จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 346

ความรู้สึกตอนขับรถใหม่บนถนนมันช่างมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูกจริงๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่าของแพงบนโลกมันย่อมมีเหตุผลของมัน

และรถราคาห้าสิบล้านกับรถราคาห้าแสนมันก็มีข้อแตกต่างของมันด้วยเช่นกัน!

ในตอนแรกติงเมิ่งเหยนยังรู้สึกไม่สบายใจที่เสียเงินมากมายขนาดนี้เพื่อซื้อรถคันเดียว

แต่หลังจากได้ขับไปบนท้องถนนแล้ว เธอถึงจะรู้ว่าความสุขที่เกิดจากรถเฟอร์รารีราคาห้าสิบล้านนี้มันพิเศษเพียงใด เธอขับจนไม่อยากหยุดรถอีก เธออดไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตอยู่บนรถไปตลอดเลย

เจียงชื่อที่นั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับ เมื่อเห็นใบหน้าอันมีความสุขของติงเมิ่งเหยนเขาก็รู้สึกสุขใจไปด้วย

ของขวัญชิ้นนี้ดูเหมือนจะทำให้ติงเมิ่งเหยนมีความสุขมาก

ในขณะที่รถแล่นไปบนท้องถนน โทรศัพท์ของเจียงชื่อก็ดังขึ้น

กริ๊ง กริ๊ง~~

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นและเห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากเฉิงไห่ ผู้ดูแลบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งของเขา

ลุงเฉิง?

เจียงชื่อรู้สึกเอะใจ เพราะเขาไม่ได้กลับไปที่บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งนานแล้ว ส่วนงานแทบทั้งหมดที่นั่นเขาได้มอบหมายให้กับเฉิงไห่เป็นผู้ดูแลไปแล้ว

แล้วเฉิงไห่โทรมาในเวลานี้ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับบริษัท?

เขากดรับสายนั้น

"ฮัลโหล ลุงเฉิง ว่าไงครับ?"

"แย่แล้วครับคุณชายใหญ่ คุณรีบกลับมาริมแม่น้ำซีเจียงก่อนจะดีกว่าครับ เกิดเรื่องแล้วครับ!"

ริมแม่น้ำซีเจียง เป็นสถานที่ที่สำคัญสำหรับเขามาก

เพราะหลุมฝังศพของเจียงโม่อยู่ที่นั่น

แต่พื้นที่นั้นเขามอบให้กับตระกูลติงเพื่อปรับใช้พื้นที่ใหม่ไปแล้ว ตามความจริงมันไม่ควรเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ

แต่เมื่อได้ยินเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลุมฝังศพของเจียงโม่น้องชายของเขา ต่อให้เป็นคนที่เข้มขรึมมาตลอดอย่างเจียงชื่อก็ต้องรู้สึกกลัวเหมือนกัน เพราะเกรงว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นที่นั่นจริงๆ

เขาจึงถามต่อไปว่า "ลุงเฉิง เกิดอะไรขึ้น ลุงบอกตรงๆ เลยครับ?"

"เอ่อ......"

เสียงในสายเงียบไปเกือบครึ่งนาที เฉิงไห่ถอนหายใจอย่างไม่หยุด

ทุกครั้งที่จะเอ่ยปากพูดแต่มันก็พูดไม่ออกจากปากสักที

ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้คนกังวล

เจียงชื่อเก็บโทรศัพท์และระงับความโกรธของเขาไว้ "ไปที่ริมแม่น้ำซีเจียง"

แม้จะฟังดูเป็นคำพูดธรรมดา แต่ภายใต้ความเรียบง่ายนั้นเต็มไปด้วยกระแสน้ำที่พลุ่งพล่าน ซึ่งอาจปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ

ติงเมิ่งเหยนไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความน่ากลัวของเจียงชื่อ

จนกระทั่งตอนนี้ เธอถึงตระหนักได้อีกครั้งว่าสามีของเธอยังเป็นทหารคนหนึ่ง เป็นชายผู้ที่เคยลิ้มรสเลือดบนใบมีดมาก่อน

สามสิบห้านาทีต่อมา รถก็ได้หยุดลง

เจียงชื่อผลักประตูออกแล้วลงจากรถและตรงไปที่หลุมฝังศพทันที ส่วนติงเมิ่งเหยนก็รีบตามไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองเดินมาถึงหลุมฝังศพกันอย่างติดๆ

ส่วนเฉิงไห่ได้มารอที่นี่สักพักแล้ว

เมื่อเดินมาถึงหลุมฝังศพ ซึ่งภาพที่เห็นก็ทำให้ต้องตกตะลึง

หลุมศพถูกขุดขึ้นและถูกทุบเป็นชิ้นๆ โกศด้านในก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงสภาพที่พังยับเยินไปหมด

ในขณะนี้มือของเจียงชื่อก็บีบกำปั้นไว้แน่นๆ