จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 775

พยาบาลหลายคนหันไปมองเจียงชื่อจากนั้นหันศีรษะกลับมาพูดกับชายคนนั้นว่า "คุณจิน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ตอนนี้ห้องผู้ป่วยเดี่ยวนั้นไม่ว่างเลย ตอนนี้ห้องนี้ถือว่ามีคนน้อยที่สุดแล้วค่ะ"

"อย่างไรก็ตามท่านวางใจได้เลยนะคะ พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะช่วยให้ท่านย้ายไปห้องผู้ป่วยเดี่ยวได้ทันภายในวันพรุ่งนี้เช้าค่ะ"

"ขอให้ท่านอดทนไปสักคืนหนึ่งนะคะ"

ชายคนนั้นดูอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก เขาโบกมือไปมา "เอาล่ะเอาล่ะ ไปได้แล้ว ฉันจะนอน"

พยาบาลพยักหน้า "งั้นคุณจินคะ พวกเราขอตัวก่อน ท่านพักผ่อนนะคะ หากมีเรื่องอะไรก็กดปุ่มบนโต๊ะได้เลยนะคะ ในห้องผู้ป่วยของท่านจะมีพยาบาลพิเศษประจำการตลอด 24 ชั่วโมงค่ะ"

เมื่อกำชับเสร็จเรียบร้อย พยาบาลก็รีบออกไป

คุณจินนอนลงพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเจียงชื่อนั้นช่างขัดหูขัดตาเสียจริง

เขาตะโกนใส่เจียงชื่อ "เฮ้ ไอ้หนู"

เจียงชื่อไม่ได้สนใจเขา

คุณจินหรี่ตาลงพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "นี่แม่มึงหูหนวกหรือไง? ฉันเรียกนายนะ!"

เจียงชื่อยังคงสงบไม่ขยับตัวใดๆ

"ไอ้หนูนี่มันมีอารมณ์เว้ยเห้ย?" เขาพูดต่อ "ฉันไม่ชอบนอนห้องรวมกับใคร มีสำนึกหน่อย หาพยาบาลแล้วรีบย้ายออกไปซะ"

ติงเมิ่งเหยนทนฟังไม่ได้อีกต่อไป

เธอตำหนิออกมาอย่างสุดจะทน "ทำไมเป็นคนหยิ่งทะนงไร้เหตุผลแบบนี้?ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่บ้านของนายนะ ไม่ใช่ว่าอยากทำอะไรก็ทำได้ อีกอย่าง พวกเราเป็นคนเข้ามาในห้องผู้ป่วยนี้ก่อนนาย คนที่จะต้องออกไปก็ต้องเป็นนาย!"

เดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ต้องมาเจอกับคนที่ไร้เหตุผลแบบนี้อีก ติงเมิ่งเหยนนั้นรู้สึกขยะแขยงจะตายอยู่แล้ว

คุณจินชะงักไปสามวินาที จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปน่าเกลียดกว่าเดิม

แต่ไหนแต่ไรคนอื่นๆ นั้นก็ปฏิบัติกับเขาด้วยความเกรงใจมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาตะโกนใส่เขาแบบนี้

คุณจินตบเตียงพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง "เฮ้อ ไว้หน้าแล้วแต่จะไม่เอาใช่ไหม?ได้ มาดูกันว่าฉันจะจัดการเล่นงานยังไง"

เขาเหลือบมองดูเจียงชื่อ "โอ้ ได้รับบาดเจ็บตรงหัวใจใช่ไหม?ดูเหมือนจะหนักอยู่นะ"

ขณะที่พูด คุณจินก็ได้หยิบบุหรี่หนึ่งซองออกมาจากกระเป๋าของเขา

หยิบออกมาหนึ่งมวนพร้อมกับจุดไฟ

เขาอยู่ในห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาลพร้อมกับสูบบุหรี่เข้าไปอย่างแรง กลิ่นของควันแผ่กระจายไปทั่วทุกแห่งในห้อง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไม่น่าพอใจเป็นอย่างมาก

ติงเมิ่งเหยนค่อนข้างเกลียดควันบุหรี่ บวกกับอาการบาดเจ็บของเจียงชื่อที่ไม่ควรต้องมาดมบุหรี่ของคนอื่นเช่นนี้

ดังนั้นติงเมิ่งเหยนจึงเดินไปที่ด้านหน้าของเตียงคุณจิน พร้อมกับตำหนิว่า "ที่นี่เป็นห้องผู้ป่วย นายจะมาสูบบุหรี่ไม่ได้ เข้าใจไหม?"

คุณจินมองบน "ฉันสูบบุหรี่ของฉัน เธอไม่พอใจก็ออกไปสิ"

"นาย!!!" ติงเมิ่งเหยนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธที่ต้องมาเจอกับคนไร้เหตุผลแบบนี้ "นายจะดับมันไหม?"

"ไม่ดับ"

"ได้ งั้นฉันจะให้นายสูบ!"

แต่กลับไม่มีใครให้ความสำคัญกับสิ่งนี้

แพทย์ยังได้พูดตอกกลับอย่างตรงไปตรงมา "นี่เป็นเรื่องส่วนตัว เราจะไปจัดการได้ยังไงกัน?"

อะไรที่พวกคุณเรียกว่าจัดการไม่ได้?

ปัดความรับผิดชอบขนาดนี้ได้ยังไงกัน?

ในที่สุดความโกรธของติงเมิ่งเหยนก็ระเบิดออกมา "ห้ามสูบบุหรี่ในโรงพยาบาล ไม่ต้องพูดถึงแค่ในห้องผู้ป่วยเลย นี่มันเป็นสิ่งมาตรฐานที่ทั้งประเทศเขาใช้กัน!โรงพยาบาลของคุณเองก็มีระบบข้อความเขียนชัดเจนดี ทำไม แค่เป็นคุณจินมันก็เลยเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้ซะงั้น?"

แพทย์ยิ้มออกมา "คุณรู้ไหมว่าคุณจินท่านนี้เป็นใคร?"

ติงเมิ่งเหยนถามด้วยใบหน้าที่เย็นชา "ใคร?"

แพทย์ตอบออกมาตามตรง "ท่านนี้เป็นผู้ประกอบการยักษ์ใหญ่ในเขตเจียงหนาน--คุณจินเค่อจง โรงพยาบาลของพวกเรานั้นต่างได้รับการบริจาคจากคุณจินมา"

"ที่นี่เป็นโรงพยาบาลนั้นถูกต้อง แต่ขอพูดอะไรที่ไม่น่าฟังหน่อยนะ นี่เป็นที่ดินส่วนตัวของคุณจินเลยด้วยซ้ำ"

"การที่พวกคุณได้มาอยู่ที่ห้องนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว อย่าจู้จี้จุกจิกให้มาก จะมาขอนู้นขอนี่อีก เรื่องมากจริงๆ "

"ถ้าพวกคุณไม่พอใจจริงๆ ไม่อยากต้องมาดมบุหรี่ของคนอื่น ได้ ผมจะให้พยาบาลจัดการย้ายไปห้องให้ผู้ป่วยใหม่ให้"

"ได้ยังไงกัน?"

ติงเมิ่งเหยนเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี