จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 7

บทที่ 7 ทำตัวเองอัปยศ

ดึกสงัด

เจียงชื่อเดินเข้าห้องนอนกับติงเมิ่งเหยน

พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ว่าตามหลักแล้วจะต้องนอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกัน

เพียงแต่พวกเขาสองคนไม่ต่างอะไรจากคนที่เพิ่งรู้จักกัน อยู่ๆ ต้องนอนเตียงเดียวกัน เป็นใครก็ต้องรู้สึกแปลก

โดยเฉพาะติงเมิ่งเหยน แม้แต่กับผู้หญิงเธอก็ไม่เคยนอนด้วย ยิ่งผู้ชายที่เพิ่งรู้จักยิ่งไม่ต้องพูดถึง

แม้ว่าชายผู้นี้จะเป็นสามีของเธอ

เจียงชื่อไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ หอบผ้าห่มบนเตียงลงมาปูที่พื้น

“คุณจะทำอะไร?” ติงเมิ่งเหยนถาม

“คุณนอนบนเตียง ผมนอนบนพื้น”

“นี่……”

“ไม่ต้องรู้สึกแย่ หลายปีที่เป็นทหาร ผมนอนปูกับพื้นจนชินแล้ว”

ติงเมิ่งเหยนไม่ได้พูดอะไรมาก ปิดไฟ มุดเข้าไปในผ้าห่ม

ความมืดในกลางคืน เจียงชื่ออยู่ๆ ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า: “ผมขอโทษ”

ติงเมิ่งเหยนสะดุ้งขึ้น นึกไม่ถึงว่าเจียงชื่อจะพูดขึ้นมาเช่นนี้กับเธอ

เจียงชื่อพูดต่อ: “หลายปีนี้ที่ผมไปเป็นทหาร รู้สึกผิดกับคนสองคนที่สุด คนหนึ่งคือน้องชายของผม ส่วนอีกคนก็คือคุณ ถ้าผมกลับมาเร็วกว่านี้ โม่เขาก็คงไม่ตาย ถ้าผมกลับมาเร็วกว่านี้ คุณก็ไม่ต้องทนกล้ำกลืนเช่นนี้”

พริบตาเดียว น้ำตาที่เก็บกดอยู่นานหลายปี ก็ไหลออกมาจากเบ้าตาของติงเมิ่งเหยน

ใน5ปีนี้ เธอต้องทนเสียงซุบซิบต่างๆ นานา ในทุกวัน มีหลายครั้งที่ต้องกล้ำกลืน ไม่มีแม้แต่คนที่จะระบายความในใจได้ ได้แต่หาที่ที่ไม่มีใครแอบร้องไห้

เธอ อยู่อย่างเหน็ดเหนื่อย

เจียงชื่อพูดว่า: “แต่คุณวางใจได้ ผมกลับมาแล้ว จะไม่ให้คุณต้องเจอกับความกล้ำกลืนอีก นี่เป็นคำมั่นที่ผู้ชายคนหนึ่งให้ไว้กับคุณ”

ไม่สามารถเติมเต็มหนี้ค้างของน้องชาย อย่างน้อยก็พยายามเติมเต็มสิ่งที่ภรรยาขาดให้ถึงที่สุด

……

เช้าวันถัดมา

เจียงชื่อตื่นแต่เช้าแต่งตัวเสร็จ ก็เรียกให้ติงเมิ่งเหยนรีบตื่นขึ้นมาด้วย

“ตื่นเช้าขนาดนี้ทำไมกัน?”

"ไปร่วมงานพิธี"

ติงเมิ่งเหยนชะงักไปชั่วครู่ “งานพิธีอะไร?”

“วันนี้เป็นงานพิธีเข้ารับตำแหน่งของผู้รับผิดชอบสามเขต ผมไหว้วานเพื่อนทำผู้มีสิทธิ์อีก2คน คุณไปงานกับผมนะ”

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกเหนือความคาดหมาย เธอเคยถามติงฉี่ซาน ผู้มีสิทธิ์เข้าร่วมงานพิธีรับตำแหน่งนั้นเข้มงวดมาก ต่อให้เป็นเจ้าหน้าที่เก่าที่ทำงานในเมืองมา 20 กว่าปี ก็ต้องผ่านการคัดกรองแต่ละขั้นถึงจะได้สิทธิ์

ดังนั้นคนทั่วไปอย่าได้คิดเป็นอันขาด

แค่สิทธิ์เดียวก็ลำบากจะแย่ ยิ่งถ้าสองสิทธิ์ในคราวเดียวก็ไม่ต้องพูดถึง คาดว่าคงมีแต่คนระดับถังแหวนโม่อย่างนั้นถึงจะทำได้ง่าย

แต่ดูท่าทางเจียงชื่อเหมือนไม่ได้พูดเล่น

เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง ติงเมิ่งเหยนแต่งตัวเสร็จ ก็รีบกินมื้อเช้า จากนั้นก็ขับรถส่งเจียงชื่อมายังหน้าอาคารงานพิธีรับตำแหน่ง

รถที่จอดอยู่ในเวลานี้ล้วนเป็นรถหรูราคาหลักล้านทั้งสิ้น แสดงถึงฐานะของผู้มาร่วมงานล้วนสูงส่ง

รถยนต์ของติงเมิ่งเหยนอยู่ในนี้เห็นชัดว่าไม่เข้าพวก

“เจียงชื่อ คุณแน่เหรอว่าพวกเรามีสิทธิ์เข้าไป?” ติงเมิ่งเหยนแสดงอาการสงสัยอีกครั้ง เดี๋ยวถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาจะขายหน้าเอานะ

“เชื่อผมก็พอแล้ว"

พูดจบ เขาก็หันตัวเดินไปยังประตูทางเข้าอาคาร

ติงจื่อยวี่เดินมาเตือนติงเมิ่งเหยนด้วยความหวังดีว่า: “น้องเล็กจ๊ะ สามีของฉันเขาเป็นทหาร อารมณ์ร้ายนิดหน่อย พูดจากไม่น่าฟัง เธออย่าถือสานะ ว่าแต่เธอก็เหมือนกัน วันๆ อย่าเอาของพรรค์นี้ออกมาขายหน้าคนอื่น ทำให้เธอต้องเจอโทษไปด้วย พี่จะเข้าไปร่วมงานพิธีรับตำแหน่งแล้ว คงไม่พูดกับเธอมากแล้ว เธอก็กลับไปก่อนเถอะ นะ”

ดูผิวเผินเหมือนพูดจากดี แต่ความจริงแต่ละประโยคทิ่มแทงใจ

ตอนติงจื่อยวี่หันตัวเดินจากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ได้ใจ

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอโดนติงเมิ่งเหยนข่มมาตลอด ไม่เคยตำหนิใส่หน้าติงเมิ่งเหยนได้สะใจอย่างนี้มาก่อน นี่เพราะดีที่เธอได้แต่งกับชายในฝัน

สีหน้าของติงเมิ่งเหยนหมองคล้ำ ยืนทื่ออยู่กับที่ไม่ขยับ

เดิมทีอยู่บ้านเฉยๆ ก็ดีแล้ว ทำไมต้องมาที่อย่างนี้ทำตัวเองให้อัปยศด้วย?

“ไปเถอะ" เจียงชื่อพูดอย่างเรียบๆ

“ไป? ไปไหน?” น้ำเสียงติงเมิ่งเหยนไม่เป็นมิตร

“ก็ตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ? ไปร่วมงานพิธีรับตำแหน่ง”

“คุณก่อเรื่องพอแล้วยัง?!” ในที่สุดติงเมิ่งเหยนก็กลั้นไว้ไม่อยู่ “คุณไม่มีความสามารถฉันก็ไม่โทษคุณ แต่คุณฮึดสู้บ้างได้ไหม อย่าเอาแต่มักใหญ่ใฝ่สูง ทำตัวดัดจริต แบบนี้ไม่เพียงทำให้ฉันไม่มีความสุข กลับกันจะทำให้ฉันยิ่งเกลียดคุณมากขึ้น!”

พรึ่บๆๆ สายตารอบทิศมองมาในเวลาเดียวกัน

เจียงชื่อยืนอยู่ที่เดิม

3วินาทีผ่านไป เขาก็ยิ้มน้อยๆ พูดขึ้นมาช้าๆ : “เมิ่งเหยน โปรดเชื่อผมสักครั้ง ถ้าผมพาคุณเข้าไปไม่ได้ ผมยินดีกลับไปหย่ากับคุณทันที”

ติงเมิ่งเหยนชะงักขึ้นมา พูดอย่างนี้ก็ดูรุนแรงไป ท่าทางของเจียงชื่อก็ไม่เหมือนล้อเล่นสักนิด

เขา เอาจริง

หลังจากลังเลไปมา ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปาก “ได้ ฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง!”

เธอก้าวเดินไปที่ประตูทางเข้าอาคาร