จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 387

ฟางเหยียนและเทียนขุยท่าทีนิ่งสงบ เขาพูดต่อว่า “ฉันล่ะแปลกใจมากว่าแกไปเอาความกล้ามาจากไหน นึกไม่ถึงว่ากล้าพูดว่าจะไว้ชีวิตฉันได้อย่างไม่ละอายใจ หรือตัวแกเองไม่คิดว่ามันน่าขำหรือไง？ไว้ชีวิตฉัน แกคิดว่าแกเป็นใครวะ？แกคิดว่าแกมีปัญหาตัดสินความเป็นความตายของฉันได้เหรอ？พูดกับแกตรงๆทุกคนที่ถูกฉันฆ่าล้วนพูดว่าจะตัดสินความเป็นความตายของฉัน สุดท้ายจุดจบของพวกมันก็เหมือนๆกัน ตาย！จะบอกให้นะ บนโลกนี้นอกจากยมบาล ใครก็ไม่กล้าพูดเรื่องความเป็นความตายกับฉันทั้งนั้น！แก ก็ไม่ต่าง！”

ในสายตาของเขา ฟางเหยียนก็เป็นแค่วัยรุ่นที่อายุยี่สิบกว่าปีที่ลืมตัวเท่านั้น ฝีมือของเขามากสุดก็แค่เก่งกว่าเทียนขุยนิดหน่อย ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาเลย

อ๋าวไท่เป็นใคร ยอดฝีมือระดับต้าชี่ ที่สุดของประเทศหวา เขาเพียงแค่ยืน ก็สามารถสั่นสะเทือนทั้งงานได้แล้ว

ในความเข้าใจของอ๋าวไท่ ที่ประเทศหวาไม่มียอดฝีมือระดับต้าชี่ที่อายุยี่สิบกว่าๆ ดังนั้นคนที่อยู่ข้างหน้านี้ไม่มีทางเป็นระดับต้าชี่ได้ เมื่อนึกถึงจุดนี้ ความมั่นใจภายในจิตใจของเขาก็เกิดขึ้นทันใด เขาเปลี่ยนท่าทีเป็นอกผ่ายไหล่ผึ่ง

เมื่อพูดจบ เขาคิดว่าคนนั้นจะเกรี้ยวกราดขึ้นมา แล้วลงมาฆ่าเขาทันที แต่เรื่องที่เขาคาดคิดไว้ไม่เกิดขึ้น กลับกัน คนนั้นกลับนิ่งสงบ ใช้สายตาเย็นชาจ้องตน

แววตาของคนนี้ การกระทำทุกอย่างของเขา เป็นการเหยียดหยามตนอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อนึกถึงจุดนี้ อ๋าวไท่กัดฟัน แล้วพูดต่อฟางเหยียนว่า “ลงมือเถอะ！ให้ฉันดูหน่อยสิว่าแกมีสิทธิ์ที่จะพูดว่าไว้ชีวิตฉันมั้ย”

ฟางเหยียนจ้องอ๋าวไท่ เกิดเป็นความสงสัยขึ้นมา หรือเขาไม่ใช่คนที่เพลิงเสวน？

ที่เดาว่าอ๋าวไท่เป็นคนของเพลิงเสวน ก็เป็นเพราะเขาฆ่าเหล่าเห้อในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน เหล่าเห้อกับตนได้นัดกันไว้แล้ว หลังจากที่ตนรักษาคุณชายของตระกูลเจี่ยหายแล้วจะเล่าเรื่องเพลิงเสวนให้ตนฟัง แต่ไม่คาดคิดว่าตนเพิ่งจะรักษาคนเสร็จ เขาก็ถูกฆ่าแล้ว นี่จึงทำให้ฟางเหยียนอดคิดไม่ได้ว่าผู้เฒ่าคนนี้เป็นคนของเพลิงเสวน

ใครที่ไม่อยากให้ฟางเหยียนรู้เรื่องเพลิงเสวนมากที่สุด ก็มีแค่คนของเพลิงเสวนเองนั่นแหละ！

บนโลกนี้คนที่จะหลอกลวงฟางเหยียนได้ ก็มีแค่เพลิงเสวนองค์กรที่ไม่เคยปรากฏกายมาก่อนนี่แหละ ดังนั้นฟางเหยียนจึงคาดเดา ว่าผู้เฒ่าคนนี้เป็นคนที่เพลิงเสวนส่งมาฆ่าเหล่าเห้อ ถ้าใช่ งั้นเขาก็เป็นคนของเพลิงเสวนโดยปริยายอยู่แล้ว

ถ้าเขาเพียงแค่อยากล้างแค้นให้ลูกศิษย์ของตน คิดจะหาจุดอ่อนของตน คิดจะดึงดูดตน เขาควรจะไปหาเย่ชิงหยู่ แต่ไม่ใช่ถังยู่

แต่เขาไปหาถังยู่ ชัดเจนมาก ว่าเพื่อฆ่าเหล่าเห้อ การฆ่าเหล่าเห้อถึงจะเป็นเป้าหมายที่สุดของเขา การฆ่าตน เป็นแค่เรื่องรองเท่านั้น

ไฟแห่งความโกรธของเทียนขุยยิ่งอยู่ยิ่งทวีขึ้น เขาเลียนแบบท่าทางอ๋าวไท่ หัวเราะฮ่าๆออกมา แล้วกล่าว “แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร？แกคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ให้จอมพลโผ้จวินออกโรงมั้ย？แกทำแบบนี้ให้ความสำคัญตัวเองไปหรือเปล่า？”

พูดพลาง เทียนขุยก็เดินไปข้างหน้าอย่างเร็ว เขาอ้าแขน แสดงท่าทางดุดันออกมา

อ๋าวไท่เห็นดังนี้ จึงมองเทียนขุยอย่างสบายๆ ไม่สนใจใคร

จากนั้นก็มองไปที่ฟางเหยียนแล้วถาม “แกใช่มั้ยที่ฆ่าลูกศิษย์ของฉัน？”

ตอนนี้ โอกาสมาถึงแล้ว เขาสามารถฆ่าคนนี้ได้อย่างไม่ต้องหวาดระแวงใดๆอีก คำพูดนั้นที่จอมพลโผ้จวินได้พูดไว้ลอยเข้ามาให้หัวของเขาอีกครั้ง แค้นของตัวเองก็ล้างแค้นเอง คนที่ตัวเองต้องการฆ่าก็ฆ่าเอง

“แปดทิศ！” หมัดของเทียนขุยปะทุขึ้นไปอีก นี่เป็นพลังทั้งหมดที่มีมารวมกันกลายเป็นเปลวไฟ

เขากัดฟันอย่างมั่นใจ ทันใดนั้น ก็ก้าวไปข้างหน้า ตะคอกออกมาอย่างดังคำสุดท้าย “ปัง！”

หมัดทั้งสองเปลี่ยนเป็นเสือดุร้าย พุ่งไปที่อ๋าวไท่ เป็นกำลังภายในรวมกันขึ้นมา โดยตัวเทียนขุยเองก็เป็นคนที่แข็งแกร่ง เสือดุก็เป็นสัตว์ที่ดุร้ายที่สุดในบรรดาสัตว์ ใช้พลังภายในรวมเป็นค้อน เหมือนกับที่ฟางเหยียนใช้พลังภายในรวมกันเป็นมีด

เขาลอยขึ้นไป ใช้ค้อนเหล็กสองอันทุบลงไปบนหัวของเสือดุจากด้านบน ตอนที่จะทุบลงไปนั้น ได้ทุบลงไปพร้อมกับพลังยิ่งใหญ่อย่างมหาศาล ทุบลงมา สามารถทำให้หัวของคนแตกละเอียดได้เลยทีเดียว แล้วยังฆ่าตายได้อีกด้วย！รุนแรงมาก แข็งแกร่งมาก นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างผู้ชายแข็งแกร่งทั้งสองคน！

ได้ยินเสียงปังดังสนั่นหวั่นไหว ค้อนและเสือชนเข้าด้วยกัน ทำให้แผ่นเหล็กเก่าผุพังในโรงงานกระจกเทมเปอร์บิดเบี้ยว พื้นที่โรงงานกระจกเทมเปอร์ที่ว่างเปล่าทั้งหมดเกิดเป็นพายุหมุน

ค้อนของอ๋าวไท่ไม่ได้ทุบลงไปที่หัวของเสือดุ แต่ถูกเสือดุทั้งสองจับไว้ได้ การต่อสู้ของทั้งสอง ได้หยุดลง！

สายตาของอ๋าวไท่ที่จ้องเทียนขุย กลายเป็นไม่คาดคิด ในใจขอเขาเกิดเป็นความรู้สึกอันตรายขึ้น！