จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 504

เมื่อคุณต้องเผชิญกับสัตว์ยักษ์ดึกดำบรรพ์ ภูตผีปีศาจ แล้วคุณยังจะให้ความสนใจกับคนร้ายที่เหี้ยมโหดอีกเหรอ?

สิ่งที่ในแววตาของฟางเหยียนปรากฏออกมาคือการมองข้ามโจวเจิ้ง ในสายตาของเขา โจวเจิ้งก็คือไอ้สวะที่ไร้ค่าดีๆนี่เอง แม้แต่คนร้ายที่เหี้ยมโหดเขาก็ยังไม่ใช่!

ในความเงียบสงบแบบนี้ กลับซ่อนไว้ด้วยแรงอาฆาตอันรุนแรง! นี่เป็นสิ่งที่คนอื่นรับรู้ไม่ได้ แต่โจวเจิ้งกลับรับรู้ได้ถึงการมาของแรงอาฆาตนี้ แรงอาฆาตเป็นสิ่งที่ทำให้คนไม่เป็นธรรมชาติเอามากๆ เมื่อแรงอาฆาตกระจายไปทั่ว ในสถานการณ์ปกติร่างกายของมนุษย์จะขนลุกชูชันขึ้นมา ขนตามร่างกายจะลุกขึ้นมา ร่างกายก็จะขนลุกทั้งตัว

บางทีทุกคนรับรู้ได้แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่านี่คือแรงอาฆาตในตำนาน

ถึงแม้เป็นแบบนี้ โจวเจิ้งยังคงรักษา“ความเย็นชา”ไว้ เขา“เหอะๆ!”สองครั้ง ยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นคนนี้เขาก็นึกถึงฉากที่ตนถูกตบครั้งที่แล้วที่เมืองจินโจว โจวเจิ้งไม่ใช่คนที่ทนกับความเหยียดหยามได้ หลักการของเขาคือลูกผู้ชายสิบปีล้างแค้นก็ยังไม่สาย ตอนนี้ได้เห็นคนนี้ เขาต้องล้างแค้นการตบหน้าของครั้งที่แล้ว

เขาอดทนกับความยากลำบาก เลือดร้อนในตัวเริ่มเดือดพล่าน ปะทุขึ้นมา!

“โจวเจิ้ง แกอยากเจอฉันเหรอ?” ฟางเหยียนถามอย่างทันทีทันใด บนใบหน้าแสดงความเยาะเย้ยออกมา

เมื่อเห็นการเยาะเย้ยนี้ เห็นได้ชัดว่าโจวเจิ้งลังเลไปสักพัก ครั้งที่แล้วคนนี้ตบตัวเองอย่างแรง เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแม้แต่โอกาสที่ตนจะต่อกรยังไม่มี ตอนนี้ในตัวของเขาได้ปล่อยแรงอาฆาตที่มหาศาลแบบนี้ออกมาอีก ทำให้เขาอดที่จะระวังตัวขึ้นมาหน่อย

แต่ เขาจะไม่ปล่อยคนนี้ไว้แน่ นี่คือที่ไหน นี่คือดินแดนตะวันตก นี่เป็นสถานที่ที่ตระกูลโจวเป็นผู้นำ แล้วเขาจะกลัวคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน เขาแทบอยากจะฆ่าคนนี้ตอนนี้แล้วด้วยซ้ำ

“ที่แท้ก็แก!” โจวเจิ้งกล่าวอย่างโกรธแค้น

ฟางเหยียนพยักหน้าอย่างสงบแล้วกล่าว “ใช่ ฉันเอง แกหาฉันอย่างเอิกเกริกแบบนั้น มีธุระ?”

“เหอะๆ!” โจวเจิ้งดูแคลนออกมาอีกครั้ง จากนั้นถอยหลังไปหนึ่งก้าว เขาอ้าแขนทั้งสองออกแล้วกล่าว “นี่คือกำลังพลของฉัน ฉันเคยบอกแกแล้ว ว่าดินแดนตะวันตกคือถิ่นของฉัน อย่าให้ฉันเจอแกที่ดินแดนตะวันตก”

ฟางเหยียนเดินมาถึงล็อบบี้ คนที่เตรียมจะขึ้นไปค้นห้องพวกนั้นใช้ร่างกายของทางฟางเหยียนไว้! ฟางเหยียนชะงักไปสักพัก! จากนั้นแววตามองไปที่ร่างกายของพวกนั้น เพียงแค่สายตา คนพวกนั้นก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว พลังทำลายล้างแบบนี้ ก็เป็นพลังชนิดหนึ่งในตัวของฟางเหยียน

หลังจากที่บีบคนถอยหลังไปแล้ว ฟางเหยียนจึงไม่มีอารมณ์ที่จะเสียเวลาของตัวเองกับขยะพวกนี้แล้ว เพียงแต่ก้าวขาเดินไปข้างหน้าหลายก้าว สายตาของเขามองยังผู้จัดการที่นอนกองอยู่กับพื้น จากนั้นได้เงยหน้ามองหวังชิงชิงอีกครั้ง

หวังชิงชิงกำลังพยายามส่ายหัวให้ฟางเหยียน เธอกำลังส่งสัญญาณให้ฟางเหยียนไป แต่เหมือนว่าฟางเหยียนจะไม่เข้าใจความหมายของเธอ เพียงแต่แสยะยิ้มออกมาอย่างชิลล์ๆ

“ฮ่าๆๆ!” เมื่อเห็นท่าทางของหวังชิงชิงโจวเจิ้วยิ่งสะใจมากเข้าไปอีก

“ไง? ทนไม่ไหวเหรอ?” โจวเจิ้งถามอย่างใกล้บ้าคลั่งขึ้นทุกที

“ทำไม? ทำไมแกต้องทำแบบนั้น?” หวังชิงชิงส่ายหน้าใส่โจวเจิ้งอย่างเกรี้ยวกราด

โจวเจิ้งยกมือมาทุบหน้าอกของตัวเอง ย้อนถามไปว่า “ทำไมนะเหรอ? แกยังไม่รู้ว่าทำไมอีกงั้นเหรอ? แกคิดว่าแกตกลงแต่งงานกับฉัน แล้วฉันจะปล่อยมันไปงั้นเหรอ! ใช่ เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดจะไปหามันหรอกนะ แต่ในเมื่อมันมาที่ดินแดนตะวันตกแล้ว แล้วยังเปิดห้องกับแกอีก ฉันจะปล่อยมันไปได้? ถ้าฉันไม่ฆ่ามัน ไม่ช้าก็เร็วแกจะต้องเป็นของมัน ไม่ใช่เหรอ?”

“โจวเจิ้ง!” หวังชิงชิงตวาดออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด จากนั้นมองฟางเหยียนอย่างอับอาย

โจวเจิ้งพยักหน้าอย่างสะใจ จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกล่าว “หรือฉันพูดผิดไปสักคำงั้นเหรอ? อีกแค่สามวันเราก็แต่งงานกันแล้ว แกยังจะมาเปิดห้องกับมันที่นี่อีก ถ้าไม่ใช่เพราะการโทรเข้าของฉัน คืนนี้แกก็จะอยู่เป็นเพื่อนมันที่นี่ใช่มั้ย? แกต้องรู้ไว้นะ แกคือเมียของฉัน เมียของฉันถูกคนเอาในถิ่นของฉัน หรือฉันจะไม่โกรธ ไม่ฆ่ามันงั้นเหรอ? ถ้าไม่ฆ่ามัน ต่อไปฉันจะยืนในดินแดนตะวันตกยังไง นี่ไม่ใช่ยอมให้คนคนอื่นมาเยาะเย้ยฉันเหรอไง? วันนี้มันเอาแก ไม่แน่พรุ่งนี้อาจมีใครมาเอาแกอีกก็ได้!”

“แก!” หัวใจของหลิวชิงชิงเลือดไหลออกมา นี่เป็นการเหยียดหยามที่สุดสำหรับผู้ใหญ่คนหนึ่ง คำพูดของโจวเจิ้งไม่กี่ประโยคได้บรรยายหวังชิงชิงกลายเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายไปแล้ว