จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 386

วันรุ่งขึ้น เจียงชื่อเดินทางไปที่อาคารสำนักงานของตระกูลติงพร้อมกับติงเมิ่งเหยนเพื่อเตรียมร่วมเป็นพยานในความสำเร็จของโครงการนี้ร่วมกัน

ทันทีที่เข้าไปในสำนักงาน ผู้คนมากมายก็เข้ามาแสดงความยินดีกับติงเมิ่งเหยน

วันนี้เป็นวันที่ติงเมิ่งเหยนเข้าใจถึงคำว่า 'ความสำเร็จ' มากที่สุด เธอรับคำชื่นชมของผู้คนไปตลอดทั้งทางเดิน ทุกคนต่างยกย่องในความสามารถของเธอ เพราะเธอสามารถรับมือกับหมู่บ้านตี้เหา หมู่บ้านที่เข้าหาได้ยากที่สุด

เพียงระยะทางสั้นๆ จากหน้าประตูสำนักงานไปถึงออฟฟิศ เธอก็ใช้เวลามากกว่าสิบนาทีแล้ว

หลังจากเดิน 'ข้ามน้ำข้ามภูเขา' มา ในที่สุดติงเมิ่งเหยนก็ได้มาถึงออฟฟิศของเธอ จากนั้นเธอวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะด้วยความเหน็ดเหนื่อย ซึ่งยังไม่ทันได้เริ่มงานเลยเธอก็เหนื่อยจนแทบจะหมดแรงแล้ว

เจียงชื่อยิ้มพูด "ดูเหมือนว่าคุณจะกลายเป็นคนดังไปแล้วนะ ใครเห็นก็ต้องเรียกคุณว่าท่านรองประธานติงอย่างเคารพด้วย"

ติงเมิ่งเหยนกลอกตาใส่ "ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว คุณยังมาล้อเลียนฉันอีก"

ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"เชิญค่ะ"

ประตูถูกเปิดออก เลขาของติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารในมือแล้วยื่นให้กับเธอ

"ท่านรองประธานติงคะ นี่คือแผนพัฒนาหมู่บ้านตี้เหาที่ท่านประธานเร่งดำเนินการให้ในเมื่อคืนนี้ค่ะ แล้วก็ข้อมูลที่เกี่ยวกับพื้นที่ในการสร้างสุสานก็ระบุไว้ในเอกสารนี้อย่างชัดเจนแล้วนะคะ"

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

เลขาก็หันเดินออกไป

ติงเมิ่งเหยนแกว่งแฟ้มเอกสารแผนพัฒนาในมือแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า "แล้ว คุณจะตอบแทนฉันยังไงดี?"

เจียงชื่อแสร้งไอแล้วครุ่นคิดอยู่สักพัก จากนั้นพูดว่า "จริงจังนะ คืนนี้ผมจะทำอาหารเย็นสุดหรูให้กับคุณ คุณอยากทานอะไรก็เลือกได้ตามต้องการเลย เป็นยังไงล่ะ?"

ติงเมิ่งเหยนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "อื้ม ค่อยยังชั่ว"

เมื่อพูดจบ เธอก็เปิดแผนพัฒนาดูทีละหน้า ในตอนแรกใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่เธอยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ จากนั้นสีหน้าของเธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

เหอะๆ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากแบ่งพื้นที่ดีๆ ให้กับเจียงชื่อไปใช้

ติงเมิ่งเหยนกัดฟันพูดว่า "กลั่นแกล้งกันชัดๆ! คุยกันแล้วว่าถ้าฉันเจรจาได้สำเร็จ พื้นที่ของหมู่บ้านตี้เหาก็จะให้มาใช้ในการสร้างสุสาน แล้วจะเปลี่ยนกะทันหันแบบนี้ได้ไง?!"

เจียงชื่อส่ายหัวด้วยรอยยิ้มจางๆ

ไม่ใช่วันแรกที่รู้จักติงจ้ง หัวใจของคุณปู่คนนั้นมันแคบยิ่งกว่ารูเข็มด้วยซ้ำ ฉะนั้นเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมันก็ปกติไม่ใช่หรือ? ความจริงแล้วมันไม่น่าแปลกใจเลยด้วยซ้ำ

ติงเมิ่งเหยนตบโต๊ะแรงๆ แล้วพูดว่า "ไม่ได้ ฉันจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้!"

โดยที่ไม่รอให้เจียงชื่อพูด ติงเมิ่งเหยนก็หยิบแผนการพัฒนาแล้วเดินออกไปทันที

ผลงานที่เธอสร้างมาด้วยความยากลำบาก แล้วจะปล่อยให้คนอื่นพรากไปง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร?

อีกอย่างเธออวดผลงานให้กับเจียงชื่อมาขนาดนี้แล้ว ถ้าหากล้มเหลวแล้วเธอจะสู้หน้าเจียงชื่อได้อย่างไร?