จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 267

ตอนนี้เหลียงเจิ้งกำลังโกรธอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดขอบเทียนขุย ทำให้เขาโกรธมากขึ้น เขาชี้หน้าเทียนขุยและด่า：“ขวางทางคุณเหรอ คุณรู้หรือเปล่าว่าถนนเส้นนี้ชื่ออะไร？ถนนเส้นนี้ชื่อถนนท่านชาย มันเป็นที่ของฉัน พูดว่าขวางทางคุณ คำพูดของคุณมันตลกสิ้นดี”

“หุบปาก！”ถังยู่จ้องหน้าเหลียงเจิ้ง จากนั้นก็มองไปที่เทียนขุยและพูด：“เฮ้ ไอ้ตัวใหญ่ ฉันชอบนายมากๆ！”

คำพูดนี้ทำให้เทียนขุยอึ้งไปชั่วครู่ เขาขมวดคิ้วจนหน้าผากมีรอยย่น

เหลียงเจิ้งและคนในแก๊งท่านชายก็ตะลึงเหมือนกัน คุณหนูกำลังพูดล้อเล่นใช่ไหม？บอกว่าชอบเขามากๆ？

“เสี่ยวยู่ คุณกำลังพูดอะไรอยู่？”เหลียงเจิ้งถามอย่างหงุดหงิด

ถังยู่พูดว่า：“คุณไม่ต้องมายุ่ง ไอ้ตัวใหญ่ จากนี้ไปคุณมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน！จอมพลโผ้จวินให้เงินคุณเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายให้คุณมากกว่าเขาสองเท่า ไม่สิ ฉันจะจ่ายให้คุณมากกว่าเขาสิบเท่า！”

เมื่อเห็นการแต่งตัวของผู้ชายคนนั้น ก็รู้ว่าเขาไม่ค่อยมีเงินแน่นอน ถ้าเป็นคนมีเงินก็คงไม่ใส่แค่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ ดังนั้นเธอจึงยอมจ่ายมากว่าสิบเท่า เงินจำนวนนี้ถังยู่จ่ายได้อย่างแน่นอน

ขณะพูด เธอยังจงใจจ้องมองฟางเหยียนที่อยู่ในรถยนต์ เธอยังใช้สายตายั่วยุเขาด้วย

คุณเย่อหยิ่งมากไม่ใช่เหรอ？คุณเห็นหรือยัง คนของคุณกำลังถูกฉันซื้อตัวอยู่

“เธออยากให้เขามาเป็นบอดี้การ์ดนี่เอง ฉันก็นึกว่าคุณชอบเขาจริงๆเสี่ยวยู่ คุณทำให้ฉันตกใจมากๆ ”เหลียงเจิ้งพูดไปด้วยและลูบหน้าอกของตัวเองไปด้วย

“เธอโอหังมากเกินไปแล้ว！”เทียนขุยตะโกนใส่ถังยู่ด้วยความโกรธ จากนั้นก็พูด：“คุณคิดว่าที่ฉันอยู่กับจอมพลโผ้จวินเพราะเรื่องเงินเหรอ？การที่ฉันสามารถติดตามจอมพลโผ้จวิน มันเป็นความโชคดีของฉัน พวกเด็กที่ยังไม่โตอย่างพวกคุณ กล้าดียังไงมาดูถูกจอมพลโผ้จวิน？！”

คำด่าของเขา ทำให้ถังยู่ไม่รู้จะทำตัวยังไง

เงิน！ต้องเป็นเพราะเงินไม่พอแน่ๆ เธอพูดอีกครั้ง：“ยี่สิบเท่า！ฉันจะให้เงินมากกว่าเขายี่สิบเท่า”

“ไสหัวไปซะ”เทียนขุยตะคอกออกมาด้วยความโกรธ เธอใช้เงินมาดูถูกความจงรักภักดีที่เขามีต่อจอมพลโผ้จวิน

“คุณ！”ถังยู่ชี้หน้าเทียนขุยและด่า：“คุณเป็นคนที่มองข้ามความหวังดีของผู้อื่น”

“ฮึ！”เทียนขุยไม่ตอบถังยู่อีก แต่มองคนที่ล้อมรอบๆตัวเองและพูด：“พวกคุณไม่คิดจะหลีกทางใช่ไหม？”

คำพูดนี้ มีความไม่พอใจและอยากทะเลาะวิวาทอยู่ ไอ้เสือและคนอื่นๆไม่กลัวเรื่องชกต่อยอยู่แล้ว พวกเขาทั้งหมดเดินไปข้างหน้าหลายๆก้าวพร้อมกัน อาวุธที่ติดตัวมาก็หยิบออกมาทันที ตอนนี้พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้ทันที

ไอ้เสือเป็นชายที่มีรอยสักเต็มแขน แม้กระทั่งที่คอของเขาก็มีรอยสักด้วย

เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและพูด：“คุณชนรถสปอร์ตของคุณชายเหลียง คุณคิดจะจากไปง่ายๆแบบนี้？มันคงจะไม่เหมาะ？อย่าน้อยคุณก็ต้องชดใช้ค่าเสียหายก่อน？”

“คุณจะให้ฉันชดใช้ยังไง？”เทียนขุยจ้องหน้าไอ้เสือและถาม

“เอาขาสองข้างของคุณมาชดใช้ มันไม่เกินไปใช่ไหม？”เหลียงเจิ้งพูดอย่างเฉียบขาดและตรงประเด็น

“งั้นก็ต้องดูว่าพวกคุณมีความมีความสามารถหักขาของฉันได้หรือเปล่า”

เทียนขุยจ้องมองไอ้เสือเพื่อกดดันเขา

ไอ้เสือกอดอก พูดอย่างเย่อหยิ่งว่า：“ตอนนี้คุณยังคิดว่าพวกเราไม่สามารถหักขาทั้งสองข้างของคุณได้เหรอ？”

กลัวจนหัวหด เขากลัวจนหัวหดแน่ๆ

เหลียงเจิ้งอยากจะกำจัดคนพวกนี้มานานแล้ว เขาตะโกนด้วยความโกรธ：“ไอ้เสือ คุณรออะไรอยู่ แม่งเอ๊ย ถ้าคุณไม่กำจัดมัน จากนี้ไปฉันจะไม่ปรากฏตัวบนถนนสายนี้อีก”

ในขณะที่ไอ้เสือกำลังจะลงมือ ถังยู่รีบตะโกนขึ้นมาทันที：“รอก่อน！”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ไอ้เสือก็อึ้งไปชั่วครู่ เหลียงเจิ้งรีบพูดขึ้นมาทันที：“เสี่ยวยู่ คุณวางใจได้ ผู้ชายสองคนนี้ไม่มีทางรอดชีวิตไปจากตรงนี้อย่างแน่นอน พวกเราจัดการชายร่างใหญ่คนนี้ก่อน แล้วค่อยไปจัดการผู้ชายที่อยู่ในรถยนต์！”

ถังยู่เดินไปที่กระจกรถยนต์และพูดกับฟางเหยียนที่นั่งอยู่ในรถยนต์ว่า：“เฮ้ย คุณไม่กล้าลงมาจากรถหรือเปล่า？เมื่อสักครู่คุณอวดเก่งมากๆไม่ใช่เหรอ？ทำไม？ตอนนี้กลัวจนหัวหดและไม่กล้าลงจากรถยนต์ใช่ไหม？ถ้าคุณยังไม่ลงมาจากรถยนต์อีก บอดี้การ์ดของคุณจะถูกเขายิงตายจริงๆ！”

เหลียงเจิ้งมองเขาที่นั่งอยู่ในรถยนต์ด้วยสายตาดูถูกและด่า：“แม่งเหี้ย！ไม่คาดคิดเลยว่าเขาเป็นคนขี้ขลาดขนาดนี้ มันน่าผิดหวังจริงๆ”

“เห้อๆ！”เทียนขุยยิ้มอย่างทะนงตน จากนั้นกล้ามเนื้อของเขาก็ขยับไปมาและพูดว่า：“รับมือเศษสวะอย่างพวกคุณ จอมพลโผ้จวินไม่จำเป็นต้องลงมือเอง？มีฉันเพียงคนเดียว ก็พอแล้ว！”

ถังยู่คิดอยู่ในใจ บอดี้การ์ดคนนี้เข้มแข็งจริงๆ โดนปืนชี้หน้า ยังกล้าอวดดีอีก เขาไม่กลัวตายจริงๆเหรอ！

เธอไม่คาดคิดเลยว่าสองคนนี้ช่างแตกต่างกันมากๆ คนนี้โดนปืนชี้หน้าแต่ไม่กลัว ส่วนอีกคนกลัวจนหัวหดและไม่กล้าลงจากรถยนต์ เธอไม่คาดคิดเลยว่าคนๆนี้จะขี้ขลาดมากๆ ทั้งๆที่เขาหลบอยู่ในรถยนต์ ยังทำตัวเย่อหยิ่งจองหอง คนประเภทนี้ไร้ทางเยียวยาจริงๆ ถังยู่โบกมือด้วยความรำคาญและพูด：“พวกคุณจะอยู่หรือตาย ฉันจะไม่สนใจแล้ว”

ในเวลานี้ฟางเหยียนเหลือบมองเธอ เขายิ้มออกมาและพูด：“เขาเคยพูดแล้วไง？จัดการเศษสวะอย่างพวกเขา ฉันไม่จำเป็นต้องลงมือ คุณไม่ต้องกังวล”

น้ำเสียงของฟางเหยียนไม่ได้ดังมาก แต่ทุกคนได้ยิน

ถังยู่ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาอีก ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักปืนเหรอ？ไม่กล้าลงจากรถยนต์พูดตรงๆก็ได้ ยังกล้าพูดประโยคนั้นออกมาอีก โอเค งั้นจัดการบอดี้การ์ดของคุณก่อน ดูสิว่าคุณยังกล้าอวดดีอีกไหม