จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 279

เธอเดินไปพลางและพูดไปพลางว่า “สิ่งที่กลุ่มนี้ต้องการคือชีวิตของคนเฒ่า พี่ใหญ่ คุณออกไปกับหมอเจียง ไม่ต้องมาติดร่างแหกับคนเฒ่า”

ต้องบอกว่าหญิงชราคนนี้กล้าที่จะกล้าหาญและมีจิตวิญญาณแห่งการอุทิศตนอย่างเข้มแข็ง

แต่ เมื่อมีเจียงชื่ออยู่ จะยอมให้เธออุทิศตนได้อย่างไร?

หนึ่งในนักฆ่ารีบวิ่งไปหาท่านทวด กำปั้นใหญ่เท่าหม้อโบกมือดั่งเสือคำราม ทุบไปยังขมับของท่านทวด

ไม่ต้องพูดถึงคนแก่ แม้แต่หนุ่มสาวก็รับไม่ไหวหรอก

ถูกโจมตีจะต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัยเลย

ฮู้ววว!!!

หมัดที่พุ่งมายังหน้าผากของท่านทวดพร้อมกับเสียงลม เมื่อเขากำลังจะทำสำเร็จ อีกมือก็คว้ากำปั้นไว้ทันที

ขยับไม่ได้!

นักฆ่าเหล่สายตา มีรอยยิ้มเหยียดตรงมุมปาก

พวกเขาเป็นทหารที่อยู่ในสนามรบมาหลายปี กล้าลงมือกับพวกเขางั้นหรือ? นั่นมันเป็นการรนหาที่ตาย

นักฆ่าต้องการหลุดพ้นจากพันธนาการของเจียงชื่อ แต่เขารู้สึกเก้ๆกังๆที่พบว่าไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากเจียงชื่อได้ และถูกเจียงชื่อเตะไปตรงที่หน้าอก และเขาก็กระเด็นออกไป 7-8 เมตร กระแทกกับถังขยะบนถนนอย่างแรง

“ท่านทวด ฟังนะ”

“ถอยไปอยู่ข้างหลังผม”

ท่านทวดมองเจียงชื่ออย่างแปลกใจ คิดไม่ถึงจริงๆ ที่ชายหนุ่มคนนี้ไม่เพียงแต่เก่งด้านการแพทย์เท่านั้น แต่ฝีมือยังน่ากลัวอีกด้วย

เมื่อ นักฆ่าคนอื่นๆ เห็นสิ่งนี้ อีกหลายคนก็รีบมุ่งไปที่เจียงชื่อ

ความเร็วของนักฆ่านั้นเร็วพอที่สายตาของคนธรรมดาจะตามไม่ทัน

แต่ว่า!

แปะๆ

มีเสียงปรบมือดังขึ้น

เห็นชายฉกรรจ์กำลังเดินเข้ามาพร้อมปรบมือ

“ฝีมือดี”

“ฉันไม่ได้พบยอดฝีมือเช่นนี้มานานแล้ว”

ในระหว่างนั้น มีนักฆ่ามากกว่าสิบคนรวมตัวกันและล้อมรอบพวกเขาด้วยชายฉกรรจ์

ชายฉกรรจ์ค่อยๆพูดว่า “ฉันเป็นผู้สอนของพวกเขา แท้จริงเรามิได้สอนคนเหล่านี้ดีพอ เมื่อฉันอยู่ในสนามรบ ฉันฟุ้งซ่านและละเมิดข้อห้ามสำคัญไป ตอนนี้ ให้ฉันได้มาลองกับนายหน่อย ดูซิว่านายจะมีฝีมือสักเท่าไหร่กันเชียว”

“ขอพูดอะไรล่วงหน้านะ ฉันยังไม่ได้ลงมือจริงจังเลยนะ "

“เกิดว่าไม่ทันระวังฆ่านายตาย ก็อย่ามาโทษฉันล่ะ”