จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 30

บทที่ 30 ผมนี่ล่ะคือกฎหมาย

ซูสวนตื่นตัวทันที เธอไม่ใช่คนโง่ และแน่นอนว่าเธอมองออกเรื่องที่จ้าวจื้อซวนกำลังใช้วิธีปล้นชิงตามไฟ

จ้าวจื้อซวนชอบพอซูสวนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเธอ

ในฐานะดาวของมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศในเมือง ความสาวเปล่งปลั่งของซูสวนนั้นช่างน่าดึงดูด รวมกับรูปร่างสูงบาง และใบหน้าที่งดงามถึงขีดสุดของเธอ ผู้ชายหลายคนต่างก็ต้องหมอบลงใต้กระโปรงทับทิม

จ้าวจื้อซวนไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่อยากครอบครองซูสวน และก็ต้องไม่ใช่คนสุดท้ายแน่ๆ

ซูสวนหน้าชา ในช่วงเวลานั้นเธอไม่รู้ว่าควรตอบอะไรออกไปดี

แน่นอนว่าเธอไม่ยอมทำตามแน่ แต่ถ้าหากเธอกล้าพูดว่า ‘ไม่’ ชีวิตของคุณปู่กู้ก็คงจะหายไปในพริบตา จะรีบร้อนไม่ได้ ต้องใจเย็น

“ว่ายังไงล่ะ ซูสวน เธอยินยอมหรือเปล่า?”

“อันที่จริงผมอายุมากกว่าเธอแค่สิบปีเท่านั้นเอง ไม่ถือว่ามีช่องว่างระหว่างวัยหรอกนะ อีกอย่าง หน้าที่การงานและรายได้ของผมก็ดีมากคุณ จะไม่เสียเปรียบแน่ๆถ้าแต่งงานกับผม”

“ผมสัญญาว่าผมจะดีกับเธอไปตลอดชีวิต”

มือทั้งสองข้างของซูสวนกำแน่นเพื่อระงับความโกรธในใจ

ตึกตึกตึก

เจียงชื่อใช้ปลายนิ้วเคาะลงบนโต๊ะ พูดเบาๆว่า “ใบรายการนี่ดูเหมือนจะมีปัญหานิดหน่อยนะครับ”

จ้าวจื้อซวนขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไง?”

เจียงชื่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายว่า “ยาหลายตัวในใบรายการที่คุณสั่ง เป็นยาที่หาได้ทั่วไปตามข้างถนน มีราคาอยู่ที่กล่องละสามสิบหรือห้าสิบหยวน แต่ราคาที่คุณระบุไว้คือห้าหรือหกร้อยต่อกล่อง อีกอย่างเตียงโรงพยาบาลนี้มีราคาหนึ่งแสนสองหมื่นต่อเดือน? คุณล้อเล่นรึไง นี่น่ะห้องคนไข้หรือห้องชุดระดับห้าดาวของประธานาธิบดีกันล่ะครับ?”

“ที่สำคัญที่สุดคือปริมาณยานี่ คุณเคยดูมาก่อนไหมครับ? ถ้ากินตามปริมาณที่คุณกำหนดจริงๆ ทุกวันกินแต่ยาก็กินอิ่มแล้วมั้ง? นี่กินยาแทนข้าวหรือเปล่าครับ?”

“คุณหมอจ้าว คุณสมบัติที่แท้จริงของใบรายการนี้ เหมาะที่จะสงสัยมากเลยนะครับ”

คำพูดนี้ของเขา ทำเอาจ้าวจื้อซวนถึงกับขมวดคิ้วแน่น

ซูสวนมีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอถูกเลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็ก และเธอก็ไม่เคยดูใบรายการแล้วเอายาเลยด้วยซ้ำ เธอน่ะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้พวกนี้ เพราะงั้นจ้าวจื้อซวนพูดอะไรมาเธอก็เชื่อทั้งหมด

ซูสวนจ้องไปที่จ้าวจื้อซวน “คุณตั้งใจหลอกเองเงินฉันเหรอคะ?!”

จ้าวจื้อซวนหัวเราะเจื่อนๆ “ซูสวน เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ? ผมเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญนะ จะสั่งยาให้เธอมั่วๆได้ยังไง เธอจะเชื่อผมที่เป็นแพทย์มีประสบการณ์มากกว่าสิบปีและจบจากโรงเรียนแพทย์มืออาชีพ หรือเชื่อเพื่อนที่พูดจาส่งเดชคนนี้ของคุณกันล่ะ?”

ซูสวนลังเลเล็กน้อย

แน่นอนว่าเจียงชื่อ เป็นแค่ทหารคนหนึ่งเท่านั้น เขาจะไปเข้าใจเรื่องยาแค่ไหนกันเชียว? แต่คำพูดของคนชั่วอย่างจ้าวจื้อซวนเองก็เชื่อถือไม่ได้ทั้งหมด

จ้าวจื้อซวนหยักไหล่ “เธอยังตัดสินใจไม่ได้เหรอ? งั้นก็ได้  ผมจะโทรหาสํานักงานควบคุมยา แล้วให้เขาส่งคนมาตรวจหน่อยตกลงไหม? หรือแม้แต่คนของสํานักงานควบคุมยาเธอก็ไม่เชื่อใจน่ะ?”

ซูสวนพยักหน้า “ตกลงค่ะ”

จ้าวจื้อซวนโทรหาคนของสำนักงานควบคุมยาต่อหน้าพวกเขาทันที แล้วขอให้พวกเขาส่งคนมาตรวจสอบ ในระหว่างนั้นเขามีท่าทีที่สงบ และไม่ได้รู้สึกกังวลแม้แต่น้อย

สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของเจียงชื่อ

เจียงชื่อมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าราคายาในใบแสดงรายการนั้นผิดปกติ แต่คิดไม่ถึงว่าจ้าวจื้อซวนจะกล้าโทรไปที่สํานักงานควบคุมยา โดยไม่แสดงอาการกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว นี่น่ะมันผิดปกติ

เขาหรี่ตาลงพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นส่งข้อความหามู่หยางอีว่า ใช้ชื่อของผมส่งข้อความแจ้งรองผู้อำนวยการของสํานักงานควบคุมยา ให้เขาพาคนมาที่โรงพยาบาลประชาชนเมืองNo.3เพื่อตรวจสอบด้วยตัวเขาเอง

.........

ณ ห้องทำงานชั้นห้า สํานักงานควบคุมยา

พนักงานคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งไปอยู่ตรงหน้าหัวหน้าหวง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หัวหน้าครับ ทางนั้นมีคนจับผิดคุณชายน้อยอีกแล้ว ท่านจะให้ผมจัดการเลยไหมครับ?”

หัวหน้าหวงพยักหน้า “งั้นก็ให้เหล่าหวังเหล่าลี่ไปที่นั่นสักรอบ รีบไปรีบกลับล่ะ”

“ครับ!”

จ้าวจื้อซวนรินกาแฟ เขานั่งไขว่ห้างไปดื่มกาแฟไป โดยไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย

ซูสวนลุกขึ้นยืน “ฉันไปห้องน้ำนะคะ”

หลังจากซูสวนออกไปแล้ว เจียงชื่อมองจ้าวจื้อซวนอย่างเงียบๆ แล้วจิ้มเบาๆไปที่ใบแสดงรายการบนโต๊ะ

“ไม่มีคนอื่นอยู่แล้วล่ะ คุณหมอจ้าว คุณช่วยบอกความจริงผมได้ไหม? ใบแสดงรายการนี่น่ะเห็นได้ชัดว่ามีปัญหา แม้แต่คนที่มีความรู้ด้านเภสัชศาสตร์แค่เล็กน้อยก็ยังดูออกนะ อีกสักพักคนของสํานักงานควบคุมยามาถึง แล้วได้ดูก็คงรู้ว่ามีพิรุธ แล้วทำไมคุณถึงดูไม่กลัวสักนิดเลยล่ะ?”

จ้าวจื้อซวนหัวเราะเสียงดังลั่น

“ถูกแล้วล่ะ ใบแสดงรายการนั่นน่ะมีปัญหา ถ้าอย่างนั้นแล้วจะทำไมล่ะ? คุณรู้หรือเปล่าว่ารองผู้อำนวยการของสํานักงานควบคุมยา เขาเองก็นามสกุล ‘จ้าว’ น่ะ?”

ชั่วพริบตาเดียว เจียงชื่อก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่น่าล่ะจ้าวจื้อซวนถึงได้กำเริบเสิบสานขนาดนี้ ที่แท้ก็มีคนในนี่เองสินะ

จ้าวจื้อซวนจิบกาแฟ “จะบอกอะไรคุณอย่างนะ คนไข้ของฉันจ้าวจื้อซวนน่ะ นอกจากตัวผมแล้วก็ไม่มีใครกล้ารักษาหรอก แล้วก็รักษาไม่หายด้วย ถ้าวันนี้ซูสวนไม่ตกลงแต่งงานกับผมล่ะก็ งั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ ดูท่าอาการป่วยของคุณปู่กู้คงจะรักษาไม่หายซะแล้ว ผมกล้ารับประกันเลยว่าเขาจะต้องตายภายในสามวันนี้แน่!”

“นี่คุณบ้าขนาดนี้เลยเหรอ? คิดจริงๆเหรอว่ากฎหมายทำอะไรคุณไม่ได้น่ะ?”

จ้าวจื้อซวนหัวเราะ “กฎหมาย? ฮ่าๆๆ ในเมืองเจียงหนาน ในอุตสาหกรรมยานี่ ผมจ้าวจื้อซวนคนนี้ก็คือพระราชา คำพูดของผมก็คือกฎหมาย!”

เจียงชื่อส่ายหน้าและยิ้มอย่างเจื่อนๆ

ถ้าหากเขาไม่ได้ใช้ฐานะแบบคนธรรมดามาทำความเข้าใจเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งล่ะก็ เกรงว่าชีวิตนี้คงจะไม่ได้รู้ว่า ภายใต้การบริหารของเขาจะมีความสกปรกโสมมถึงขนาดนี้

เขตเจียงหนานนี่ ยังมี ‘จ้าวจื้อซวน’ อยู่กี่คนกันนะ?

ซูสวนเดินกลับมาแล้วนั่งรอข้างๆเจียงชื่อ “คนของสํานักงานควบคุมยามาหรือยังน่ะ?”

จ้าวจื้อซวนแย่งตอบไปว่า “จริงๆจะมาหรือไม่ก็เหมือนกัน ใบแสดงรายการใบนี้ของผมน่ะ คนของสํานักงานควบคุมยาดูแล้วต้องไม่มีปัญหาแน่ ซูสวน ผมว่าเธออย่าเสียเวลาดีกว่านะ ตกลงแต่งงานกับผมก็จบแล้ว”