จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 469

ฝนเม็ดเล็กๆได้ตกลงมาเป็นสาย เสียงฝนพรำ ตกกระทบหน้าต่างของห้องที่เงียบเหงา

ซินยุ่นนอนไม่หลับทั้งคืน นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงัด

เพราะว่าพรุ่งนี้ต้องนั่งรถไฟความเร็วสูงเพื่อเดินทางไกลเจ็ดแปดชั่วโมง ฉะนั้นไม่นอนตอนนี้ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ไปนอนหลับเอาแรงบนรถไฟก็ได้

ที่สำคัญที่สุดคือ ซินยุ่นไม่อยากจะนอนเลยต่างหาก

ไม่รู้ว่าตอนนซินจื่อหมินจะเป็นอย่างไรบ้าง

ยังอยู่หรือตายไปแล้ว

ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ก็คงจะถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วมั้ง

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะเธอรู้สึกเป็นห่วงในความปลอดภัยของพ่อ

เธอที่สูญเสียพี่ชายไปแล้ว คงทนกับความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียพ่อไปไม่ได้อีก

เจียงชื่อกลับตรงกันข้ามทุกอย่าง

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ เองตัวพิงไปกับพนักเก้าอี้ และก็นอนหลับไปทั้งอย่างนั้น

คนที่มีประสบการณ์การสู้รบมาหลายปีอย่างเขา รู้ดีว่าการนอนหลับอย่างเต็มที่ และพักผ่อนอย่างสบายนั้นสำคัญมากแค่ไหน แม่ทัพที่เหนื่อยล้า ยากจะชนะศึกสงครามได้

ก่อนที่จะเข้าสู่สนามรบอันดุเดือด การพักผ่อนร่างกายและจิตใจให้สดชื่นเป็นเรื่องที่จำเป็นมาก

ทั้งสองต่างก็มีความคิดที่ไม่เหมือนกัน ผ่านค่ำคืนที่แสนจะยาวนาน

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ท้องฟ้าเพิ่งจะสว่างเพียงเล็กน้อย ก็มีคนส่งกล่องใบหนึ่งมาให้ และไม่ได้บอกว่าข้างในมีอะไร เพียงแต่บอกให้เจียงชื่อเซ็นรับ

เจียงชื่อไม่มองด้วยซ้ำ ก็เอากล่องใบนั้นไปวางไว้ที่ท้ายรถ

ซินยุ่นถามอย่างประหลาดใจว่า "เจียงชื่อ ของในกล่องนั้นคือ？"

"เงินห้าล้าน "เจียงชื่อพูดตามความจริง

ซินยุ่นกลืนน้ำลายลงคอ

ห้าล้าน

นี่ไม่ใช่เงินก้อนเล็กๆเลยนะ ที่พอบอกว่าจะเบิกออกมาก็สามารถเบิกได้ จะดูถูกความร่ำรวยของเจียงชื่อไม่ได้เชียว

เพราะว่าตั๋วที่นั่งชั้นที่สองได้ขายหมดไปแล้ว เหลือแต่ตั๋วนั่งชั้นที่หนึ่งที่ค่อนข้างแพง คนซื้อก็น้อย ฉะนั้นจึงเหลือตั๋วอีกหลายใบ

อย่างนี้ก็ดี นั่งชั้นหนึ่งก็สบายหน่อย

รอให้รถไฟความเร็วสูงถึงสถานี ประตูเปิดออกแล้ว เจียงชื่อให้ซินยุ่นขึ้นไปบนรถไฟก่อน จากนั้นเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางขึ้นตามไป

มาถึงโบกี้รถไฟเลขที่ 05

ทั้งสองคนเดินตามกันไป เดินอยู่บนทางเท้าที่มีความกว้างประมาณหนึ่งเมตร หาที่นั่งของพวกเขาจนเจอ เลขที่06D

แต่ก็มีเรื่องลำบากใจเกิดขึ้น ในที่นั่งของพวกเขาได้มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว

ที่นั่ง06Dและที่นั่ง06C และที่นั่งข้างๆอีกสองที่ ทั้งหมดถูกนั่งเต็มไปด้วยชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ มีรอยสักมังกรเสือ แต่ละคนต่างก็ดัดผม ย้อมสีผม ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร

ซินยุ่นมองตั๋วในมือของตัวเอง แล้วก็มองเลขที่นั่ง

ไม่ผิด เป็นที่นั่งของตัวเอง

เธอพูดอย่างค่อนข้างสุภาพว่า "คุณผู้ชายท่านนี้ ขอโทษด้วย นี่เป็นที่นั่งของดิฉัน คุณนั่งผิดที่นั่งหรือเปล่า "