จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 65

บทที่65  ฝีมือการปรุงอาหารของคนจีน

ซูจองหยวนเงยหน้าและพูดอย่างไม่พอใจว่า“อย่างแรก ที่นี่เป็นโรงแรม ไม่ใช่บ้านของเธอ อย่างที่สอง ฉันมาเยี่ยมแม่ ไม่ใช่มาเยี่ยมเธอซูหงเหวิน เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉันออกไป เข้าใจยัง? ”

เขาดีดนิ้ว และมีชายชาวต่างชาติใส่ชุดพ่อครัวเดินตรงเข้ามา

ซูจองหยวนพูดว่า“ฉันไม่ใช่คนจนอย่างพวกเธอนะ พวกเธอจ้างพ่อครัวที่ไม่ได้คุณภาพมาทำอาหารที่หมูยังไม่กินให้แม่กิน แต่ฉันกลับจ้างพ่อครัวระดับโลกที่มีฝีมือมา คุณโรเบิร์ต”

“คุณโรเบิร์ตคนนี้ มีพรสวรรค์ด้านการทำอาหาร และเคยขึ้นปกนิตยสารอาหารอีกด้วย ขอถามว่า น้องเล็ก พ่อครัวแถวเจียงหนานที่นายหา มีคนไหนที่มีผลงานระดับมีมั้ย?”

ซูหงเหวินพูดอะไรไม่ออก

ความจริง พ่อครัวที่ซูหงเหวินจ้างมาคุณภาพก็ไม่เลว และเป็นพ่อครัวที่ดีที่สุดในเจียงหนานแต่เมื่อเทียบกับพ่อครัวระดับโลกที่ซูจองหยวนจ้างมา ความแตกต่างก็มีไม่น้อย

ซูหงเหวินโกรธและพูดว่า“ปกติไม่เคยถามไม่เคยสนใจเรื่องของแม่เลย แต่ตอนนี้ที่จะมีการแบ่งสมบัติแล้ว ถึงจะมาปรนนิบัตรรับใช้แม่ ชั่งน่ารังเกียจจริงๆ”

ซุจองหยวนยิ้มแล้วมองไปที่ยายแก่คนนี้“แม่ อาหารขยะพวกนี้ แม่อย่ากินเลยนะ เดียวผมจะให้โรเบิร์ตทำอาหารที่อร่อยให้คุณแม่กินนะ แม่จะได้มีความสุขในวันครบรอบวันเกิดแปดสิบปี ดีมั้ย?”

ซูฉินถอนหายใจและด่า“รสชาติที่แม่ชอบพิเศษหน่อย นายให้พ่อครัวฝรั่งมาทำอาหารจะทำอาหารที่คุณแม่ชอบได้อย่างไง? ฉันกลัวจะเชื่อถือไม่ได้นะ”

ซูจองหยวนโมโห“พี่ใหญ่ พี่เป็นผู้หญิงจะรู้อะไร คุณโรเบิร์ตเป็นพ่อครัวระดับโลก ถ้าเขาเชื่อถือไม่ได้ แล้วใครจะเชื่อถือได้?”

ที่สำคัญ พี่ใหญ่ไม่ใช่ผมจะว่าพี่นะ พี่ดูน้องเล็ก เขายังช่วยจ้างพ่อครัวขยะมาทำอาหาร แต่พี่ละ พี่เป็นพี่ใหญ่นะ พี่ไม่ทำอะไรเลย ไม่ได้จ้างพ่อครัวมาทำอาหารเลย ไม่มีความกตัญญูเลย พี่ยังจะมาว่าผม ยังจะมาด่าผม ทำไมพี่หน้าด้านจัง?”

ซูฉินเป็นผู้หญิง ถูกดูถูกต่อหน้าสาธารณะ หน้าของเธอแดงทันที

ได้ยินแบบนี้เจียงชื่อเดินเข้ามายิ้มแล้วพูดว่า“แม่ของผมก็ได้จ้างพ่อครัวมาเหมือนกันนะครับ”

ซูฉินถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองได้ให้เจียงชื่อเตรียมพ่อครัวไว้แล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงลืมไปได้?

ซูจองหยวนหัวเราะ“คงไม่ใช่พ่อครัวที่จ้างมาจ้างร้านข้างทางนะ?”

เจียงชื่อพูดเบาๆ ว่า“ฉันไม่พูดอวดอะไรมาก แต่ดีกว่าฝรั่งของนายแน่นอน”

“เฮ้อ พูดอวดดีนะ นายเชิญออกมาให้ดูเลยสิ”

เจียงชื่อโทรหาเน่ร์เจิง ไม่นาน เน่ร์เจิงเดินเข้ามาที่ห้องโถง ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

เน่ร์เจิงมีรูปร่างที่สูงใหญ่ดูเงียบสุขุมเมื่อเน่ร์เจิงเดินมาให้ความรู้สึกที่น่าเกรงขามมากแขนของเขา......

ซูจองหยวนดูแล้วหัวเราะ“ขอโทษนะๆ ที่ฉันพูดว่าพ่อครัวคนนี้ถูกจ้างมาจากร้านข้างทาง ฉันพูดผิด นายคนนี้อาจจะถูกเอามาจากกองขยะก็ก็ได้นะ ขอร้องเถอะ พวกเธอเคยเห็นพ่อครัวที่แขนใหญ่ขนาดนี้มั้ย? มาเล่นตลกอะไรกัน?”

ทุกคนเห็นแบบนี้แล้วพูดอะไรไม่ออกเลย ในใจคิดว่าซูฉินก็พูดถูก งานเลี้ยงวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของแม่จะประหยัดได้อย่างไร? ถึงจะไม่มีเงิน ก็ต้องหาเงินและจ้างพ่อครัวที่ดีกว่านี้หน่อย

อาจจะไม่ใช่จ้างพ่อครัวที่ดีเลิศ แต่ก็ควรเป็นพ่อครัวที่อยู่ในร้านอาหาร

ครั้งนี้ที่จ้างพ่อครัวแขนเดียวมา คิดว่าเขาเป็นเอี้ยก้วยหรือ? มีแค่แขนเดียวจะทำอาหารได้อย่างไร? ชั่งน่าตลกจริงๆ

ตอนนี้ซูฉินไม่รู้จะเอาหน้าไปไส้ไหนแล้ว และเหลือบตาไปมองเจียงชื่อ แววตาของเธอแฝงไปด้วยความโกรธ

เน่ร์เจิงเงยหน้าขึ้น“ทำไมผมจะไม่กล้า?”

“เยี่ยม เริ่มแข่งกันตอนนี้เลย ฉันจะดูว่าคนที่มีแขนเดียวอย่างนาย ทำไมถึงกล้าพูดอวดดีอวดเก่งแบบนี้”

ทันใดนั้น ทุกคนได้เปิดพื้นที่ให้พวกเขา

โรเบิร์ตและลูกมือได้เตรียมเครื่องครัว วัตถุดิบและอื่นๆ แต่เน่ร์เจิงรับผิดชอบทุกอย่างคนเดียว ไม่ต้องมีใครมาช่วย

ไม่นาน ทั้งสองคนได้เริ่มทำอาหารของตัวเอง

อย่ามองว่าเน่ร์เจิงมีแค่แขนเดียว แต่เขามีความสามารถขั้นเทพ บางคนที่มีครบสองแขนยังทำไม่ได้ แต่เขามีแค่แขนเดียวกลับทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ

สิ่งที่ต่างจากโรเบิร์ตก็คือ ทุกครั้งที่จะเริ่มทำอาหาร เน่ร์เจิงจะสังเกตปฏิกิริยาและสภาพของคุณยายอย่างละเอียด และถามซูฉินกับซูหงเหวินเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับคุณยาย

ประมาณหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนได้ทำอาหารของตัวเองเสร็จ

โรเบิร์ตทำอาหารที่ดูน่ากินไว้เต็มโต๊ะ แต่เน่ร์เจิงแค่ตั้งสิ่งที่เหมือนขาตั้งไหเหล้า ไว้บนโต๊ะ

ซูจองหยวนมองดูแล้วรู้สึกดีใจ“นายๆๆ นายทำอาหารอะไร? ผักดองเค็มหรือ? คนจนก็คือคนจน อาหารที่ทำก็แฝงไปด้วยกลิ่นอายของคนจน”

เน่ร์เจิงพูดด้วยความสงบว่า“อาหารไม่ได้แบ่งรวยหรือจน แต่แบ่งเป็นอร่อยหรือไม่อร่อย?”

“เฮอ เฮอ ปากเก่งนะ ฉันก็จะดูว่าผักดองเค็มของนาย จะสู้อาหารของคุณโรเบิร์ตได้มั้ย!”