จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 875

ทังเจียเหวินเชื่อใจสือควนเสียขนาดนั้น กระทั่งถึงขั้นว่านับถือจนบ้าคลั่ง ทว่าไม่คิดไม่ฝันเลยว่าคนที่เขาเชื่อใจจะกลับกลายเป็นคนที่ทำร้ายเขาได้

ทำไมกันนะ?

ทำเช่นนี้มันเกิดผลดีอะไรกับเขาหรือ?

ทังเจียเหวินยกมือที่สั่นเทาขึ้นมา "รีบไปห้องกระจายเสียง ใช้เสียงผ่านลำโพงแจ้งอาจารย์และนักศึกษาทุกคน หยุดกินยาที่สือควนให้ไว้"

แม้ว่าคนส่วนมากจะกินยาไปแล้ว ทว่าอย่างน้อยก็อาจจะห้ามได้บ้าง

หวังว่าสายประกาศนี้จะสามารถช่วยเหลือคนได้บ้างนะ

ทั้งอาจารย์รวมถึงประธานสภานักเรียนออกจากห้องทำงาน รีบไปจัดแจงเรื่องห้องกระจายเสียงทันที

ทังเจียเหวินทั้งนึกย้อนเสียใจและทั้งโมโห สือควนจะหลอกเขาได้อย่างไร?

ไม่ได้ โมโหนี้อดไม่ไหวแล้ว!

เขาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา โทรหาสือควนทันที ผลปรากฏว่ากลับต้องเก้อไป ได้ยินเป็นเสียงดังขึ้นมาว่า: ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

ปิดเครื่องอย่างนั้นหรือ?

"บ้าชิบ!!!"

ทังเจียเหวินโยนโทรศัพท์ลงพื้นอย่างโมโห กัดฟันกรอดด่าคำหยาบถึงสือควนยกใหญ่

ขณะนี้เอง หัวหน้ากิจการนักเรียนเดินเข้ามา เอ่ยด้วยความตื่นตระหนก: "อธิการบดีคะ เรื่องมันฮือฮาใหญ่แล้วค่ะ ตอนนี้ทั้งผู้ปกครองของนักศึกษาต่างก็รู้เรื่องนี้หมดแล้ว ใกล้จะแตกตื่นกันหมดแล้วค่ะ"

ทังเจียเหวินกลุ้มใจจนไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว

ผู้ปกครองของนักเรียนยังจะมาก่อเรื่องตอนนี้อีก เขาจะอธิบายกับทุกคนอย่างไรได้?

ทังเจียเหวินเอ่ยอย่างดุดัน: "แจ้งความเดี๋ยวนี้ ไปจับไอ้สือควนที่ขายยาปลอมนั่นมาเดี๋ยวนี้!"

หัวหน้ากิจการนักเรียนเอ่ย: "ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เขาให้ยาฟรีๆ ไม่ได้ขายยา อีกอย่าง ต่อให้จับเขามา พวกเราก็ผ่านพ้นไปไม่ได้อยู่ดี"

จริงด้วย ต่อให้จะดำเนินการทางกฎหมายกับสือควน แล้วผู้ปกครองจะให้อภัยความผิดพลาดจากทางมหาวิทยาลัยได้หรือ?

ไม่มีทางเด็ดขาด

ถ้าหากเรื่องนี้จัดการไม่ดี ผู้อำนวยการทังเจียเหวินนี้ต้องปลดจากตำแแหน่งแน่นอน ไม่แน่อาจจะต้องรับผิดชอบทางอาญาด้วย

เขาตบโต๊ะไม่หยุด

"เอาแบบนี้นะ คุณไปแจ้งความก่อน ให้ทางตำรวจไปจับตัวสือควน"

"แล้วคุณก็บอกกับเหล่าบรรดาผู้ปกครองว่า เงินค่ารักษานักศึกษาทางมหาลัยจะเป็นคนจ่ายเอง"

นี่เป็นสิ่งเดียวที่ ทังเจียเหวิน สามารถทำได้ในตอนนี้

ตอนนี้เจาทำได้เพียงหวังว่านักศึกษาจะไม่เป็นอะไรมาก ถ้าการจ่ายเงินสามารถทำให้รักษานักศึกษาจนหายดีได้ละก็ เช่นนั้นจ่ายสักหน่อยก็ต้องยอม

ถึงอย่างไรปัญหาที่สามารถใช้เงินแก้ไขได้นั้น ก็ไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด

หัวหน้ากิจการนักเรียนพยักหน้า พร้อมเดินออกไป

ทังเจียเหวินกระวนกระวายอยู่ในห้องทำงาน ตอนนี้เขานึกเสียใจมากที่ตนเองไปเชื่อในคำพูดของสือควน ทำไมต้องเชื่อใจเขาขนาดนั้น

"ไอ้คนสารเลว!"

สิ่งเดียวที่ทังเจียเหวินคิดไม่ตกนั่นคือ ทำไมสือควนต้องทำกับเขาแบบนี้?

ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด

เรื่องเหล่านี้มันไม่สำคัญแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือสถานการณ์สุขภาพของนักศึกษา ทังเจียเหวินสอบถามว่า: "ถ้างั้นตอนนี้เหล่านักศึกษาเป็นยังไงบ้าง?"

หัวหน้ากิจการนักเรียนสีหน้าหนักอึ้งเข้าไปใหญ่

"ไม่ดีค่ะ"

"ไม่ดีงั้นเหรอ?"

"ค่ะ นักศึกษาต่างก็อยู่ในโรงพยาบาล ร่างกายย่ำแย่สุดๆ หลายคนที่ยังไม่พ้นขีดอันตราย ที่น่ากลัวที่สุดคือ ยานี้ยังออกฤทธิ์อยู่ในร่างกายของนักเรียนอยู่จนถึงตอนนี้ ทำให้อาการหนักขึ้น ภายในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้ ทางหมอเองก็ยากที่จะหาวิธีรับมือได้เหมือนกัน"

รอจนหมอหาวิธีรับมือเจอ เกรงว่านักศึกษาครึ่งหนึ่งคงเสียชีวิตไปแล้ว

ตอนนี้หน้ามหาวิทยาลัยถูกบรรดาผู้ปกครองของนักศึกษากันทางเอาไว้ ทั้งคณะแพทย์มีเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย ทังเจียเหวินจะต้องรับผิดชอบต่อเรื่องทั้งหมดนี้

เพียงแต่ เขารับผิดชอบไหวหรือไม่?

สือควนก็ยังแตะต้องไม่ได้ในตอนนี้ สถานการณ์นักศึกษาก็ย่ำแย่ เหล่าผู้ปกครองก็ขวางประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยเร่งจะเอาคำตอบ

วุ่นวาย วุ่นวายเกินไปแล้ว

ในฐานะที่ทังเจียเหวินเป็นผู้ชาย ชายที่เข้มแข็ง คราวนี้ก็รู้สึกว่าใจสู้แต่แรงไม่ยอมเป็นใจ ไม่รู้ควรจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไรดี