จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 502

และมันก็เป็นไปตามนั้น

หลังจากสือเหวินปิ่งเสนอราคาออกไป ไม่มีใครกล้าให้ราคามากกว่านั้นอีก

500 ล้าน เป็นจำนวนอันมหาศาลจริงๆ มันมากจนไม่มีใครกล้าตามเขาแล้ว

แต่หลังจากเงียบไปสักพัก ลุงคนหนึ่งก็ยกมือและให้สัญญาณว่า "ผมให้ ห้าร้อย......สิบล้าน"

เขาพูดจาตะกุกตะกักและเพิ่มราคาเข้าไปอีกสิบล้านอย่างไม่มั่นใจ ซึ่งสามารถมองออกได้ว่าราคานี้ได้มาถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว ถ้าต้องจ่ายเงินมากขนาดนี้ เขาจะกลายเป็นคนยากไร้ทันที

"600ล้าน"

สือเหวินปิ่งพูดตัวเลขนี้ออกมาเบาๆ แต่ 'เกทับ' ราคาของลุงคนนั้นทันที

และหลังจากลุงคนนั้นลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ ราคา 600 ล้าน เขาไม่มีปัญญาตามได้อีกต่อไป

สือเหวินปิ่งที่เห็นแบบนี้ก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเบาๆ การมาหนานเฉิงในครั้งนี้ เขาเตรียมเงินมาหนึ่งพันล้านพอดี! และงั้นทั้งหมดที่เตรียมมาก็เพื่อจะประมูลตับชิ้นนี้ให้ได้เท่านั้น

ตอนนี้ราคาอยู่ที่ 600 ล้านแล้ว ถึงแม้จะแพงไปหน่อย แต่สำหรับเขาแล้วยังสามารถจ่ายไหว และมันก็คุ้มค่าเงินที่เขาจ่ายไปอย่างแน่นอน

เมื่อเขาได้ตับนี้กลับไป เขาจะรักษาผู้ป่วยผู้มีเกียรติของเขาได้ และหากเขารักษาได้สำเร็จ อย่าว่าแต่เงิน 600 ล้านเลย แม้แต่เงิน 6000 ล้านเขาก็อาจได้คืนมา!

ที่ประชุมในตอนนี้เงียบสงบ

ไม่มีใครกล้าตามราคาเขาอีก

ผ่านไปสักพัก พิธีกรหยิบไมโครโฟนขึ้นมาและถามว่า "ยังมีใครจะให้ราคามากกว่านี้ไหมครับ?"

ในขณะนี้ สือเหวินปิ่งเหลือบมองไปที่เจียงชื่ออย่างลังเลและพูดอย่างยั่วยุว่า "ไอ้หนุ่ม เมื่อกี้เก่งนักไม่ใช่เหรอ? เป็นไงล่ะ เก่งจริงก็มาเสนอราคาแข่งกันอีกสิ?"

การประมูลในวันนี้ สือเหวินปิ่งถูกเจียงชื่อกดดันมาตลอด และในที่สุดเขาก็ได้โอกาสที่จะระบายความเก็บกดให้กับเจียงชื่อแล้ว แล้วเขาจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?

มึงคิดว่าเก่งนักใช่ไหมที่ใช้เงิน 200 ล้านประมูลเข็มเทพเปี่ยนเชวี่ย?

มึงดูกูก่อนนะ เงิน 600 ล้านเพื่อประมูลตับชิ้นนี้!

กูสือเหวินปิ่ง เก่งกว่ามึงอยู่แล้ว!

เมื่อเผชิญกับการยั่วยุของสือเหวินปิ่ง เจียงชื่อก็พูดเบาๆ ว่า "ถ้าอย่างนั้น ผมขอทำตามคำขอของคุณก็แล้วกันนะ!"

ภายใต้สายตาของทุกคน เจียงชื่อชูมือขึ้นและใช้เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาเพื่อทำให้ผู้คนทั้งหมดตกตะลึงอีกครั้ง

เมื่อนึกถึงความผิดพลาดที่เกิดจากเข็มเทพเปี่ยนเชวี่ยก่อนหน้านี้ และนึกถึงความสำคัญของตับชิ้นนี้ สือเหวินปิ่งได้แต่ระงับความโกรธในใจและทุบโต๊ะดังๆ "บ้าเอ๊ย เสือไม่คำราม แกคิดว่ามันเป็นแมวป่วยงั้นใช่ไหม?"

"ก็แค่แข่งกันว่าใครมีเงินเยอะกว่ากันไม่ใช่เหรอ?"

"มาสิ ใครกลัวใครล่ะ?!"

สือเหวินปิ่งยกมือขึ้น "ผมให้ 900 ล้าน!"

ทุกคนได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ ให้ตั้ง 900 ล้าน ตัวเลขนี้มันเกินจินตนาการของทุกคนไปแล้ว

และในทำนองเดียวกัน ตัวเลขนี้มันก็เกินความคาดหมายของสือเหวินปิ่งไปแล้วเช่นกัน

ถ้าเจียงชื่อไม่เสนอราคาให้สูงขึ้น เขาคงได้สินค้าชิ้นนี้ไปในราคา 600 ล้านและไม่จำเป็นต้องเสียเพิ่มอีก 300 ล้านแล้ว

แต่เขาคิดง่ายไป

ต่อให้เป็นเงิน 900 ล้านเขาก็ยังไม่สามารถประมูลสินค้าชิ้นนี้ได้

ในระหว่างที่ดวงตาของสือเหวินปิ่งยังคงผวาอยู่ แขนที่น่าสยดสยองของเจียงชื่อก็ชูขึ้นอีกครั้ง และเสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วเจ็บปวดที่สุดสำหรับสือเหวินปิ่งก็ดังขึ้น "ผม ให้ 1 พันล้าน"