จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 315

“มีอะไรเหรอ?” ติงเมิ่งเหยนถาม

“เมิ่งเหยน อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะปีใหม่แล้ว ผมอยากพาคุณไปสถานที่หนึ่ง”

“หืม?”

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกลังเล

นี่มันห้าทุ่มแล้ว ข้างนอกก็มืดมากด้วย มองไม่เห็นอะไรเลย

ดึกดื่นป่านนี้ยังเดินออกไปคงไม่ใช่เรื่องดีอะไร

แต่ติงฉี่ซานพูดว่า “แหม๋ ก็ไปสิ นานๆ ทีชื่อเอ๋อจะพาเธอออกไปเที่ยว เป็นวัยรุ่นวันๆ จะอยู่แต่ในบ้านได้ไง”

ติงเมิ่งเหยนไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว

นี่ยังเป็นพ่อแท้ๆ ของเธออยู่เหรอ?

ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังให้เธอออกไปข้างนอก ไม่กลัวเจอคนร้ายใช่ไหม?

เจียงชื่อพูด “มีผมอยู่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมจะดูแลความปลอดภัยของคุณเอง”

ด้วยประโยคนี้ ติงเมิ่งเหยนก็ไว้วางใจได้ทันที เพราะจนถึงตอนนี้ เจียงชื่อได้ทำตามคำพูดทุกอย่างที่เขาเคยสัญญาไว้แล้ว

อีกอย่าง เธออยากรู้ด้วยว่าเจียงชื่อจะพาเธอไปไหน

“งั้น เราไปกันเถอะ”

ติงเมิ่งเหยนจับมือเจียงชื่อ ทั้งสองก็จับมือกันและกันแล้วเดินออกจากบ้าน เจียงชื่อเป็นคนขับรถให้เธอ และ 30 นาทีหลังจากนั้น ทั้งสองได้มาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่มีไฟเปิดสว่างอยู่ทุกที่

ณ สวนสาธารณะฮัวไห่

ที่นี่คือสถานที่ที่เจียงห้านเฟยพ่อผู้ให้กำเนิดเจียงชื่อชอบมากที่สุด

เจียงชื่อจับมือติงเมิ่งเหยนไว้ และทั้งสองก็นั่งลงบนขั้นบันไดหิน

“แต่ตอนนี้แม่กับน้องชายผมจากไปแล้ว พ่อก็หายไปด้วย”

“เมิ่งเหยน ขอโทษด้วยนะที่ผมเห็นแก่ตัวไปหน่อย ผมอยากให้คุณอยู่กับผมในเวลาที่ผมระลึกถึงพวกเขา ผมอยากให้แม่กับน้องชายรู้ว่าตอนนี้ผมมีความสุขมาก”

“ผมอยากขอให้พวกเขาช่วยอวยพรให้ผมได้เจอกับพ่อเร็วๆ”

มุมปากของติงเมิ่งเหยนยกขึ้นเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคำพูดที่จริงใจจากเจียงชื่อหลังจากที่อยู่กับเขามาหลายปีนี้

จากนั้นเธอเอนกายลงบนไหล่ของเจียงชื่อและสองแขนของเธอเกาะที่แขนข้างหนึ่งของเขาแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วย

บางทีแม่และน้องชายของเจียงชื่ออาจจะเฝ้าดูพวกเขาอยู่ด้วยเช่นกัน

“เมิ่งเหยน”

“หืม?”

“ผมดีใจมากเลยนะที่ได้แต่งงานกับคุณ”