จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 397

ความเคยชินของฟางเหยียนคือไม่พูดอะไรสักคำหลังรับสาย รอคอยอีกฝ่ายพูดก่อน อีกฝ่ายก็เหมือนกัน หลังจากกดรับสายแล้วก็ไม่พูดอะไรเลย แทบไม่ได้ยินเสียงหายใจของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ

ทั้งสองฝ่ายต่างเงียบอยู่ในสาย อากาศรอบข้างดูจะชะงักค้างไปดื้อๆ

สิบวินาที สามสิบวินาที หนึ่งนาทีผ่านไปแล้ว ทั้งสองฝ่ายยังคงเงียบไม่พูดไม่จา ปลายสายเงียบจนน่าแปลกใจ เหมือนอยู่ในห้องปิดสนิท ไม่มีคนอยู่เลย

ในที่สุดก็มีเสียงเย็นชาหลุดออกมาจากอีกฝ่าย เสียงสั่นเล็กน้อย เหมือนคนนั้นกำลังตระเตรียมเสียง แต่ผ่านไปอีกสองนาที ทางนั้นก็เงียบเหมือนเดิม

“แกเป็นใคร?” ฟางเหยียนทนไม่ไหวถามออกมาก่อน

พอพูดจบ ปลายสายส่งเสียง “ตู๊ดๆๆ”ดังมา อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว

คิ้วฟางเหยียนขมวดขึ้น เขาหยิบมือถือมาดูเบอร์เมื่อกี้ เป็นเบอร์แบบไม่ระบุโลเคชั่น เขาสงสัยชั่วครู่ก่อนกดโทรกลับไป แต่อีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว

เขากดโทรหาเทียนขุย เทียนขุยรับสายเร็วมาก ฟางเหยียนบอกเขาในสายว่า “มาที่ห้องฉันหน่อย!”

เทียนขุยไม่พูดอะไร วางสาย จากนั้นเปิดประตูเข้ามา

เขาอยู่ห้องข้างๆนี่เอง ปกติไม่มีอะไรก็จะไม่มาที่ห้องฟางเหยียน เขากลัวจะรบกวนฟางเหยียนครุ่นคิด

“ทำไมหรอครับ? โผ้จวิน!” เทียนขุยถามเมื่อมายืนหน้าฟางเหยียน

ฟางเหยียนยื่นมือถือให้เทียนขุย พลางสั่งว่า “สืบเบอร์นี้ให้ฉันหน่อย”

เทียนขุยรับมือถือมาดู พยักหน้าว่า “ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

พูดจบเขาเดินออกจากห้องไปเลย ฟางเหยียนหยิบมือถือมาดูพลางครุ่นคิดต่อ

ไม่นาน มือถือดังอีก ฟางเหยียนหันไปมองเบอร์บนหน้าจออย่างเรียบเฉย ถังเสี่ยนจงโทรมา เขากดรับสาย ถังเสี่ยนจงที่อยู่ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างมากว่า “เทพหมอฟางศพเหล่าเห้อกับคนที่พวกคุณว่าหายไปแล้ว ที่โรงงานเหล็กว่างเปล่าเลยครับ!”

“อ๋อ?” ฟางเหยียนส่งเสียงสงสัย พลางว่า “งั้นก็กลับมาเถอะ!”

พูดจบ ฟางเหยียนก็วางสายลง

ไม่ต้องสงสัยเลย ตอนสายเมื่อกี้โทรมา เพื่อบอกตนว่าเขาเอาศพไปแล้วนะ ตอนนี้เขาอยู่กับสองศพนั่น สองศพนั่นเป็นคนของพวกเขาองค์กรสัตว์เพลิง ต้องให้พวกเขาพาไป

นอกจากนี้แล้ว พวกเขายังบอกฟางเหยียนอีกเรื่องหนึ่ง คนพวกนี้ตอนอยู่เป็นคนขององค์กรสัตว์เพลิง ตายก็เป็นผีขององค์กรสัตว์เพลิง!

องค์กรโหดนัก! ฟางเหยียนอดทอดถอนใจไม่ได้

แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาคือฟื้นฟูร่างกายกลับมา ถ้าพลังยังไม่สามารถฟื้นฟู งั้นตนก็ไม่สามารถพัฒนาได้ ไม่สามารถพัฒนาได้ ก็ไม่สามารถต้านทานองค์กรนี้ได้ ถ้าองค์กรนี้คิดจะเล่นงานตนในเวลานี้ ก็เป็นทีของพวกเขาแล้ว ดังนั้นเรื่องรีบที่สุดคือฟื้นฟูร่างกายตนก่อน

สำหรับเธอแล้ว เรื่องที่มีความหมายที่สุดคือไปเข้าคลาสวิชาประวัติศาสตร์ เหตุผลหลักเพื่อไปดูว่าอาจารย์ฟางคนนั้นจะมาไหม แต่ทุกครั้งที่ไปคนสอนก็เป็นโจวหยางซึ่งเป็นลูกศิษย์ศาสตราจารย์โจวคนนั้นทุกที โจวหยางสอนน่าเบื่อมาก ไม่สนุกเลย พอเข้าหมดหนึ่งคาบ ซ่งหยิงก็จะออกจากคลาส หลังจากเจอฟางเหยียนครั้งก่อน เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

เธอไปที่ตระกูลถังหลายครั้ง และได้เจอคุณนายน้อยคนนั้นของตระกูลถัง แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย หลายครั้งซ่งหยิงอยากถามว่าฟางเหยียนอยู่ไหนจากหลินถง แต่ไม่รู้จะเอ่ยปากถามยังไง เลยกลับมา และไม่รู้ว่าหมอนั่นมีเสน่ห์ตรงไหนกัน ถึงได้จับเธอได้อยู่หมัดแบบนี้ ทำให้เธอเอาแต่คิดถึงเขาไม่หยุด

“ซ่งหยิงซ่งหยิง！” อู๋สิ้ววิ่งจากด้านนอกห้องของหอพักมาถึงเตียงซ่งหยิง และนั่งแหมะลงข้างตัวซ่งหยิง

ซ่งหยิงเก็บสมุดและปากกาข้างหน้าตนเงียบๆ ถามว่า “ทำไมหรอ? อู๋สิ้ว”

“คลาสประวัติศาสตร์วันนี้ เธอไปไหม?” อู๋สิ้วถามดื้อๆ

ซ่งหยิงส่ายหัวบอก “ไม่อยากไปแล้ว อาจารย์โจวหยางสอนน่าเบื่อจะตาย”

อู๋สิ้วยิ้มแหะๆ พลางยกนิ้วชี้แกว่งไปมาว่า “NO NO NO！วันนี้คนสอนไม่ใช่ โจวหยาง”

ซ่งหยิงอึ้งเล็กน้อย สองตามองนิ่งถามว่า “ศาสตราจารย์โจวหรอ?”

อู๋สิ้วหัวเราะบอก “ไม่ใช่ศาสตราจารย์โจว แต่เป็น...”

เธอแกล้งทำมีลับลมคมในไม่พูดต่อให้จบ และแย่งสมุดไดอารี่หน้าซ่งหยิงมา