จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 195

เมื่อเห็นการมาถึงของเจียงชื่อและหลิงเหยา ในตอนแรกเริ่นจื่อหลันยังคงสับสนอยู่เล็กน้อย แต่พอรู้ว่าหลิงเหยาจะมาอาศัยอยู่ที่นี่ เริ่นจื่อหลันก็ดีใจเป็นอย่างมาก

เธอพูดว่า “วิลล่าหลังนี้น่ะใหญ่เกินไป ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวทุกวัน ก็กลัวว่าจะมีแวมไพร์โผล่มาหรือเปล่า มันจะทำให้ฉันตกใจมากเลยน่ะสิ มีเหยาเหยาย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วยิ่งดีไปกันใหญ่ เวลามีหรือไม่มีอะไร ฉันสามารถคุยถึงการพัฒนาทักษะการแสดงและคุยถึงบทได้อีก”

หลิงเหยาเองก็มีความสุขมากเช่นกัน

อยู่คนเดียวมานานก็รู้สึกเหงามากเหมือนกัน เธอเองก็อยากที่จะอยู่กับคนอื่นๆบ้าง

อีกทั้งวิลล่าที่นี่ก็ใหญ่มากพอ แม้ว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็มีห้องส่วนตัวของตัวเองด้วย ไม่ต้องกังวลว่าจะกระทบอะไรกันมากมาย

หลังจากสนทนากันเสร็จแล้ว เจียงชื่อก็ออกจากบ้านไป

“ประธานเจียง！！”

“หืม？”

หลิงเหยาวิ่งออกจากบ้านและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้ต้องขอบคุณคุณมากๆเลยนะคะ ที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ฉันไม่กล้าคิดเลยว่า ถ้าไม่มีคุณแล้วชีวิตฉันต่อไปนี้จะเป็นยังไงกัน”

เจียงชื่อยิ้มพร้อมกบพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ก็ไม่ได้มีอะไร ขอแค่อนาคตเธอไม่หลอกลวงฉันก็พอ”

ขณะที่พูด เจียงชื่อก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “อีกอย่าง มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายไปซะหมด อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าแม่ของเธอไม่ได้ป่วย มันก็ดีมากแล้ว”

ใบหน้าของหลิงเหยานั้นแดงขึ้นมา

เมื่อคิดถึงเรื่องกลางวันที่ตั้งใจที่จะปกปิดเจียงชื่อ มันก็เป็นแค่เพียงพฤติกรรมของคนโง่เท่านั้น

หากในเวลานั้นพูดความจริงกับเจียงชื่อ ก็คงไม่เกิดเรื่องเมื่อตอนเย็นขึ้น

“ประธานเจียง”

“หืม？”

“ฉันขออะไรหน่อยได้ไหมคะ？”

“อะไรล่ะ？”

ใบหน้าของหลิงเหยานั้นแดงราวกับดอกกุหลาบ เธอกัดที่ริมฝีปาก ท้ายที่สุดจึงรวบรวมความกล้าพูดออกไป “ฉันขอ...กอดคุณได้ไหมคะ？”

ขณะนี้เอง ดวงจันทร์ก็ได้สว่างขึ้นในความมืดมิด

ขณะนี้เอง ดอกไม้ที่หุบอยู่ ก็ส่งกลิ่นหอมออกมา

เจียงชื่อยิ้มออกมา พร้อมกับอ้าแขนออก หลิงเหยาไม่ลังเลเลยที่จะเข้าไปเอาหัวไปอยู่ในอ้อมแขนของเจียงชื่อ พร้อมกับกอดชายหนุ่มด้วยหัวใจที่อบอุ่นนี้

อย่าบังคับให้อยู่ต่อเลย

เธอมายืนอยู่ที่ด้านข้างของหลิงเหยา มองไปตามทางที่เจียงชื่อจากไป พร้อมกับพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เขานั้นเป็นผู้ชายที่ไม่เลวเลยล่ะ เหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิด”

หลิงเหยา เริ่นจื่อหลัน

คนจากทั้งสองรุ่น ได้มอบความรู้สึกที่จริงใจให้กัน อีกทั้งยังรู้อีกว่า ดอกไม้นี้จะไม่มีวันเบ่งบาน และมันจะไม่เกิดผลลัพธ์อะไรด้วย

“เหยาเหยา”

“คุณน้าหลัน？”

“เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจนะ”

“อืม ฉันเข้าใจค่ะ ขอเพียงได้เห็นเขา ได้อยู่ข้างๆเขา ฉันก็พอใจมากแล้ว”

ใช่แล้ว ขอเพียงได้เห็นเขา และอยู่เป็นเพื่อนเขา

เริ่นจื่อหลันแหงนมองขึ้นบนท้องฟ้า “ชายคนที่ฉันเฝ้าคิดถึง แม้แต่มองยังมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ”