จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 429

เจียงชื่อยิ้ม

เทพแห่งสงครามชูร่าจะไปเป็นลูกน้องคนอื่น?

ถ้าเรื่องนี้ถูกคนเวสเตอร์แลนด์รู้เรื่องเข้าก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะรู้สึกอย่างไรกัน?

ไอ้บอดสงกล่าวต่อ "ทางที่สองก็คือ โดนคนของฉันตีจนตาย"

"จะเลือกยังไง ในใจของนายคงชัดเจนดี?"

ไอ้บอดสงรู้สึกว่าตราบใดที่เป็นคนปกติ ก็ต้องรู้วิธีที่จะเลือกระหว่างชีวิตกับความตายอยู่แล้ว คงไม่มีคนงี่เง่าคนไหนเลือกความตายหรอก

แต่!

เจียงชื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า "ฉันขอไม่ทั้งสองทาง"

"โอ้?นายคิดว่านายมีทางเลือกอื่นงั้นเหรอ?"

"มี"

"ทางเลือกอะไรกัน?"

เจียงชื่อมองไปที่ไอ้บอดสงด้วยสายตาที่เย็นชาจากนั้นพูดเบาๆ ว่า "ภายในสามนาที ฉันจะจัดการพวกนายทั้งหมด ฉันเห็นว่านายยังพอมีความจงรักภักดีอยู่บ้าง ดังนั้นไว้ชีวิตนายไว้ ไม่ต้องเกรงใจไป"

พรึ่บ!!!

ไอ้บอดสงนั้นเกือบดีใจแทบตายเสียแล้ว

เคยเห็นคนโง่ แต่ไม่เคยเห็นคนโง่เท่านี้มาก่อน หนึ่งคนต่อห้าสิบหกสิบคนงั้นเหรอ?เหอะๆ นี่เขาคิดว่าเขาเป็นเทพพระเจ้าหรือไงกัน?

"ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากซะจริง"

"พี่น้องทั้งหลาย จัดการ"

แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ฆ่าเจียงชื่อ แต่ไอ้บอดสงนั้นไม่มีทางเลือก เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ใครมาท้าทายเขา

นี่คือเหตุผลพื้นฐานว่าทำไมเขาถึง'ปกครอง'หลงหยันหยวนได้

ชายร่างกำยำคนหนึ่งเดินไปหาเจียงชื่อ ส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างยืนรออยู่ด้านข้างเพื่อเฝ้าดู แม้ว่าไอ้บอดสงจะออกคำสั่งให้ทุกคนไปจัดการ แต่ทุกคนกลับคิดว่าแค่คนคนเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการเจียงชื่อ

ชายกล้ามโตเดินมาที่เจียงชื่อพร้อมกับเยาะเย้ยอย่างดูถูกเหยียดหยาม เขายกไม้เบสบอลขึ้นมาหวังที่จะตบมันลงไปที่ศีรษะของเจียงชื่อ

ผลคือ…

เกิดเสียงปึงดังสนั่น เจียงชื่อหยุดไม้เบสบอลด้วยมือเปล่า

ไอ้บอดสง นี่'บอด'จริงๆ

คนจากองค์กรหยุนหยางนั้นต่างใช้สมองหา'อาวุธ'จำพวกไม้เบสบอล มีดพร้ารวมถึงก้อนอิฐต่างๆ จากนั้นพุ่งตัวเข้าไปหาเจียงชื่อทันที

หากเป็นคนธรรมดาแล้วล่ะก็ ต่อให้จะเก่งกาจมากแค่ไหน แต่ถ้าถูกคนมากมายรายล้อมขนาดนี้ก็ต้องตายอย่างไม่น่าสงสัยแน่นอน

แต่เจียงชื่อนั้นไม่ใช่คนธรรมดา

เขาเป็นเทพแห่งสงครามชูร่า

ไม่เคยยอมแพ้ล้มเหลว

เจียงชื่อนั้นเหมือนกับเทพเจ้าที่ลงมาจุติ ทุกๆ การเตะต่อย เขาสามารถทำให้คนที่กำลังจะจู่โจมมานั้นล้มลงได้

โดยเฉพาะหลังจากที่เขากำลังชิงมีดพร้าอยู่นั้น 'เทพแห่งการสังหาร'ก็จะเริ่มขึ้น ในบรรดาผู้คนที่เข้ามาใกล้เขา ไม่ว่าใครต่างก็ถูกตัดมือและเท้าออกไปทั้งสิ้น ต่างพากันกรีดร้องออกมาอย่างน่าเวทนา

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งนาที เจียงชื่อไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งมีความกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนองค์กรหยุนหยางนั้นกลับได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส

ในที่สุด ไอ้บอดสงก็ค่อยๆ รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ชายคนนี้นั้นดูค่อนข้างวิปริต!