จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 11

บทที่ 11 ดาวนำโชคของครอบครัว

หลังออกจากโรงแรมนานาชาติฟู่คาง เย่ชิงหยู่สติไม่อยู่กับตัว

เธอไม่ได้จากไปในทันที หากแต่นั่งลงที่น้ำพุของหน้าโรงแรมนานาชาติฟู่คาง

ไม่รู้ว่าฟางเหยียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอวนหาไปทั่วโรงแรมแต่ก็ไม่พบตัวเขา ที่น่าตลกไปมากกว่านั้น คือเธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของฟางเหยียน ไม่สามารถติดต่อฟางเหยียนได้เลย เพราะงั้นเธอได้แต่รออยู่ที่หน้าโรงแรม

ในเวลานี้เอง เธอมีเซนส์อะไรบางอย่าง เป็นไปได้ไหมที่ฟางเหยียนได้ทิ้งเธอไปแล้ว?

หรืออาจจะ เกิดอะไรขึ้นกับฟางเหยียน?

เมื่อสักครู่เขาล่วงเกินตู้หมิงล่างและเสิ่นจื่อเจี๋ย

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เธอเป็นกังวลมากขึ้นไปกว่าเก่า

“เธอรอฉันอยู่เหรอ?” ทันใดนั้น น้ำเสียงของฟางเหยียนก็ดังขึ้น

“ฟางเหยียน!” เย่ชิงหยู่แหงนหน้าขึ้นมอง ฟางเหยียนมุ่งมาที่เธอในทิศทางที่ไม่ไกล

เธอตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ “เป็นนายจริงๆ ด้วย ฟางเหยียน เมื่อกี้นายไปอยู่ที่ไหนมา?”

เธอเร่งฝีเท้าก้าวไปที่ฟางเหยียนอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างของเขาจับแขนของฟางเหยียนเอาไว้แน่น

แต่ไม่นาน เธอก็รู้สึกว่าเธอเสียมารยาทเกินไป

แม้ว่าเธอกับฟางเหยียนจะเป็นสามีภรรยาต่อกัน แต่ก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ

ทั้งคู่โตมาด้วยกัน แต่ทั้งคู่ไม่เคยแม้แต่เป็นแฟนกัน เธอไม่ได้ชอบฟางเหยียนแต่แรก เพียงแต่นี่เป็นคำสั่งของบิดาของเธอ ที่ตัวเธอไม่อาจต่อต้านความจริงนี้ได้

กระทั่งทั้งคู่แต่งงานกัน เธอถึงได้เปิดใจยอมรับความจริงที่เธอได้แต่งงานกับฟางเหยียนแล้ว

ปฏิกิริยาของเย่ชิงหยู่ ฟางเหยียนเองก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

นี่เป็นครั้งแรกที่เย่ชิงหยู่เข้าหาเขาก่อนตั้งแต่ที่พวกเขาแต่งงานกัน

“ฟางเหยียน เมื่อสักครู่นายไปไหนมา? ฉันหานายไม่เจอเลย” เย่ชิงหยู่กล่าวด้วยความโมโห

ฟางเหยียนกล่าวตอบ “คุณเป็นห่วงผมเหรอ?”

เมื่อฟางเหยียนรู้ทัน ใบหน้าของเย่ชิงหยู่แดงก่ำขึ้นมา แต่เธอกลับปากแข็ง “ไม่ใช่ซะหน่อย ใครบอกกันว่าฉันเป็นห่วงนาย”

“ฮ่าฮ่า ผมแค่ไปคุยกับเพื่อนเท่านั้น”

“อืม” เย่ชิงหยู่ตอบ ก่อนที่จะกล่าวเสริม “คราวหน้าที่นายคิดจะหายตัวไปช่วยบอกฉันก่อนจะได้ไหม?”

“โอเค รู้แล้ว” ฟางเหยียนตอบ

เย่ชิงหยู่เอ่ยเสียงเรียบ “ไปกันได้แล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”

ที่เธอดีต่อฟางเหยียน เพียงเพื่อจะตอบแทนเขาเท่านั้น!

…

เรื่องที่ตงข่ายกรุ๊ปได้รับคัดเลือกให้ร่วมงานกับหวงหยวนฉาวแพร่สะพัดไปทั่วเมืองจินโจว หลายคนต่างไปแสดงความยินดีกับตระกูลจางถึงบ้าน ต่อให้จางฉี่เหาไม่อยากรับรู้ข่าว ก็คงยาก

ตอนนี้ ตระกูลจางประดับประดาอย่างมีสีสัน รอการกลับมาของเย่ชิงหยู่และฟางเหยียน

การที่ได้ร่วมงานกับหวงหยวนฉาว นั่นก็หมายความว่าตระกูลจางกำลังจะรุ่งโรจน์

“ชิงหยู่ ในที่สุดเธอก็กลับมา มาเร็วเข้า เข้าไปนั่งด้านในก่อน”

เมื่อจางฉี่เหาเห็นการปรากฏตัวของเย่ชิงหยู่รีบเดินไปกล่าวทักทาย ด้วยทีท่าที่เปลี่ยนไปกว่า360องศา

“ชิงหยู่เป็นดาวนำโชคของเราจริงๆ”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันบอกแล้ว ว่ามีบ้านมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมา ก็จะมีพลังเพิ่มขึ้นด้วย พลังนี้มาเหนือจริงๆ”

“ชิงหยู่ของเราเป็นดาวนำโชคมาตลอดอยู่แล้ว”

เพราะงั้นเย่ชิงหยู่จากตัวนำปัญหากลายเป็นดาวนำโชคที่ทุกคนในบ้านได้กล่าว

คนในตระกูลเองก็เชียร์ให้เธอรับเอาไว้ทุกคน แต่เย่ชิงหยู่ไม่มั่นใจ จึงหันไปทางฟางเหยียน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอเริ่มเพิ่งพาฟางเหยียนขึ้นมา

ฟางเหยียนส่ายหน้าส่งสัญญาณให้เธอไม่ต้องรับ เย่ชิงหยู่กล่าวขึ้น “คุณตา ฉันรับเอาไว้ไม่ได้จริงๆ ในระหว่างที่บ้านเราเกิดเรื่องขึ้นเยอะขนาดนี้ ท่านยังใจดีรับพวกเราเข้ามาในบ้านอีก พวกเราก็รู้สึกขอบคุณมากแล้วล่ะค่ะ”

“เธอพูดอะไรของเธอ เราเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว” จางฉี่เหากล่าว

ภายใต้การปฏิเสธอย่างมุ่งมั่นของเย่ชิงหยู่ จางฉี่เหาจึงไม่ยืดเยื้อต่อไป “ถ้างั้นก็ได้ หลังจากที่เธอเซ็นสัญญา ฉันจะจัดงานฉลองให้เธอและฟางเหยียน ถึงตอนนั้นเธอค่อยใส่แล้วกัน”

เย่ชิงหยู่ใบหน้าแดงก่ำ นี่เป็นการให้เธอแต่งงานกับฟางเหยียนอีกรอบไม่ใช่หรือไง

หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน จางไห่เฟิงโมโหหนักกว่าเก่า

หากปล่อยให้เย่ชิงหยู่พองขนต่อไปแบบนี้ สถานะของเขาจะได้รับผลกระทบอย่างเเน่นอน

เขาต้องทำอะไรสักอย่าง หากรอให้เย่ชิงหยู่ได้เซ็นสัญญา ถึงตอนนี้ทุกคนก็จะสนใจแค่เย่ชิงหยู่ เขาก็จะไม่มีโอกาสแก้ตัวอีก

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขาจึงเดินมาที่ห้องรับแขก ก็ได้พบกับจางซื่อตงที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ “พ่อครับ เราจะนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้”

จางซื่อตงนิ่งไปสักพัก ก่อนกล่าวตอบ “แกหมายความว่ายังไง?”

“พ่อครับ ท่านจะจ้องมองเย่ชิงหยู่แย่งชิงธุรกิจของตระกูลเราไปต่อหน้าต่อตาจริงๆ อย่างนั้นเหรอ? เธอเกินไปมาก ในสายตาของคุณปู่มีแต่เธอ หากปล่อยให้เธอเซ็นสัญญาสำเร็จ ตำแหน่งสถานะของบ้านเราก็จะสั่นคลอนนะครับ”

จางซื่อตงขมวดคิ้วแน่น “แกคิดว่าฉันคิดไม่ได้หรือยังไง? แต่เราทำอะไร? เธอเป็นคนไปเข้าร่วมประชุม สัญญาก็เป็นเธอที่คว้ามาได้”

“พ่อครับ ผมว่านะ ให้ผมไปเซ็นสัญญาดีไหมครัว”

จางซื่อตงจ้องเขม็ง “จะดีหรือ?”

จางไห่เฟิงหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “ทำไมจะไม่ได้ พ่อครับ ท่านลองคิดดู หากผมเป็นคนไปเซ็นสัญญา คุณปู่ก็จะมองผมต่างออกไป ยังไงซะผมต่างหากที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลจาง”

จางซื่อตงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนกล่าวผม “ก็มีเหตุผลของแก แต่แกจะไปพูดกับปู่แกยังไง แกจะวู่วามไม่ได้นะ”

“คุณพ่อครับ วางใจเถอะ ผมมั่นใจว่าคุณปู่จะต้องเห็นด้วยกับผมแน่”