จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 185

“ทำไมละ?”

กู้หย่งเลี่ยงพูดอย่างเขินอาย “เพราะเธอสวยและฉลาดมาก ฉลาดกว่าผมด้วย ผม...ผมชอบเธอครับ และผมจะแต่งงานกับเธอให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของผมเมื่อผมโตขึ้น”

พัฟ…

เจียงชื่อรู้สึกขำจนแทบจะสำลักออกมา แม้ว่าปกติเขาจะเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกในใจออกมาทางสีหน้าซะแค่ไหนก็ตาม เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อได้ยินเด็กพูดเรื่องนั้น

กู่หลังที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้ว และเขินอายแทบตาย ปกติเขาไม่ได้สอนเรื่องพวกนี้ให้ลูกๆนี่ เขาเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนเนี่ย?

เจียงชื่อไอและตอบด้วยรอยยิ้ม “เกรงว่าอาคงไม่สามารถช่วยในเรื่องนี้ได้”

“เอ๋ ทำไมล่ะ”

“เพราะมีเพียงนายเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือตัวเองในเรื่องนี้ได้ หากนายไม่ตั้งใจเรียนให้ดี เสี่ยวหวินจะดีขึ้นเรื่อยๆในอนาคต และไปโรงเรียนมัธยมชั้นนำและมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แต่นายกลับลาออกตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อถึงตอนนั้นแล้วเสี่ยวหวินอาจจะถูกเด็กชายคนอื่นๆแย่งไปก็ได้ ”

กู้หย่งเลี่ยงกำหมัดแน่น

“ถ้าอย่างนั้นผมจะตั้งใจเรียนและไปโรงเรียนเดียวกับเสี่ยวหวินตลอดชีวิตที่เหลือของผม”

แม้ว่าจุดประสงค์จะไม่ค่อยบริสุทธิ์นัก แต่ก็ถือว่าเป็นแนวคิดดี

อย่างน้อยก็เต็มใจที่จะเรียนหนัก นี่ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย

ณ จุดนี้ เรื่องยุ่งๆในโรงเรียนก็ถือว่าเป็นอันจบสิ้นลงแล้ว ครูหญิงและลูกของหงเจ๋อถูกไล่ออกจากโรงเรียน และหงเจ๋อก็ถูกลิดรอนจากตำแหน่งครูใหญ่กิตติมศักดิ์ของโรงเรียน

ในที่สุดเน่ร์เสี่ยวหวินและกู้หย่งเลี่ยงก็สามารถเรียนที่โรงเรียนได้อย่างปลอดภัย

ไม่ต้องกังวลกับการรบกวนจากภายนอกอีกแต่ไป

ทุกอย่างจบลงด้วยดี

...

ท้องฟ้ากำลังมืดลงเรื่อยๆ ภายใต้โคมไฟถนนสีเหลืองสลัวมีร่างที่สวยงามเดินคนเดียวบนถนน

มันคือหลิงเหยา

ในฐานะศิลปินคนใหม่ของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ หลิงเหยาได้รับทรัพยากรมากมายและมีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นเรื่อยๆ

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

ดังนั้นหลิงเหยาจึงเลิกกับเขาอย่างเด็ดขาดและยุติความสัมพันธ์ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

โม่ซ่าวหงไม่ได้สนใจมากนัก ท้ายที่สุด เขามีผู้หญิงมากมาย ไม่สำคัญว่าจะมีมากกว่าหรือน้อยกว่า หากไม่มีหลิงเหยาเขาก็จะไปหาผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่เธอ

ดังนั้นในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมาพวกเขาจึงไม่ได้ติดต่อกันเลย

เธอคิดว่าต่อจากนี้ไปพวกเขาจะเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกันไปตลอดชีวิต และจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดโม่ซ่าวหงถึงมาปรากฏตัวที่บ้านของหลิงเหยาวันนี้

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือก่อนที่หลิงเหยาจะออกจากบ้านไป ประตูและหน้าต่างก็ถูกปิดลงอย่างเรียบร้อยแล้ว

โม่ซ่าวหงเข้ามาได้อย่างไร?

โม่ซ่าวหงรู้สึกถึงความสงสัยของเธอ เขาหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าและพูดว่า “คุณลืมไปแล้วเหรอว่า คุณเคยให้กุญแจผมตอนเรายังคบกัน”

หลิงเหยาเพิกเฉยใส่เขาและถามว่า “เราเลิกกันแล้ว คุณมาทำอะไรที่บ้านฉัน?”

โม่ซ่าวหงหัวเราะ “เหยาเหยา อย่าใจร้ายกับผมนักเลย ผมมาวันนี้เพื่อขอคืนดีกับคุณนะ”

หลิงเหยาให้คำสองคำแก่เขา “ฝันไปเถอะ!”