จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 498

สือเหวินปิ่งถึงกับตะลึงงันและหันกลับมาเพ่งมองเจียงชื่อ

"มึงแมร่งประสาทแดกเหรอวะ?"

"หกสิบล้าน? มึงมีเงินหกสิบล้านจริงเหรอ?!"

"มึงก็แค่อยากกวนกูไม่ใช่เหรอ? มึงรู้ไหม ถ้ากูไม่ตามราคามึงอีก มึงจะต้องจ่ายเงินหกสิบล้านเพื่อเอาเข็มเงินชุดนี้กลับบ้านนะ?"

"ถ้ามึงไม่จ่าย มึงจะถูกพวกเขาเอาไปเป็นทาสขององค์กรฟ้าน้ำตลอดชีวิต!"

เจียงชื่อตอบอย่างเฉยเมย "พูดจบยังครับ? ส่งเสียงรบกวนคนอื่นแบบนี้ เอาเวลามาคุยเรื่องจริงจังจะดีกว่าไหม? แล้วสรุปคุณจะตามหรือไม่ตาม?"

สือเหวินปิ่งทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ "มึงคิดว่าเสือทีไม่คำรามแล้วจะเป็นแมวงั้นเหรอ? มึงรู้จักเสือซ่อนเล็บไหม? วันนี้มึงจะได้เห็นความมั่งคั่งที่แท้จริงของตระกูลสือ! มึงเพิ่มราคาแล้วยังไง? มึงก่อกวนแล้วยังไง? ต่อหน้าความมั่งคั่งมหาศาลของตระกูลสือของกู ทุกสิ่งที่มึงทำมันก็แค่ไร้สาระทั้งนั้น"

จากนั้นเขายกมือขึ้นแล้วพูดตัวเลขอย่างมั่นใจว่า "ผมให้เจ็ดสิบล้าน"

คำเดียว เจ็บสิล้าน!

ตอนนี้ราคาของพวกเขาเพิ่มทีละสิบล้านแล้ว ไม่มีเศษ ไม่มีส่วน และทุกคนในงานต่างก็ตื่นเต้นกันหมด

แม้จะไม่มีส่วนร่วม แต่แค่ได้ยินตัวเลขที่พวกเขาเสนอก็สะใจมากพอแล้ว

สือเหวินปิ่งยิ้มถามว่า "ไอ้หนู ตอนนี้มึงรู้แล้วใช่ไหมว่าตระกูลสือของกู......"

"หนึ่งร้อยล้าน"

ก่อนที่สือเหวินปิ่งจะเห่อเหิมเสร็จ เจียงชื่อเพิ่มเข้าไปอีกสามสิบล้านและทำให้ราคากระโดดไปเป็นร้อยล้านทันที

สือเหวินปิ่งถึงกับถ้าซีด

ใครเขาจะเสนอราคาแบบนี้กัน?

เข็มเทพเปี่ยนเชวี่ยนั้นมีค่าก็จริง แต่ไม่แพงจนถึงร้อยล้านแน่นอน

ตอนนี้สือเหวินปิ่งอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าเขาไม่ตามราคา ศักดิ์ศรีของเขาก็จะไม่เหลืออีก แต่ถ้าเขาตาม เจียงชื่อต้องเพิ่มราคาไปเรื่อย ๆ แน่ แล้วใครจะไปรู้ว่าเจียงชื่อมันจะเพิ่มราคาไปถึงไหน?

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก สือเหวินปิ่งก็แสดงรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย

จากนั้นพูดว่า "ผมให้หนึ่งร้อยห้าสิบล้าน"

ล้อเล่นหรือเปล่า?

สองร้อยล้าน เจียงชื่อจะไปหาเงินสองร้อยล้านนี้มาจากไหน?

นี่มันขว้างงูไม่พ้นคอ หรือยกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเองชัดๆ!

ผู้คนในงานถือโอกาสนี้หัวเราะเยาะออกมา เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งแล้ว คนที่ตั้งใจจะยกราคาให้สูงขึ้น แต่สุดท้ายคนอื่นไม่ตามและสุดท้ายต้องเข้าเนื้อตัวเอง

แต่ครั้งนี้แตกต่างจากปกติ เพราะคนทั่วไปไม่เคยเสนอราคาที่สูงลิ่วขนาดนี้

สองร้อยล้าน เหอะ ๆ สงสัยต้องเอาชีวิตไปแลกแล้วล่ะ

ซินยุ่นตกใจจนมือเท้าเย็นไปหมด เธอรีบพูดกับสือเหวินปิ่งอย่างกังวลว่า "คุณรีบเสนอราคาต่อสิ! ถ้าคุณเสนอราคาครั้งนี้ เราจะไม่ตามอีก"

นี่เธอกำลังขอความเมตตาอยู่หรือ

สือเหวินปิ่งไม่ได้สนใจ ได้แต่ส่ายขาแล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า "พวกคุณรวยนักไม่ใช่เหรอ? เสนอราคาครั้งละห้าสิบล้านไม่ใช่เหรอ? ผมจะสนองความอยากของพวกคุณเอง ครั้งนี้ ผมจะไม่ขอตามอีก!"