จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 67

บทที่67 รอความรักที่ไม่อาจครอบครองไม่ไหว

ซูจองหยวนเหล่มองเจียงชื่อ ยิ้มและพูดว่า"แกเป็นเหี้ยอะไร? กล้ามาว่าต่อหน้าผม?"

เจียงชื่อส่ายหัว บางคนนะ ไม่สั่งสอนมันสักหน่อย ก็จะไม่จำ

เขาเดินไปหาซูจองหยวน

ซูฉินใจร้อนอยากจะดึงเจียงชื่อไว้ กลับถูกซูสวนขวางไว้

ซูสวนเคยเห็นความน่ากลัวของเจียงชื่อ ตอนนั้นเจียงชื่อจัดการพวกหัวล้านหลงสิบยี่สิบกว่าคน ภายในสามสิบวิสั้นๆ

บอดี้การ์ด5-6คนตรงหน้านี้ไม่พอเลยจริงๆ

เห็นเจียงชื่อเดินเข้ามา ชายรูปร่างล่ำคนหนึ่งซึ่งสูงเกือบ 190 เข้าไป เอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของเจียงชื่อ

สุดท้ายเจียงชื่อใช้มือจับข้อมือของชายกล้ามโต ออกแรงจับ ก็มีเสียงกระดูกหักดังกรอบแกรบ!

"อ๊า!!!"

ชายกล้ามโตกรีดร้องและล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวดบอดี้การ์ดคนอื่นเห็นเช่นนี้ วิ่งเข้ามากัน แต่ไม่เห็นเจียงชื่อมีการเคลื่อนไหวใด ๆ โจมตีพวกเขาจนลอยออกไปอย่างรวดเร็วปานลมและสายฟ้าแลบ จนล้มลงพื้นและพ่นปากขาวออกมา

ในเวลาเพียง4-5วินาทีก่อนและหลัง บอดี้การ์ดร่างกำยำหลายคนถูกกำจัดทั้งหมด

ซูจองหยวนก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ

นี่เป็นมนุษย์งั้นหรือ? นี่เป็นสัตว์ประหลาดแล้ว!

ในฝูงชน เน่ร์เจิงหัวเราะ ชื่อของเทพแห่งสงครามชูร่าเวสเตอร์แลนด์จะได้มาง่ายๆได้ไง? อย่าว่าแต่พวกที่เอาแต่กินนอนแล้วไม่มีฝีมืออะไรนี้เลย แม้ว่าจะมีคนมากกว่าสิบเท่า ก็ไม่สามารถทำอะไรเจียงชื่อได้

เจียงชื่อจับคอเสื้อของซูจองหยวน ลากเขาไปบนพื้น รัดจนซูจองหยวนหายใจแทบไม่ออก

เขาก็เหมือนกับว่าลากหมูตายหนึ่งตัว ลากซูจองหยวนไปถึงนอกประตูช้าๆ แล้วโยนออกไปชนเสาข้างทาง

ซูจองหยวนเจ็บจนร้องไปทั่ว

เจียงชื่อยืนตรงหน้าซูจองหยวน พูดนิ่งๆว่า"นายบูชาต่างชาติไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เดี๋ยวนี้ไปซื้อตั๋วไปต่างประเทศซะ ห้ามกลับมาอีก ถ้าคราวหลังผมเห็นนายอยู่ในประเทศนี้ เห็นนายหนึ่งครั้งก็จะตีนายหนึ่งครั้ง"

ซูจองหยวนตกใจชนหน้าซีด พยักหน้ารัวๆ

"ไป ผมจะไปเดี๋ยวนี้"

เขาก็ไม่สนภาพลักษณ์แล้ว คลานหนีไปเหมือนสุนัข ขาทั้งสี่วิ่งอย่างรวดเร็ว

เจียงชื่อยืนอยู่ในสายลมยามค่ำคืน ยิ้มและส่ายหัว

ซูฉิน ซูหงเหวิน และคนอื่น ๆ เดินออกไป มองไปที่ซูจองหยวน ที่กำลังหลบหนีด้วยความตื่นตูม พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

เจียงชื่อพูดขอโทษเล็กน้อย"คุณแม่ คุณลุง ขอโทษครับ ที่ผมสู้ในวันเกิดของคุณยาย"

ซูหงเหวินโบกมือ"นี่มันไม่มีอะไร ไอ้เวรซูจองหยวนนั้น ลุงเห็นมันทีไรก็โกรธ วันนี้นายช่วยสอนมันหนักๆ ลุงต้องขอบคุณนายด้วยซ้ำ แต่ว่าเจียงชื่อนะ ทักษะของนายมันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"

เจียงชื่อยิ้ม"ไม่เท่าไหร่หรอก ผมแค่เคยเป็นทหารที่เวสเตอร์แลนด์มาสองสามปี เพราะฉะนั้นทักษะเลยดีกว่าคนอื่นเล็กน้อย"

ดีกว่าเล็กน้อย?

เน่ร์เจิงที่อยู่ข้างๆแอบยิ้มเจื่อนๆ เจียงชื่อถ่อมตัวเกินไปแล้ว

มองไปทั้งเวสเตอร์แลนด์ จะมีสักกี่คนที่มีทักษะขนาดเจียงชื่อ?ชื่อเทพแห่งสงครามชูร่านี้ไม่ได้โม้จริงๆ

ซูสวนโดดออกมา"หนูเคยบอกแล้วทักษะของพี่เขยสุดยอดมาก พ่อก็ไม่เชื่อหนู ทีนี้เห็นกับตาแล้วสินะ?"

ซูหงเหวินจ้องเธอ"ไม่รู้จักกาลเทศะเลย งานเลี้ยงวันเกิดวันนี้ก็เสร็จแล้ว เธอกลับบ้านไปเลย"

ซูสวนแลบลิ้น"หนูไม่กลับไปหรอก ดึกแบบนี้ หนูเป็นผู้หญิงกลับคนเดียวไม่ปลอดภัย"

"มันก็จริง" ซูหงเหวินมองไปที่เจียงชื่อ"เจียงชื่อ ถ้างั้นนายไปส่งลูกสาวผมหน่อย นายมีทักษะที่ดีขนาดนี้ นายไปส่งผมวางใจมาก"

"เอ่อ คือ……"

เมื่อเวลาใกล้จะมาถึง เขาแสร้งทำเป็นเดินผ่านไป ทำเหมือนฮีโร่ชวนคนสวย

พอถึงตอนนั้นซูสวนก็จะซาบซึ้งกับเขา และรู้สึกว่าเจียงชื่อไร้ความสามารถ เขาสามารถอยู่กับซูสวนได้อย่างมีเหตุผล ทุกอย่างได้วางแผนมาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

"ฮิฮิ ซูสวน ผมจะดูว่าเธอหนีไปจากกำมือผมได้ยังไง?!"

…...

บนถนน รถSUVสีขาวขับช้าๆ

เพราะยังไงฟ้าก็มืดแล้ว เจียงชื่อเอาปลอดภัยไว้ก่อน เลยไม่ได้ขับเร็ว

ซูสวนคุยกับเจียงชื่อตลอดทาง คุยฟ้าคุยดิน ดีใจสุดๆ ไม่รู้ว่าทำไม สำหรับคนอื่นเธอไม่เคยสนใจเลย พบเจอเจียงชื่อก็จะอดพูดมากไม่หยุด

อันที่จริงนี่ก็คือสาววัยรุ่นแรกเยิ้ม

ในผู้ชายที่ซูสวนเคยเจอมา ไม่เคยมีคนไหนสมบูรณ์แบบเหมือนเจียงชื่อเลย

เธอยิ่งมองเจียงชื่อยิ่งชอบ และยิ่งเสียใจ

ที่เสียใจก็คือ…...ทำไมตอนนั้นคนที่เลือกงานแต่งคือลูกพี่ลูกน้องติงเมิ่งเหยน แต่ไม่ใช่เธอซูสวนล่ะ?

เธออย่างจะเปลี่ยนที่กับติงเมิ่งเหยนมาก

เสียดาย โลกนี้ไม่มีถ้าหาก และยิ่งไม่การเริ่มต้นใหม่

การกำหนดของโชคชะตาไม่เป็นธรรม แม้ว่าคุณจะชอบมาก แต่เพราะความอึดอัดในสถานะ คุณได้แต่มองไกลๆกลับแตะต้องไม่ได้

เมื่อคิดแบบนี้ ซูสวนก็รู้สึกเศร้าและอยากร้องไห้

เจียงชื่อขับรถอย่างใจเย็น ขับไป ก็เห็นรถในกระจกมองหลังซึ่งขับตามรถของเขามาตั้งแต่ต้น

เขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ และพูดกับซูสวนด้วยเสียงต่ำ"รถข้างหลังแปลกๆ ระวังด้วย"