จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 252

เฉิงดันถิงพูดอย่างรีบร้อนว่า “ต้องเป็นพวกต้นฉบับร่างที่ไม่ใช้แล้วแน่ๆที่โดนคนของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องขโมยไป ถึงทำให้ความลับทางธรุะกิจรั่วไหลได้”

หลัวเซิ่งพยักหน้า

“มิน่าล่ะผมถึงได้รู้สึกว่าเพลงใหม่นี้ค่อนข้างเหมือนกับเพลงนั่นของผมเลย แต่ในเรื่องของรายละเอียด ก็ยังคงมีความแตกต่างกันไม่น้อยเลย ที่แท้ก็ดัดแปลงมาจากฉบับร่างที่ลักลอบขโมยมานี่เอง มีความคล้ายคลึงประมาณ80%”

แม้ว่าจะมีเพียง80% แต่ก็เป็นเพลงที่ดีมากแล้ว

เงินที่สูญเสียไปก้อนนี้ของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์คงกู้คืนกลับมาไม่ได้แล้ว

เฉิงดันถิงพูดกล่าวว่า “ฉันจะไปดึงข้อมูลจากกล้องวงจรปิดเดี๋ยวนี้เลย ดูว่าใครกันที่เป็นคนขโมยฉบับต้นฉบับร่างที่ไม่ใช้แล้วไป จะต้องหาตัวคนคนนั้นมา แล้วจับหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ！！！”

เธอเพิ่งจะก้าวออกไป เจียงชื่อก็เรียกเธอไว้

“รอเดี๋ยว”

เฉิงดันถิงหันหลังกลับมา “ทำไมเหรอ？”

เจียงชื่อหัวเราะออกมาเบาๆ นั่งลงอย่างใจเย็นมาก พูดอย่างราบเรียบว่า “ในเมื่อคนเขากล้าขโมย โดยไม่กลัวว่าคุณจะจับได้เลย คุณหาตัวเจอแล้วมันจะยังไง？ดำเนินคดีก็ต้องสมเหตุสมผล？ความเสียหายก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่สามารถกู้คืนกลับมาได้ อีกอย่างคอนเสิร์ตเคาท์ดาวน์ก็ใกล้จะมาถึงแล้ว ในเวลาแบบนี้จะทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ค่อยสมเหตุสมผลจริงๆ”

จริงๆด้วย

อีกเดี๋ยวก็ใกล้จะถึงคอนเสิร์ตเคาท์ดาวน์ นี่เป็นโปรเจคที่ใหญ่ที่สุดตั้งแต่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ก่อตั้งมาเลยนะ

ถ้าหากทำพังแล้ว ความเสียหายก็คงสูงมาก

ในเวลาที่สำคัญแบบนี้ อย่าให้เรื่องอื่นมาทำให้ว่อกแว่ก ยิ่งไปกว่านั้นจะให้พนักงานภายในรู้เรื่องต้นฉบับโดนขโมยไปไม่ได้นะ งั้นก็จะไขว้เขวกันแล้ว

แต่เฉิงดันถิงก็ยังคงโกรธมากเช่นเดิม “จะปล่อยมันไปแบบนี้จริงๆเหรอ？”

เจียงชื่อส่ายๆหน้า “ดันถิง คุณเคยดู《สามก๊ก》ไหม？ ”

เฉิงดันถิงยักไหล่ๆอย่างเก้ๆกังๆ

“เคยดูละครทีวี”

เฉิงดันถิงแสร้งทำเป็นเอ่ยถามอย่างเป็นกังวลว่า “อาจารย์หลัว เนื้อเพลงใหม่นี้ที่คุณแต่งขึ้นมาจะช่วยให้เราทวงคืนความพ่ายแพ้ได้จริงๆเหรอ？”

หลัวเซิ่งตบหน้าอกแล้วพูดว่า “ทำไม ไม่เชื่อคนแซ่หลัวอย่างผมเหรอ？จะบอกคุณนะ เนื้อเพลงนี้เป็นมาตรฐานที่ดีที่สุดที่ผมประพันธ์เพลงขึ้นมาแล้ว ขอเพียงแค่ประพันธ์เพลงออกมา จะต้องได้รับการยอมรับจากผู้ชมแน่นอน ถึงตอนนั้นก็กดทับ《ฉงหรง》ลงไปก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก ”

เฉิงดันถิงแสดงสีหน้าสีตาที่มีความสุข “งั้นก็ขอขอบคุณอาจารย์หลัวมากๆค่ะ”

“โธ่เอ๋ย ไม่ต้องมาเกรงอกเกรงใจกับผม”

ทั้งสองคนพูดไปหัวเราะไป เดินผ่านทางเดินไป ไม่มีใครได้สังเกตเลยว่า มีเงาร่างที่ด้อมๆ มองๆกำลังแอบฟังสิ่งที่พวกเขาทั้งสองคนพูดกันเลย

หลังจากที่ฟังสิ่งที่พวกเขาทั้งสองคนพูดกันเข้าใจแล้ว มุมปากก็เผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นออกมา

ผ่านไปไม่นาน ฟ้าก็มืดลงแล้ว

เจียงชื่อเก็บของเสร็จออกไปจากห้องทำงานไปแล้ว กลับบ้านเหมือนปกติ

เพิ่งจะก้าวเดินไป หลังจากนั้นก็มีพนักงานทำความสะอาดเข้ามานำขยะที่อยู่ในถังขยะไปเททิ้งแล้ว แล้วก็ออกจากห้องทำงานไปแล้ว