จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 736

วรยุทธ์แบบนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน ขณะที่ยังไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นใครกันแน่ คนเฝ้าประตูจึงไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ

“พวกมันเป็นคนของสำนักฉิวหลง ส่วนผมขโมยของมีค่าของสำนักฉิวหลงมา ถูกพวกมันพบเข้า เลยตามมาฆ่าแบบนี้”

“แกโกหก!”

ฟางเหยียนเปิดโปงทันทีว่าคนเฝ้าประตูพูดโกหก สาเหตุนั้นง่ายมาก หนึ่ง ตอนที่คนเฝ้าประตูพูดนั้น ดวงตาลุกลี้ลุกลน สายตาล่อกแล่กไปมา เป็นลักษณะเบื้องต้นของการโกหก สอง ตอนที่เขาพูด ไม่มีความมั่นใจ โดยเฉพาะตอนที่เขาพูดขอบคุณก่อนหน้านี้ ทั้งสองประโยคมีความแตกต่างกันอย่างมาก

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คนเฝ้าประตูที่ถูกจับได้ว่าโกหก ก็กะพริบตาไปมา สายตาล่อกแล่ก ระหว่างคิ้วดูยุ่งเหยิง ไม่กล้ามองหน้าฟางเหยียนตรง ๆ ตอนที่สบตากับเขา คนเฝ้าประตูรีบก้มหัวลงทันที ไม่กล้าหันไปมอง

เทียนขุยก้าวไปข้างหน้า ดึงคอเสื้อคนเฝ้าประตู แล้วลากเขาขึ้นมาทันที จากนั้นเอ่ยพูดด้วยเสียงเย็นชา : “อยากตายใช่ไหม? ถึงได้กล้าหลอกได้แม้กระทั่งจอมพลโผ้จวิน!”

“จอมพลโผ้จวิน?” คนเฝ้าประตูที่เดิมทีให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองพูดโกหก เมื่อได้ยินคำว่าจอมพลโผ้จวิน เขาก็ตกในไม่น้อยเลย ตัวสั่นไปทั้งตัวเหมือนถูกไฟช็อตอย่างจัง

จอมพลโผ้จวิน!

จอมพลที่ชั่วร้ายคนนั้น!

และเป็นคนร้ายที่ฆ่าเจ้าสำนัก!

เห็นสภาพที่น่าอนาถของเจ้าสำนักแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่าจอมพลโผ้จวินเป็นคนที่โหดเหี้ยมร้ายกาจมากคนหนึ่ง!

ตอนที่รู้ว่าไอ้หนุ่มที่สภาพเหมือนคนขี้โรคคือจอมพลโผ้จวิน เขายอมตายซะยังดีกว่าตกไปอยู่ในเงื้อมมือของปีศาจคนนี้!

เขาดูเหมือนเข้าใจแล้วว่า ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่สามารถต่อสู้กับลูกน้องของจอมพลโผ้จวินได้เลย ที่แท้เขาก็คือจอมพลโผ้จวินที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่นี่เอง!

คนเฝ้าประตูคิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายแล้ว!

แต่เทียนขุยจะยอมให้เขาสมใจได้ยังไงล่ะ ตอนที่เขาหุบปากลง เทียนขุยได้ตบปากเขาอย่างจัง!

เพี๊ยะ!

ฟันหน้าหนึ่งซี่หลุดลอยไป!

คนเฝ้าประตูร้องโหยหวนออกมา

“ปีศาจ แกมันเป็นปีศาจ ฆ่าฉันซะเถอะ!”

“อยากตายขนาดนี้เลยเหรอ งั้นฉันจะให้แกได้สมใจ!” สำหรับคนที่ลืมบุญคุณคนอย่างนี้ เทียนขุยไม่เกรงใจอยู่แล้ว ขณะที่กำลังจะลงมือ กลับถูกฟางเหยียนส่ายหน้าเล็กน้อยเพื่อห้ามปรามไว้

เลยปล่อยคนเฝ้าประตูลง เขากลัวจนถอยออกห่างจากฟางเหยียน ไม่เหมือนกับเสแสร้งเลยสักนิด ทำเอาฟางเหยียนงงไปเล็กน้อย เขาไม่ใช่ผีสักหน่อย ต้องกลัวขนาดนี้เลยเหรอ? เยี่ยวเล็ดแล้ว กลัวจนเยี่ยวเล็ดแล้ว ไม่รู้จะพูดยังไงดี

“ฉันถามแกตอบ”

ฟางเหยียนพูดสั้น ๆ ได้ใจความ น้ำเสียงเหมือนมีพลังลึกลับที่ทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ วินาทีนั้นทำให้คนเฝ้าประตูสงบนิ่งลง นี่ไม่ใช่เวทมนตร์ แต่เขาใช้พลังชี่อย่างหนึ่ง ทำให้คนเฝ้าประตูหยุดคลุ้มคลั่งไปได้

“ทำไมแกถูกตามฆ่า?”

“ฆ่าปิดปาก!” ถึงแม้คนเฝ้าประตูสงบนิ่งลงแล้ว แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แม้แต่ตอนพูดออกมา น้ำเสียงยังสั่นเครือ เนื่องจากความกลัวที่อยู่ในใจ ทำให้คนเฝ้าประตูเล่าสาเหตุที่ถูกฆ่าปิดปากออกมา

เมื่อฟังจบ ฟางเหยียนกับเทียนขุยก็สบตากัน เทียนขุยอ้าปาก แต่กลับถูกฟางเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธ

“แล้วทำไมแกเห็นฉันถึงต้องกลัวขนาดนี้?”

“เพราะแกฆ่าเจ้าสำนักของพวกเราตายอย่างโหดร้ายทารุณ สภาพน่าอนาถจนทนดูไม่ได้ ควักลูกตา ตัดจมูก เอาน้ำกรอกหู ทรมานอย่างโหดเหี้ยมจนตาย” สุดท้าย คนเฝ้าประตูได้พูดเสริมขึ้นอีกว่า : “เลือดออกทางทวารทั้งเจ็ด กระดูกแตกหักทั้งตัว!”

ฟางเหยียนสีหน้าเหมือนเดิม แต่เทียนขุยกลับทนต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้อ้าปากด่าออกไป : “มึงแม่งพูดอะไรห๊ะ? จอมพลโผ้จวินจะไปทรมานเจ้าสำนักพวกแกทำไม? พวกแกถูกคนอื่นเป่าหูชัด ๆ นี่เรื่องบ้าอะไรกัน!”

เทียนขุยกร่นด่าสาปแช่งอย่างถึงที่สุด ทำเอาคนเฝ้าประตูสายตาเลื่อนลอย ใช่แล้ว เขาก็สับสนเหมือนกัน ไม่รู้ตกลงจะเชื่อใครดี?

ฟางเหยียนเอ่ยพูดเสียงต่ำ : “อยากแก้แค้นไหม?”

คนเฝ้าประตูเหม่อมองไปที่พ่อแม่ แล้วพูดเสียงต่ำ : “แค้นนี้ต้องชำระ!”

เมื่อคิดพิจารณาก็จะรู้ได้ว่า พิธีสักการบูชานี้เป็นเรื่องที่ศักดิ์สิทธิ์มากแค่ไหน

“วันนี้มีกระผมหลินชื่อเป็นผู้นำในการสักการบูชา เพื่อให้นายน้อยซ่งหยิงได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนักแห่งสำนักฉิวหลง ไหว้บรรพบุรุษ!”

เมื่อเสียงพูดว่าไหว้บรรพบุรุษสิ้นสุดลง ห้องหลงเหมินที่เดิมทีเงียบสงบก็เริ่มมีเสียงดังขึ้นมา ผู้อาวุโสทั้งสี่คนเริ่มสวดพึมพำ ๆ รวมถึงผู้อาวุโสใหญ่หลินชื่อด้วย

เมื่อสวดจบ ทั้งห้องหลงเหมินได้เงียบลงอีกครั้ง

“ลำดับต่อไป เชิญเจ้าสำนักซ่งหยิง ไหว้บรรพบุรุษ!”

แต่เมื่อพูดจบ หลินเทียนก็มาที่ข้าง ๆ หลินชื่อ แล้วพูดเสียงต่ำว่า : “พ่อ คนที่ส่งออกไปให้จัดการฆ่าปิดปาก จนถึงป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”

หลินชื่อเอ่ยพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ : “ต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ไปดูสิว่าพวกมันมัวโอ้เอ้อยู่ที่ไหน โดยเฉพาะคนเฝ้าประตูต้องฆ่าปิดปากให้ได้ เข้าใจไหม?”

“ครับ ผมจะไปให้ลูกน้องไปจัดการเดี๋ยวนี้”

ซ่งหยิงลุกขึ้นยืน ไหว้สักการะที่ป้ายบรรพบุรุษด้วยธูปสามดอก สุดท้ายได้เดินไปตรงหน้าแท่นมังกรบิน แล้วโค้งคำนับสามครั้ง จากนั้นโน้มตัว เอาธูปสามดอกปักไปที่บนหัวของมังกรตัวใหญ่ที่อยู่บนแท่นมังกรบิน

หลินชื่อพยักหน้า โน้มตัวเล็กน้อย โค้งคำนับแล้วเอ่ยพูด : “พิธีเสร็จสิ้น ทำความเคารพเจ้าสำนัก!”

พูดจบ ทุกคนในห้องหลงเหมินได้คุกเข่าลง

ซ่งหยิงพูดอย่างเรียบ ๆ : “ลุกขึ้นเถอะ”

เจ้าสำนักแห่งสำนักฉิวหลง!

ในที่สุดเธอได้กลายเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุด เธอรู้สึกคับแค้นใจมาก แต่ความแค้นที่พ่อถูกฆ่าตาย ต้องถูกชำระ! จึงจำเป็นต้องขึ้นเป็นเจ้าสำนักก่อน ถึงสามารถโยกย้ายกำลังพลในสำนักฉิวหลงได้ ดังนั้นเธอจึงได้กลายเป็นคนที่เธอเกลียดมากที่สุด!

“จากนี้ไป แจ้งให้ลูกศิษย์ของสำนักฉิวหลงที่อยู่ด้านนอกทุกคนกลับมาโดยทันที หากกลับมาไม่ได้ก็ไล่ออกจากสำนักไป เปิดศึกแก้แค้นกับจอมพลโผ้จวินอย่างเต็มกำลัง ไม่ตายไม่เลิก!”