จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 719

องค์กรนินจา

ที่นี่คือห้องโถงของอาคารโบราณ มันดูคลาสสิกและสง่างาม ตกแต่งสไตล์จีนโบราณ มันเรียบง่ายและดูดี และมีกลิ่นอายของความเป็นโบราณ เมื่อคนเดินเข้าไป ทำให้รู้สึกสบายใจและอิ่มเอมใจ

ตอนนี้ในห้องโถงเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อึดอัดและประหม่า

ในห้องโถงมีชายชราหนวดขาวสิบกว่าคนนั่งอยู่ ท่านปรมาจารย์คือชายชราที่นั่งอยู่ตรงกลาง เขามีสีหน้าปกติ ทำให้ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นว่าท่านปรมาจารย์ไม่พูดอะไร ทำให้ชายชราคนอื่นๆเริ่มเถียงกันขึ้นมาเพราะรู้สึกไม่เป็นธรรม

"ยังมีคนกล้ามาลองดีกับองค์กรนินจาของพวกเรา คนๆนั้นช่างกล้ามากๆ"

"นี่ไม่ใช่แค่ฆ่าล้างสาขาหนึ่งขององค์กรนินจาเท่านั้น แต่มันคือการตบหน้าพวกเรา และมันเป็นการกระทำที่ตบหน้าองค์กรนินจาของพวกเราด้วย"

"ท่านปรมาจารย์ คุณสั่งการลงมาเลย เรื่องนี้พวกเรายอมไม่ได้ ไม่ว่ามันจะเป็นใคร พวกเราองค์กรนินจาไม่มีทางปล่อยมันไว้อย่างแน่นอน"

"ท่านปรมาจารย์ เรื่องนี้ให้ฉันจัดการไหม ตั้งแต่ก่อตั้งองค์กรนินจามา นี่เป็นครั้งแรกที่โดนคนอื่นรังแก ทนไม่ไหว ฉันทนไม่ไหวจริงๆ"

"……"

ท่านปรมาจารย์ยังคงปิดตาอยู่ และไม่พูดอะไร แต่ชายชราชุดขาวที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากพูด:"ทุกท่าน ที่นี่ไม่ใช่ตลาดสด ในขณะที่องค์กรนินจาเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น? แต่พวกคุณยังมานั่งเถียงกันอยู่ตรงนี้ มันไม่มีความจำเป็นเลย? ครั้งที่แล้วนักเต๋าอีเหมยโดนฆ่า พวกคุณก็เถียงกันอย่างนี้ และตอนนี้สาขาหนึ่งของเราก็โดนฆ่าล้าง แต่หลังจากตรวจสอบกลับไม่พบข้อมูลอะไรเลย พวกคุณจัดการเรื่องนี้ได้ยังไง!"

ในห้องโถงเงียบสงัดทันที เพราะพวกเขาละอายใจมากกว่า เถียงกันเพราะความไม่เป็นธรรมนั้นไม่ผิด แต่ตอนนี้มันไม่เหมาะ

เงียบสงัด!

ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงต่างเงียบและไม่พูดอะไรทันที ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ปรมาจารย์ การมองครั้งนี้กินเวลาไปสามนาที

เห็นได้ชัดว่า ปรมาจารย์ไม่ได้ต้องการจะเอ่ยปากพูด

แต่ชายชราชุดขาวที่อยู่ข้างๆก็พูดอีกครั้ง:"สำหรับเรื่องนี้ วิธีที่ดีที่สุด คือข้อมูลที่พวกคุณตรวจสอบมาได้ และไม่ใช่การมาเถียงกันแบบนี้ และนี่ก็คือความต้องการของท่านปรมาจารย์"

ห้องโถงที่เงียบสงัดค่อยๆมีเสียงดังขึ้น มีเสียงซุบซิบปรึกษากัน ทุกคนรีบลุกขึ้นมา และเดินออกจากห้องโถง ในห้องโถงก็เหลือแค่ท่านปรมาจารย์และชายชราชุดขาว

"ท่านปรมาจารย์ เรื่องต่างๆเริ่มวุ่นวายมากขึ้นแล้ว ก่อนหน้านี้สำนักไร้หน้าโดนฆ่าล้างสำนัก จากนั้นก็สำนักเทียนซือโดนฆ่าล้างสำนัก ห้าสำนักลับโดนฆ่าล้างสำนักไปแล้วสองแห่ง และตอนนี้องค์กรนินจาของเราก็โดนดึงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ความต้องการของเพลิงเสวนไม่น้อยเลยจริงๆ"

ท่านปรมาจารย์ลืมตาอย่างช้าๆ ดวงตาทั้งคู่ของเขาดำสนิท ไม่มีตาขาว มองดูแล้วน่ากลัวมากๆ

เขามองชายชราที่กำลังพูด จากนั้นชายชราก็พูดว่า:"ท่านปรมาจารย์ พวกเราคงโดนดึงเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน? และตอนนี้สาขาขององค์กรนินจาก็โดนโจมตี บางทีพวกขาต้องการเตือนพวกเรา ถ้าร่วมมือกับพวกเขา พวกเราก็จะรุ่งโรจน์ แต่ถ้าต่อต้านพวกเขา พวกเราก็จะโดนกำจัด"

ท่านปรมาจารย์เงยหน้ามองห้องโถง สุดท้ายเขาก็มองไปที่ตัวหนังสือที่อยู่ด้านบนห้องโถง และพูดพึมพำ:"จันทร์สว่างลมพัดทั่ว"

"จันทร์สว่างลมพัดทั่ว?"ชายชราไม่เข้าใจ:"ท่านปรมาจาย์ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม"

"ลมพัดเก้าหมื่นลี้ แต่พระจันทร์ยังอยู่บนฟ้า ดูเหมือนไร้ขอบเขต แต่ไม่สามารถหลบออกจากแสงของดวงจันทร์ได้เลย"

ชายชราเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจและพูดว่า:"ความหมายของท่านปรมาจารย์ เพลิงเสวนก็คือลมใช่ไหม และพระจันทร์คือคนที่ควบคุมเพลิงเสวนใช่ไหม?"

"ไปหาข้อมูลเรื่องที่เกิดขึ้นกับสาขาองค์กรนินจาก่อน ว่าแต่จอมพลโผ้จวินของเราตอนนี้อยู่ที่ไหน?"

ชายชราชุดขาวพูด:"ตั้งแต่รีสอร์ทหยูฉวนจัดการสำนักเทียนซือแล้ว จอมพลโผ้จวินของพวกเราจงใจปกปิดร่องรอยของตัวเอง และเขายังให้ลูกน้องของตัวเองตรวจสอบตระกูลและสำนักลับที่โดนเพลิงเสวนปลุกระดมให้เข้าร่วมกับพวกเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่า จอมพลโผ้จวินเริ่มลงมือเอาคืนแล้ว"

"ดีมากๆ ผู้ชายคนนี้มีความกล้าและความคิด ดีจริงๆ"

ชายชราชุดขาวอึ้งไปชั่วครู่ เพราะท่านปรมาจารย์ไม่เคยชมใครแบบนี้มาก่อน

หลายวันก่อน จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าหลังเขามีบางอย่างปรากฏ เขาก็เลยรีบมาทันที เขาพบว่าในถ้ำมีหัวใจอันหนึ่งที่เหี่ยวแห้งแต่มันไม่ได้เน่า เมื่อมองเห็นสิ่งนี้ อู่เหิงก็นึกอะไรบางอย่างออก เขาก็รีบมาที่นี่ทันที

คิดไม่ถึงจริงๆ เขารอจนได้เจออู๋จี๋!

อู๋จี๋ปรากฏตัวแล้ว และวันนี้เขามาเพื่อล้างแค้น ใช้ศีรษะของอู๋จี๋ ไปเซ็นไหว้ญาติพี่น้องของเขาที่โดนสังหาร!

"คุณยังไม่ตายอีกเหรอ?"น้ำเสียงของอู๋จี๋ค่อยๆดังขึ้น เขาเดินหลายก้าวก็มาถึงด้านหน้าของอู่เหิง

อู่เหิงอึ้งไปชั่วครู่ ทำไมหน้าตาของอู๋จี๋ไม่เปลี่ยนไปเลย ถ้าไม่ใช่เพราะหนวดและเส้นผมสีขาว เขาต้องสงสัยว่าคนๆนี้ใช่อู๋จี๋หรือเปล่า ส่วนตัวเองมีสีหน้าที่เหี่ยวย่น เมื่อเทียบกับเขาช่างแตกต่างกันมากๆ

"คุณคืออู๋จี๋? คุณฝึกวิชาจากน้ำไร้หน้าสำเร็จแล้วเหรอ!"

อู๋จี๋หัวเราะ:"อู่เหิง ฉันอยากรู้จริงๆ ตอนนั้นคุณหนีจากการตามฆ่าของฉันได้ยังไง? แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว เพราะวันนี้จะเป็นวันตายของคุณ"

"ตายเหรอ? น่าตลกสิ้นดี มันช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!"อู่เหิงพูดอย่างเย็นชา:"บางทีคุณอาจจะยังไม่รู้ว่าร้อยปีมานี้ฉันอยู่มาได้ยังไง! ร้อยปีก่อนคุณสู้เฒ่าประหลาดของตระกูลโจวแห่งดินแดนตะวันตกไม่ได้ แต่ฉันต่อสู้กับเขาได้อย่างสูสี แม้แต่ต้าเซียนหงจิ่วก็มีฝีมือพอๆกับฉัน และยังมีสัตว์ในตำนานที่พิทักษ์ตระกูลฟาง สัตว์ในตำนานที่คุณสู้ไม่ไหวจนต้องหลบหัวซุกหัวซุน ฉันก็สู้กับมันมาแล้ว และมันก็มีฝีมือพอๆกับฉัน ส่วนฉันในตอนนี้อยู่ระดับต้าชี่ชั้นสุดยอด และกำลังจะก้าวเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ คุณคิดว่าฉันสามารถฆ่าคุณได้ไหม?"

ใบหน้าของอู๋จี๋ยังคงมีแต่รอยยิ้ม เขายกมือขึ้นอย่างช้าๆ ก็มีกระแสลมที่มองไม่เห็นอย่างชัดเจนพุ่งเข้าหาอู่เหิงทันที

อันตราย!

อันตรายมากๆ!

อู่เหิงตกใจจนหน้าซีด เขาเป็นยอดฝีมือที่อยู่ในระดับต้าชี่ชั้นสุดยอด ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันอันตราย? แต่อู๋จี๋ก็อยู่แค่ระดับต้าชี่ชั้นปลายเท่านั้น พวกเขาห่างกันตั้งหนึ่งชั้น ดูเหมือนว่าห่างกันแค่ชั้นเดียว ชั้นสูงกว่าสามารถกดขี่ชั้นล่างกว่า มันเหมือนกับพลังหนึ่งขั้นที่สามารถกดขี่ทหารนับพันนับร้อย

แปลกมากๆ มันแปลกมากๆ