่อหลันเปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

เริ่นจื่อหลันตกใจมาก “ฉีอิงจือ ไอ้สารเลว ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ คุณทำอย่างนี้กับฉันได้อย่างไร? ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!”

ฉีอิงจือเยาะเย้ย “ประหยัดความพยายามหน่อยเถอะ ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องส่งเสียงดังก็ได้ อีกไม่นานจะมีพวกหนุ่มกำยำหลายสิบคนมานอนกับคุณ ถึงตอนนั้นคุณจะต้องร้องครางออกเสียงอย่างแน่นอน”

หัวใจของเริ่นจื่อหลันกำลังหยดเลือด

แต่ในเวลานี้แม้แต่การฆ่าตัวเองเธอก็ไม่สามารถทำได้ นี่เธอทำได้แค่มองดูตัวเองถูกคนอื่นทำลายอย่างนั้นเหรอ?

อายุป่านแล้ว แต่ยังต้องทนกับความทุกข์ยากเช่นนี้

เริ่นจื่อหลันร้องไห้เสียงดัง

ในขณะนี้ ชายคนหนึ่งกำลังดักฟังทุกอย่างผ่านเครื่องดักฟังอยู่ ภายในความมืดในห้องเล็กๆแห่งหนึ่ง

มันคือเจียงชื่อนั่นเอง