จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 78

บทที่ 78 นี่คือลูกเขยของฉัน

หมู่บ้านอพาร์ทเม้นหมิงเยี่ยนเลขที่ 33 ภายในวิลล่าเก่า

ติงเมิ่งเหยนและซูฉินกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่ออยู่ที่บ้าน ติงฉี่ซานไปนานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปที่ไหน

พอโทรหาติงจื่อยวี่ก็ได้รู้ว่าติงฉี่ซานออกไปแล้ว

ถ้าออกมาแล้ว ทำไมถึงยังไม่กลับมาล่ะ?

ทั้งสองคนเดินวนไปมาอยู่ภายในบ้านอย่างวิตกกังวล

ไม่นานนัก รถก็ขับกลับมา ติงฉี่ซานวิ่งเหยาะๆเข้ามาในบ้าน ทั้งตัวเปียกโชกด้วยน้ำฝน

ซูฉินรีบไปหยิบผ้าขนหนู

ติงฉี่ซานถามว่า “เจียงชื่อล่ะ?”

ติงเมิ่งเหยนผงะไปทันที นี่พ่อเป็นอะไรไป พอกลับมาก็ถามเลยว่าเจียงชื่ออยู่ที่ไหน

“เขาเพิ่งจะออกไปค่ะแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาไปไหน”

“ออกไปแล้ว? อีกนานแค่ไหนถึงจะกลับ?”

“ไม่รู้สิคะ” ติงเมิ่งเหยนลองถามดู “พ่อคะ พ่อถามแบบนี้ทำไมเหรอคะ?”

เธอรู้สึกว่าติงฉี่ซานเคร่งเครียดอย่างมาก และเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรเจียงชื่อ ในใจของเธอรู้สึกถึงความไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

ในเวลานี้เองก็ดันมีรถแทกซี่ขับมาที่หน้าประตูบ้าน เจียงชื่อจ่ายเงินแล้วลงมาจากรถและตรงมาข้างในห้องนั่งเล่น

เมื่อติงฉี่ซานเห็นเขาก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปทันทีเหมือนเสือที่หิวโหย

ติงเมิ่งเหยนตกใจจนร้องตะโกนเสียงดังว่า “พ่อคะ มีอะไรก็คุยกันดีๆ อย่าหุนหันพลันแล่นนะคะ!”

เธอนึกว่าติงฉี่ซานจะลงมือกับเจียงชื่อ จึงตกใจจนพูดติดอ่าง แต่ผลกลับเป็นว่า…

ติงฉี่ซานโอบเจียงชื่อมาไว้ในอ้อมแขนแล้วกอดไว้แน่น

ขณะที่กอดน้ำตาก็ไหลไปด้วย “เจียงชื่อ ลูกเขยที่แสนดีของฉัน”

“พ่อผิดไปแล้ว พ่อไม่ควรไม่เชื่อคำพูดของนายเลย พ่อไม่ควรจะด่าทอนาย”

“พ่อมันเป็นคนสารเลว!”

เดิมทีติงเมิ่งเหยนยังคิดที่จะเกลี้ยกล่อมไม่ให้ติงฉี่ซานทำอะไรอย่างหุนหันพลันแล่น หลังจากเห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็ตกตะลึงไปทั้งตัว แล้วจ้องมองจนตาไม่กะพริบ

ซูฉินเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูแห้งก็มีสีหน้างุนงงทันที

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เจียงชื่อกระแอมออกมาอย่างขวยเขิน “พ่อครับ โอเคครับพ่อ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้หรอกครับ”

ติงฉี่ซานปล่อยมือ แล้วพูดโดยเต็มไปด้วยน้ำหูน้ำตา “วันนี้ฉันติงฉี่ซานเพิ่งจะได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าเพื่อนแท้ในยามยาก”

“ติงจื่อยวี่ ถังแหวนโม่ คุณปู่ติง ทั้งหมดเป็นเหล่าสัตว์ร้ายที่ชั่วช้า!”

“เห็นว่าฉันตกระกำลำบาก ไม่มีใครสักคนยื่นมือช่วยแล้วยังจะใช้สองเท้าเหยียบย่ำมากกว่าเดิม ญาติขี้หมาอะไร แม่งเอ๊ยขยะทั้งนั้น!”

“เจียงชื่อ ลูกเขยที่แสนดีของฉัน”

“ก่อนหน้านี้ฉันทำเลวกับนายไว้มาก มองนายด้วยสายตาเหยียดหยามทุกวัน ไม่นับว่ามองนายเป็นคน คิดไม่ถึงเลยว่าในบทที่ฉันลำบากมากที่สุด นายจะช่วยฉันโดยไม่คิดถึงความขัดแย้งก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรถึงจะดี”

เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรง “ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นคนเลวทรามต่ำช้า ทำดีสุดๆกับไอ้พวกหน้าซื่อใจคดเหล่านั้นมาตลอด แต่กลับทำไม่ดีกับคนที่ห่วงใยตัวฉัน ฉันติงฉี่ซานช่างไร้ค่าจริงๆ!”

คำกล่าวนี้ทั้งติงเมิ่งเหยนและซูฉินสองแม่ลูกก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างแรง

เจียงชื่อจับมือของติงฉี่ซาน “พ่อครับ คุณอย่าพูดแบบนี้เลย คุณเป็นผู้อาวุโส เป็นพ่อของผม คุณพูดแบบนี้ไปเรื่อยๆ อายุของผมจะสั้นลงนะครับ”

“โอเค โอเค นายไม่ให้พูด ฉันก็จะไม่พูดแล้ว”

ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีสักช่วงเวลาที่ติงฉี่ซานจะให้ความเคารพต่อเจียงชื่อเช่นในตอนนี้

ซูฉินรีบเข้ามาประคองติงฉี่ซานไปที่ห้องน้ำ “โอ้โห ดูคุณสิ ทั้งเหม็นทั้งสกปรกไปหมดทั้งตัว รีบไปล้างก่อนเถอะค่ะ”

ติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามาแล้วถามว่า “เจียงชื่อ นี่คุณทำอะไรอีกล่ะ? คุณให้พ่อฉันดื่มน้ำมนตร์อะไรเหรอ?”

เจียงชื่อยิ้ม “ไม่มีอะไร ผมเพียงแค่พบหลักฐานที่จะเอาผิดเมิ่งเจี้ยงซู่แล้วส่งให้กับตำรวจ จากนั้นทางตำรวจไล่ตามเบาะแสไปแล้วตรวจพบว่าเมิ่งเจี้ยนซู่ขโมยเงินสามสิบล้านไป คุณพ่อเป็นผู้บริสุทธิ์”

เจียงชื่อรีบหยุดเอาไว้ “อ๊ะๆๆ พ่อครับ ได้แล้วล่ะ ผมคิดว่ากับข้าววันนี้เยอะแล้ว กินไม่หมดแล้วล่ะครับ พวกเรากลับกันเถอะ”

“อื้ม ตกลง งั้นกลับกัน”

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นติงเมิ่งเหยนเดินออกมาจากห้องนอนอย่างง่วงงุน

“ทำอาหารเสร็จหรือยัง? หิวมากเลย” ติงเมิ่งเหยนพูดพลางขยี้ตา

ติงฉี่ซานเอ็ดอย่างเย็นชาว่า “หิวอะไรกัน? ในฐานะผู้หญิง ไม่รู้จักตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารให้สามีเลยหรือไง? แกดูซิว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว? เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว ไม่เข้าท่าเลยจริงๆ!”

ติงเมิ่งเหยนถูกต่อว่าจนตกตะลึงไปแล้ว

ปกติแล้วติงฉี่ซานอยากให้เธอนอนหลับต่ออีกสักหน่อย งานบ้านอะไรล้วนแต่ให้เจียงชื่อเป็นคนทำ ทำไมถึงได้เปลี่ยนรูปแบบกะทันหันมากขนาดนี้ล่ะ?

ภายใต้คำขอซ้ำๆของติงฉี่ซาน ติงเมิ่งเหยนจึงทำอาหารมื้อกลางวันซึ่งเป็นอะไรที่หาได้ยากมาก

หลังจากเสิร์ฟอาหารลงบนโต๊ะแล้ว ติงฉี่ซานก็เริ่มเป็นฝ่าย “เชิญ” เจียงชื่อนั่งที่โต๊ะอาหารเป็นครั้งแรก ครอบครัวทั้งสี่คนกินข้าวร่วมกันอย่างรักใคร่ปรองดอง

ซูฉินและติงเมิ่งเหยนเพิ่งจะยกตะเกียบขึ้นมาเตรียมคีบผัก

จู่ๆติงฉี่ซานก็ตบลงไปบนโต๊ะอย่างรุนแรง

“ทำอะไร?”

ซูฉินและติงเมิ่งเหยน ชำเลืองมองกันและกันด้วยความรู้สึกสับสน

“กินข้าวน่ะสิ จะทำอะไรได้อีกล่ะ?”

“กินข้าวงั้นเหรอ? ไม่รู้รึไงว่าผู้ชายใหญ่ที่สุดในบ้าน? ชื่อเอ๋อที่มีฐานะเป็นเสาหลักของครอบครัว เขายังไม่ได้ขยับตะเกียบเลย พวกเธอที่เป็นผู้หญิงทั้งสองคนกลับขยับอย่างขยันขันแข็งและรวดเร็วงั้นเหรอ? ได้เรียนคุณธรรมสี่ประการที่ผู้หญิงควรปฏิบัติหรือเปล่า?!”

ทั้งแม่และลูกสาวสองคนถูกบอกว่าโง่ จนไม่กล้าขยับตะเกียบที่ถือไว้

เจียงชื่อเกาหัวอย่างกระดากใจ “เรื่องนั้นน่ะ พ่อครับ อยู่ที่บ้านไม่ต้องใช้กฎขนาดนั้นหรอกครับ กินตามปกติจะดีกว่า”

ติงฉี่ซานพยักหน้า “ลูกเขยของฉันเป็นคนขี้เกรงใจและมีน้ำใจจริงๆ จิตใจดีมีเมตตา ได้ยินหรือเปล่า? พวกเธอขยับตะเกียบได้แล้ว”

ติงเมิ่งเหยนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เธอแอบเหลือบมองเจียงชื่อแล้วพูดเบาๆว่า “ดูเหมือนว่าครั้งนี้ คุณจะ”ปราบ”พ่อของฉันได้โดยสมบูรณ์แล้ว”