จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 238

รถเตรียมพร้อมทันที ซินยุ่นขอให้คนใช้ดูแลซินจื่อหมินต่อไป เธอไปอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ด้วยตัวเอง

ตลอดทาง ซินยุ่นกังวลเป็นอย่างมาก

ดูอาการของพ่อแล้ว ไม่รู้ว่าจะสิ้นใจเมื่อไหร่

นี่เป็นเพราะเธอไม่ดีเอง

ถ้าไม่ใช่เพราะความดื้อรั้นและอคติของเธอ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเชื่อคำพูดของสือเหวินปิ่ง ซินจื่อหมินก็ไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้

คิดถึงตรงนี้ ซินยุ่นก็มีความรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด

รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนฆ่าพ่อ

บรึ้น~~

ลินคอล์นสีดำพุ่งออกมาจากแนวทแยง ขวางถนนอย่างกะทันหัน รถของซินยุ่นจึงต้องจอดลง และยางก็ไถลลงกับพื้น ทำให้เกิดรอยขีดข่วน

การจอดรถอย่างรวดเร็วเกือบทำให้ ซินยุ่นชนกับพนักพิงด้านหน้า

เธอถามอย่างโกรธเคือง "นี่มันอะไรกัน?”

“คุณผู้หญิง จู่ๆก็มีรถออกมาขวางกลางถนน ผ่านไม่ได้!”

ชีวิตของซินจื่อหมินตกอยู่ในอันตราย ช่วงที่กำลังกังวล ขณะนี้ก็ปรากฏรถคันหนึ่งขวางถนนไว้ ทำเอาซินยุ่นโกรธจนปางตาย

เธอผลักประตูรถแล้วเดินข้ามไป

เธอมีสติและยับยั้งชั่งใจมาตลอด ณ เวลานี้ เธออดไม่ได้ที่จะตะโกนด่าว่า "คุณขับรถยังไง? ขวางทางคนอื่น ไม่รู้เหรอ ไปให้พ้นเร็วๆ ฉันกำลังรีบ!"

รถลินคอล์นไม่ขยับ

ประตูด้านหลังเปิดออก และชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถพร้อมกับหนังสือในมือ

ชายคนนั้นคือเจียงชื่อ และหนังสือคือ 《เข็มชี่แปดทิศ》

ซินยุ่นตกตะลึง

ในขณะนี้อาการของซินจื่อหมินรุนแรงมากขึ้น เขาสับสน หอบ เมื่อมองดูท่าทางอย่างนี้คาดว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน

“ถ้าซินฉีพูดไม่ผิด บทสุดท้าย สามารถช่วยชีวิตได้” เจียงชื่อมอบหนังสือให้ซินยุ่น

ซินยุ่นไม่เกรงใจอีกต่อไป ยิ่งไม่สนใจต่อความเกลียดชังที่มีต่อพี่ชาย อะไรจะสำคัญไปกว่าการช่วยพ่อของเขาในเวลานี้?

เธอรีบเปิดไปบทสุดท้าย

บทสุดท้ายของ 《เข็มชี่แปดทิศ》- 《บทเก้าหยาง》

'สาเหตุที่รักษาโรคหนาวทางพันธุกรรมของตระกูลซินเป็นเรื่องยาก เพราะความเย็นในร่างกายไม่ได้เป็นเพียงความเย็น ’

'ถ้าใช้วิธีร้อนธรรมดาบำบัด อากาศเย็นจะหลอมรวมเป็นความร้อน ทำให้ร่างกายร้อนจัด ถ้าใช้วิธีแช่เยือกแข็งรักษาในเวลานี้ อากาศร้อนจะกลับเป็นเย็น’

'พลังชี่นี้ร้อนเมื่อเจอความร้อน เย็นเมื่อเจอความเย็น มันไม่แน่นอนและไม่สามารถกำจัดได้ นี่เป็นส่วนที่น่ากลัวที่สุดของโรคทางพันธุกรรมของตระกูลซิน ถ้าการรักษาซ้ำๆ ไม่เพียงไม่หายแต่ร่างกายจะถูกทรมานให้สูญเปล่า คนก็จะไม่มีชีวิตแล้ว ’

'สำหรับสิ่งนี้ ผมได้สร้างวิธีรักษาเก้าหยางขึ้นมา ’