จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 456

เจียงชื่อไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายที่ได้รับบาดเจ็บด้วยซ้ำ

เป็นเถียนจีขับรถอยากจะขับชนเขาให้ตาย ผลสุดท้ายทำร้ายคนอื่นกลับทำร้ายตัวเองแทน ถึงมาตกอยู่ในสภาพแบบตอนนี้ได้

เจียงชื่อไม่ได้ไปตำหนิเถียนจี ถึงขั้นสามารถเสนอตัวช่วยรักษา เขาก็ถือว่าไม่เลวมากแล้ว ผลปรากฏว่ายังมาโดนกล่าวหาด้วยชื่อเสียงฉาวโฉ่ว่า'เสแสร้งทำเป็นเห็นอกเห็นใจ'อีก

ไม่รู้จะอธิบายเหตุผลไปถึงไหนกัน

หยางจุนเทียนอิจฉาริษยาเจียงชื่อเข้าแล้วจริงๆ ฝีมือการขับรถ ฝีมือการแพทย์ เขาสู้เจียงชื่อไม่ได้สักอย่าง แม้แต่เมื่อสักครู่ที่หลินเมิ่นหยุนเจออันตราย ก็เป็นเจียงชื่อยื่นมือเข้าช่วย

มีผู้ชายแบบนี้อยู่ด้วย ดูขึ้นมาหยางจุนเทียนก็เหมือนเป็นคนโง่

แน่นอนว่าเขาไม่สบายใจ

และอิจฉาด้วย

ดังนั้นเขายินยอมให้เถียนจีตาย แต่ไม่ยอมรับปากให้เจียงชื่อช่วยชีวิตเขา

ความสัมพันธ์ของเพื่อนพ้องอะไรกัน หึๆ!

หยางจุนเทียนอุ้มเถียนจีขึ้นรถอีกคันหนึ่งไปแล้ว จากนั้นขับรถด้วยตนเองมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลเกรดดีที่ใกล้ที่สุด หลินเมิ่นหยุนก็ขับรถพาเจียงชื่อตามเข้าไปเช่นกัน

พอมาถึงโรงพยาบาล หยางจุนเทียนพาเถียนจีมาส่งที่ห้องฉุกเฉิน

แพทย์ประจำบ้านเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนค่อนข้างอายุน้อยคนหนึ่ง บนป้ายพนักงานเขียนชื่อของเขาเอาไว้ว่า:ลู่ยี่

ช่วงเวลานี้เดิมคือเวลาพักกลางวันทานข้าวของหมอ ลู่ยี่เตรียมตัวถอดเสื้อกาวน์ ออกไปหาอะไรกินดีๆ สักมื้อ ผลปรากฏว่าดันส่งคนไข้เข้ามาในเวลานี้ ทำให้เขาไปทานข้าวไม่สำเร็จ แอบรู้สึกไม่พอใจอยู่หน่อย

"หมอครับ ขอให้หมอช่วยเพื่อนของผมด้วยครับ" หยางจุนเทียนพูดขึ้น

"รู้แล้วๆ มาตอนไหนไม่มา ต้องมาตอนนี้ด้วย? วุ่นวายเสียจริง" บนหน้าของลู่ยี่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ทุกคนไม่สะดวกพูดอะไร โดยเฉพาะยังอยากปรารถนาให้หมอช่วยชีวิตคน

ลู่ยี่มองเถียนจีที่ส่งเข้ามาทีหนึ่ง พูดจาแบบเรื่องไม่หนักหนาอะไร "อืม ดูเหมือนเสียเลือดไปค่อนข้างมาก แต่ในความเป็นจริงเพียงแค่ปากแผลเปิดอ้าในด้านหลัง เลยเป็นลมสลบไปเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรต้องกังวล"

เจียงชื่อขมวดคิ้วแล้ว

ลู่ยี่เดินออกมาจากห้องผ่าตัดและพูดว่า "เสร็จแล้ว ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว พวกคุณสามารถเข้าไปดูหน่อยได้ ประมาณสักห้าหกนาทีเขาก็จะฟื้นขึ้นมาแล้ว หลังกลับไปให้เขาอย่าเคลื่อนไหวรุนแรง"

"หิวจะตายอยู่แล้ว ผมไปกินข้าวก่อน"

ลู่ยี่ออกไปโดยตรง

ที่หน้าประตูโรงพยาบาล เขาเจอกับเจียงชื่อที่สูบบุหรี่อยู่

ลู่ยี่มองค้อนเขาทีหนึ่ง จงใจใช้แขนดันด้านหลังของเจียงชื่อไปนิดหน่อย เบียดเจียงชื่อออกไป

"หมาที่ดีย่อมไม่ขวางทาง"

เขาเอามือล้วงกระเป๋าไว้เดินด้วยท่าทางหยิ่งยโสวางมาดใหญ่โตออกไป ก่อนหน้านี้เจียงชื่อกล้าไม่เคารพเขาต่อหน้าสาธารณชน คนนอกอาชีพคนหนึ่งคาดไม่ถึงยังกล้ามาอธิบายวิชาการแพทย์ต่อหน้าเขาที่เป็นแพทย์ประจำบ้านแบบนี้ หึๆ ดูถูกใครกันแล้ว?

เจียงชื่อยิ้มพลางส่ายหน้า ไม่ได้เอามาใส่ใจ

เขาพิงอยู่ที่ขอบหน้าประตูโรงพยาบาลสูบบุหรี่ไปนิ่งๆ หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่ยี่ทานข้าวเสร็จกลับเข้ามา ยังผ่านข้างกายของเจียงชื่อไปอีก