จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 338

ทั้งคู่สบตากัน พูดอย่างไม่เกินจริง นี่เป็นแววตาที่เห็นได้ชัด ทั้งคู่สบตากัน จนทำให้ผู้ที่อยู่รอบข้างตกใจได้เลย

ผ่านไปประมาณสิบสามวินาที โต๊ะเริ่มขยับ! เหล้าที่อยู่ในแก้วเหล้าบนโต๊ะเริ่มกระเซ็นออกมา

หัวหน้าแผนกเจียงจ้องถังเสี่ยนจงอย่างประหลาดใจ ถังเสี่ยนจงยกมือไปวางไว้ที่ไหล่ของหัวหน้าแผนกเจียงอย่างใจเย็น แล้วกล่าวอย่างปลอบใจว่า “ไม่เป็นไรนะ ท่านพี่！ ”

“เหล่าเห้อ แกคิดจะทำอะไร？เทพหมอฟางคือแขกของพวกเรานะ” ถังเสี่ยนจงตะคอกอย่างเด็ดขาด

เมื่อฟางเหยียนได้ยินเสียงตะคอกของถังเสี่ยนจง จึงได้เก็บอารมณ์อันแข็งกร้าวไว้ จากนั้นเหล่าเห้อจึงได้หยุดจู่โจมลง ทั้งสองสบตากัน จากนั้นต่างคนต่างก้มหน้าไป

การคาดเดาของฟางเหยียนไม่มีผิด เหล่าเห้อคนนี้เป็นยอดฝีมือ ตอนแรกที่เห็นเหล่าเห้อ ฟางเหยียนก็เริ่มสังเกตผู้เฒ่าที่หน้าตาอัปลักษณ์นี้แล้ว ท่าทางการเดินของเขาไม่เหมือนลักษณะภายนอกที่เขาแสดงออกมา

นึกไม่ถึงว่าผู้เฒ่าที่หลังค่อมคนหนึ่งเดินแล้วฝุ่นไม่ตลบขึ้นมา นี่มันไม่เป็นไปตามตรรกะ！อีกอย่าง เมื่อวานตอนที่เกิดปัญหาที่ตระกูลถัง ผู้เฒ่าคนนี้เกือบจะออกโรงแล้ว ฟางเหยียนสังเกตทุกๆการกระทำ ถ้าไม่ใช่เพราะเขายืนขึ้น ไม่แน่ผู้เฒ่าคนนี้ได้จัดการให้กับตระกูลถังไปแล้ว

“ขอโทษครับ นายท่าน！” หลังจากที่เก็บปฏิกิริยาทั้งหมดแล้ว เหล่าเห้อก็ขอโทษด้วยสีหน้าละอายแก่ใจ จากนั้นก็พูดกับฟางเหยียนว่า “ขอโทษครับ เทพหมอฟาง ผมไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น”

ฟางเหยียนหัวเราะ แล้วกล่าว “ไม่เป็นไร！ผมก็แค่สงสัยตัวตนของคุณก็เท่านั้น ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะบอก ผมก็ไม่ถามต่อแล้วครับ”

“โอเคล่ะ ถ้าพวกคุณไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อพูดจบ ฟางเหยียนก็ลุกขึ้นยืน

ถังเสี่ยนจงรีบลุกขึ้นยืนแล้วกล่าว “เทพหมอฟางช้าก่อน ผมยังมีเรื่องจะรบกวนอีกเรื่อง ครั้งที่แล้วที่คุยกับคุณ ผมมีเพื่อนคนหนึ่งแซ่เจี่ย ชื่อเจี่ยเกิงจื่อ ลูกชายของเขาเป็นโรคประหลาด เป็นอัมพาตไปทั้งตัว ทั้งตัวมีแค่ลูกตาเท่านั้นที่ขยับได้ ปรึกษาหมอที่มีชื่อเสียงก็แล้วก็ยังรักษาไม่หาย เจี่ยเกิงจื่อรวยมาก ธุรกิจของเขามีทั่วเอเชีย ถ้าเทพหมอฟางช่วยรักษาได้ เขายอมให้ค่าตอบแทนห้าพันล้าน”

ห้าพันล้าน！มากกว่าครั้งที่แล้วสามพันล้าน ครั้งที่แล้วตอนที่ฟางเหยียนมาที่ตระกูลถัง ถังเสี่ยนจงบอกว่าสองพันล้าน

แน่นอน เงินเป็นสิ่งที่ดึงดูดอะไรฟางเหยียนไม่ได้ ห้าพันล้านสำหรับคนอื่นแล้ว บางทีอาจจะเป็นตัวเลขมหาศาล แปดชาติก็ไม่มีทางหาเงินได้มากขนาดนั้น แต่สำหรับฟางเหยียนแล้วก็แค่เลขตัวเลขเท่านั้น สิ่งที่เขาไม่ขาดแคลนมากที่สุดก็คือเงิน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงมองถังเสี่ยนจง แล้วกล่าว “เหมือนเจี่ยเกิงจื่อจะสำคัญกับคุณมากนะครับ！”

ถ้าไม่สำคัญ ถังเสี่ยนจงก็ไม่มีทางขอร้องฟางเหยียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาถอนหายใจ แล้วกล่าว “ค่อนข้างสำคัญครับ！ตระกูลของเขาเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของเอเชียของเรา เมื่อหลายปีมาแล้วเขาได้แต่งงานกับหญิงต่างชาติคนหนึ่ง จึงลงหลักปักฐานที่ต่างประเทศ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายของเขาเป็นโรคประหลาดนี่ บางทีเขาก็อาจจะไม่กลับประเทศ เขาเป็นคู่ค้าธุรกิจกับผมมานานหลายปีแล้ว เมื่อก่อนธุรกิจ50％ตระกูลถังของเราล้วนทำกับเขาทั้งนั้น เขาก็ถือเป็นเพื่อนเก่าที่ทำการค้าร่วมกันมากับผม ตอนนี้เห็นเขาเจ็บปวด ผมก็รู้สึกเจ็บปวดใจเช่นกัน ถ้าเทพหมอฟางยอมช่วย ผมเชื่อว่าต้องรักษาโรคประหลาดของลูกชายเขาได้แน่นอน ก็อยู่ที่คุณฟางจะยอมช่วยมั้ยแล้วล่ะครับ”

“ตระกูลเยโล๋？”　ฟางเหยียนถามอย่างนิ่งสงบ

ถังเสี่ยนจงพยักหน้าแล้วกล่าว “ใช่ครับ ตระกูลเยโล๋！”

“ครับ ผมรับปาก！” ฟางเหยียนตอบรับอย่างรวดเร็ว

“องค์กรนั้นเป็นอย่างไรกัน？” ถังเสี่ยนจงถามอย่างสงสัย ในช่วงหลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากถามถึงองค์กรนั้น

เหล่าเห้อโค้งตัวลงไปอีก เขากล่าวด้วยความไม่สบายใจสุดขีด “นายท่าน อย่าถามผมอีกเลยนะครับ คนที่เกี่ยวข้องกับองค์กรนั้น ต่างก็เสียชีวิตไปหมดแล้ว ท่านอย่าถามลึกเข้าไปอีกเลยครับ！”

ถังเสี่ยนจงอ้าปากค้าง ไม่ถามต่อแต่อย่างใด

หลังจากที่ออกจากตระกูลถังแล้ว ฟางเหยียนก็เดินทางไปที่เขตคฤหาสน์หุบดอกพีชโดยตรง เขาไม่ได้ให้หลินถงไปส่ง แต่เรียกรถไปที่คฤหาสน์หุบดอกพีชเอง

เมื่อนั่งลงในรถ ฟางเหยียนก็หยุดคิดตัวตนของเหล่าเห้อไม่ได้ ถ้าเขาทายไม่ผิด เหล่าเห้อจะต้องเกี่ยวข้องกับเพลิงเสวนแน่นอน เขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม ต้องคิดว่าเหล่าเห้อเป็นคนของเพลิงเสวน

ไม่รู้ทำไม ตอนนี้เขาเป็นห่วงเหล่าเห้อมาก ถ้าเหล่าเห้อเป็นคนของเพลิงเสวนจริงๆ ถ้าคนของเพลิงเสวนกำลังเล็งเขาอยู่พอดี งั้นเหล่าเห้อก็กำลังตกอยู่ในอันตราย ตอนนี้เพียงหวังว่าองค์กรนั้นจะไม่เพ่งเล็งตน

ไม่นาน รถได้ขับมาถึงคฤหาสน์หุบดอกพีช เขาได้เดินไปที่ประตูคฤหาสน์หลังนั้นที่ตระกูลถังมอบให้

เมื่อกี๊ตอนที่เปิดประตูคฤหาสน์ เขาหยุดเดินอย่างกะทันหัน！ในคฤหาสน์ มีอันตรายอยู่รอบด้าน

ฟางเหยียนมองไปรอบๆ ไม่มีอะไรแปลกไป แต่ที่นี่มีอันตรายอย่างหนึ่ง จากนั้นเขาจึงได้สุดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวอย่างสบายใจว่า “ออกมาเถอะ！ไม่ต้องหลบแล้ว！”