จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 99

บทที่99 พวกสกปรกเลอะเทอะ

ชายชราปลาบปลื้มยิ่งนัก เดิมทีคิดว่าคนนั้นช่วยชีวิตก็เพื่อเงิน ใครจะไปรู้ เขาเป็นคนที่มีหลักการสูงส่ง ไม่ใช่ทำเพื่อเงิน

สังคมปัจจุบันนี้ คนหนุ่มที่มีความสามารถและมีความรับผิดชอบประเภทนี้หาได้น้อยนัก

“ผู้มีพระคุณ สามารถบอกชื่อของท่านได้หรือไม่?”

“เจียงชื่อ”

ชายชราหยิบนามบัตรจากกระเป๋าที่หน้าอกส่งให้กับเจียงชื่อพูดว่า “ผู้มีพระคุณเจียง นี้คือนามบัตรของผม ต่อไปหากมีเรื่องที่ให้ผมได้ช่วยเหลือเพื่อเป็นการตอบแทน โทรหาผมได้ตลอดเวลา ผมจะไม่มีทางบ่ายเบี่ยง”

“ได้ครับ ผมรับไว้”

เจียงชื่อเก็บนามบัตรวางไว้ในรถ โบกมือลา ขับรถออกไปทันที

ขณะที่ขับรถอยู่บนถนน เขามองไปที่นามบัตรโดยไม่ได้ตั้งใจ

ค่ายเพลงก่วนเหลย โปรดิวเซอร์มือทอง——หลัวเซิ่ง

“โปรดิวเซอร์มือทอง?”

“เป็นคนในวงการบันเทิงสินะ? บางทีต่อไปคงได้มีโอกาสทำงานร่วมกัน”

เจียงชื่อเก็บนามบัตรไว้เป็นอย่างดี รีบขับรถไปที่อาคารสำนักงานใหญ่ผู้บริหารระดับสูง

หลังจากนั้นยี่สิบนาที รถยนต์ค่อย ๆ จอดสนิท

เขาเดินลงมาจากรถ ปัดเสื้อผ้าเล็กน้อย เนื่องจากเมื่อครู่กระโดดน้ำลงไปช่วยคน ดังนั้นทั้งเนื้อทั้งตัวเปียกปอน ขับรถมาพักหนึ่ง เสื้อผ้าบางจุดพอแห้งหมาด ๆ แต่มีบางจุดยังคงเปียกชื้น

สภาพร่างกายที่เปียก ๆ หมาด ๆ เช่นนี้ ทำให้เขาอึดอัดครั่นเนื้อครั่นตัวมาก

“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสียดีกว่า”

เขารีบเดินเข้าไปในตึก มาถึงหน้าลิฟท์ มองเห็นชายคนหนึ่งไว้หนวดเรียวยาวงอนเป็นงาช้าง ยืนรออยู่หน้าลิฟท์เช่นกัน ชายคนนั้นสวมเสื้อสูทที่เป็นทางการ เนื้อตัวดูดีสะอาดสะอ้าน พิถีพิถันในการแต่งตัว ดูปราดเดียวรู้ได้ทันทีว่าเป็นคนที่รักความสะอาดคนหนึ่ง

เลขาก็ถอนหายใจพูดว่า “ไม่แน่ใจ ถึงแม้ท่านจะทำเพื่อประชาชนทั่วไป วางมาตรการบรรเทาไว้มากมาย ทำให้การตรวจสอบของประชาชนง่ายและรวดเร็วขึ้นมาก แต่ว่าแผนงานนี้กลับทำให้มีปริมาณเนื้องานของพนักงานมากขึ้นเท่าตัว อีกทั้งยังต้องจัดหาเงินลงทุนเพิ่มขึ้นอีกจำนวนมาก”

“ผู้บริหารยังไม่แน่ว่าจะเห็นด้วย ทั้งเพิ่มเงินลงทุนทั้งเพิ่มปริมาณงาน ผลสรุปยังไม่มีประโยชน์ที่เห็นได้เด่นชัด มีเพียงให้ประชาชนได้รับความสะดวกสบายมากขึ้นเท่านั้น”

เหยียนก้วนอวี่ก็กลุ้มใจเช่นกัน “ลองดูสักครั้งเถอะ หากผ่านได้ก็ดี หากไม่ผ่านพวกเราค่อยลองหาหนทางอื่น ถ้าแผนงานผ่านเฉพาะบางส่วนก็ยังดี”

“ทำได้เพียงแค่นี้”

ทั้งสองคนพูดไปพลางพร้อมกับรอให้ลิฟท์ขึ้นไป

ขณะที่สนทนากัน ได้กลินเหม็นตุ ๆ โชยกระทบจมูก นั่นคือกลิ่นเหม็นครึ่งเปียกครึ่งแห้งจากเสื้อผ้าเปียกชื้นบนตัวเจียงชื่อโชยออกมา

เลขาบีบจมูกเขามองไปที่เจียงชื่ออย่างไม่สบอารมณ์ บ่นพึมพำว่า “ในอาคารสำนักงานใหญ่ผู้บริหารระดับสูงเช่นนี้ทำไมถึงมีพวกสกปรกเลอะเทอะ? น่าสะอิดสะเอียน”

เหยียนก้วนอวี่ขมวดคิ้วเช่นกัน เขาเป็นคนที่พิถีพิถันเรื่องความสะอาดรับไม่ได้กับความสกปรกเลอะเทอะเช่นนี้เหมือนกัน แต่ที่นี่เป็นอาคารสำนักงานใหญ่ผู้บริหารระดับสูง ไม่ใช่อาคารสำนักงานของเขา จึงไม่สะดวกที่จะพูดจาเหลวไหลได้