จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 765

สุดท้ายฟางเหยียนยังคงลงมือตอนนี้ไม่ได้ ชิงตี้มีความลับอยู่กับตัวมากมายเหลือเกิน ความลับเหล่านี้มีประโยชน์ต่อการเข้าใจถึงเพลิงเสวนมากยิ่งขึ้น นี่มันจะมีความหมายยิ่งว่าไปแสวงหาด้วยตนเองแล้วบังเอิญประสบความสำเร็จมาก และเขาก็เชื่อมาตั้งแต่แรกว่าตำแหน่งของชิงตี้ในเพลิงเสวนน่าจะไม่ต่ำเลย ถ้าหากฆ่าเธอเสีย เบาะแสที่จะทำความเข้าใจเกี่ยวกับเพลิงเสวนก็คงต้องขาดหายไปอีกครั้ง

ถ้ากำจัดชิงตี้ไปแล้ว ต้องการที่จะทำความเข้าใจเพลิงเสวนอีกครั้ง เกรงว่าคงยากในยากเสียแล้ว

“ชิงตี้ เธอทำให้ฉันประหลาดใจเกินไปแล้ว ใช้การตายมาบีบบังคับคนอื่นแบบนี้”

ชิงตี้ได้ยินก็ตาสว่างวาบขึ้นมา ความรู้สึกที่เย็นยะเยือกนั้นได้หายไปแล้ว เธอทราบว่าตนได้รอดพ้นจากภัยอันตรายอีกครั้งแล้ว มองดูคล้ายจะเย็นชาไร้อารมณ์ ทว่าฟางเหยียนไม่คิดที่จะฆ่าเธอ

“ที่รัก ขอบคุณที่คุณไว้ชีวิตฉัน สิ่งที่สามารถบอกคุณได้ ฉันแน่นอนว่าต้องไม่ปิดบัง แต่มีบางเรื่องที่ฉันก็ยังพูดไม่ได้ตอนนี้ เพราะว่าไม่อาจทำตามใจตนเองได้ ยกโทษให้ด้วย”

เทียนขุยไม่พอใจขึ้นมา แถมยังโมโหไม่ราอีกด้วย “โผ้จวิน จะมาใจอ่อนเช่นสตรีไม่ได้นะ ยัยปีศาจนี่ไม่แน่อาจจะปกปิดเรื่องเลวร้ายอะไรรอเราอยู่นะ เพลิงเสวนกับเราไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ ตอนนี้ถ้าไม่ฆ่าเธอไปซะ รอเมื่อเธอเผ่นหนีไป พวกเราก็ไม่มีโอกาสกำจัดเภทภัยแล้วนะ โผ้จวินได้โปรดออกคำสั่ง ให้ผมฆ่ายัยปีศาจคนนี้ทีเถิด”

ชิงตี้กะพริบตาถี่ๆ : “เจ้าบึ้ม ฉันว่านายไม่เพียงแต่แขนขาไม่โตขึ้น สมองก็ยังทึ่มอีกด้วยนะ ไม่ใช่แค่นี้นะหูของนายก็ยังไร้ประโยชน์ ฟังความหมายของที่รักไม่ออกหรือไง? โดยเฉพาะสายตาคู่นั้น มองเหตุการณ์ตื้นเขินจริงๆ เลยนะ ด้อยความรู้สุดๆ อีกต่างหาก ในเมื่อเขาปล่อยฉันแล้ว แน่นอนว่าต้องไตร่ตรองแล้วอย่างดี มองการณ์ไกล ไม่เคยได้ยินเหรอว่า ถ้าไม่เข้าใจก็อย่าพูดน่ะ? จะได้ไม่ต้องไปทำให้คนอื่นเข้าหัวเราะเยาะได้”

“เธอรนหาที่ตาย! ยังกล้าแจ้งข่าวลือที่ทำให้คนเข้าใจผิดอีก!”

“เทียนขุย พอได้แล้ว!”

การกระทำของเทียนขุยหยุดชะงักลงทันที สายตาสองข้างจ้องตาเขม็งอย่างเกลียดชังและโมโหไปยังชิงตี้ แทบอยากจะจับฉีกเนื้อออก เพื่อระบายความโกรธแค้นนี้เต็มทน!

“โผ้จวิน ผมไม่ยอม!”

ใครสามารถยอมได้?

แม้ฟางเหยียนก็ยังไม่ยอม ทว่าหากฆ่าชิงตี้แล้วก็จะสะใจดี ทว่าเบาะแสที่กว่าจะเก็บสะสมมาได้ก็ต้องขาดไปเลยมิใช่หรือ? หากต้องการเข้าใจเพลิงเสวนอีกขั้นเกรงว่าคงต้องยากเพิ่มยิ่งขึ้นอีก เพลิงเสวนเดิมก็เป็นองค์กรที่เก็บซ่อนตัวมาเนิ่นนาน ตราบใดที่มันไม่อยากจะเผยตัวตนออกมา เกรงว่าคงไม่สามารถที่จะรับรู้ได้เลยว่าเขาอยู่ที่ใด

ต่อให้จะไม่พอใจ ทว่าเขาก็จำต้องกักเก็บความผลีผลามเอาไว้ แล้วรับมือกับปัญหาของชิงตี้อย่างใจเย็นและมีปัญญา

“เทียนขุย ชายชาตรีล้วนมีหลักการเป็นของตนเอง ที่ไม่ฆ่าชิงตี้ก็มีเหตุผลที่ไม่ฆ่า อยู่ติดตามฉันมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว หรือแค่การตระหนักรู้เท่านี้ก็ไม่มีอย่างนั้นเหรอ? ชิงตี้ไม่น่ากลัวหรอก ฆ่าเธอแล้วสามารถระบายความแค้นที่อยู่ในใจได้ แต่ว่าจะทำให้ขาดข่าวคราวของเพลิงเสวนเพราะเธอนะ ได้ไม่คุ้มเสีย เข้าใจไหม?”

เทียนขุยค่อยๆ ระงับโทสะเอาไว้ เขาเพิ่งจะเข้าใจการผ่านเรื่องยากลำบากด้วยการทำใจของฟางเหยียน การเก็บชิงตี้ไว้ จะมีประโยชน์เป็นอย่างยิ่ง ทว่ากลับเป็นเพราะความโกรธ เกือบจะทำลายแผนการใหญ่ของโผ้จวินไปเสียแล้ว

เทียนขุยนิ่งเงียบไปชั่วครู่: “โผ้จวิน เทียนขุยเข้าใจแล้ว”

“บางครั้งความเคียดแค้นก็สามารถกระตุ้นความคิดในการก่อสงครามนับไม่ถ้วนได้ แต่ความเคียดแค้นก็ทำให้คนสูญเสียสติสัมปชัญญะได้เช่นกัน การสงบเสงี่ยม ใจเย็น ไม่ผลีผลามเมื่อเจอเรื่องราวอันใด ถึงจะเป็นคนที่ทำการใหญ่”

“โผ้จวิน ผมมองเหตุการณ์ตื้นเขินจริงๆ เลยนะ ด้อยความรู้สุดๆ ถูกความโกรธครอบงำจนทำให้ขาดสติไป เกือบจะทำเรื่องใหญ่แล้ว”

ฟางเหยียนพยักหน้าเบาๆ ถือว่าเป็นการให้อภัย

“ที่รัก ฉันพบว่าต่อหน้าคุณ ฉันบริสุทธิ์ใจ ไม่มีความลับอะไร”

ฟางเหยียนเงียบเป็นเวลาชั่วครู่หนึ่ง ยกแก้วน้ำชาแมลงขึ้นมาดื่มหนึ่งอึก ไม่เอ่ยอันใดอีก

ชิงตี้ยักไหล่ ไม่เอ่ยอันใดเพิ่ม ทว่าขณะที่เธอกำลังหันหน้ามองไปข้างหลัง คิ้วของเธอก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย พร้อมบ่นพึมพำกับตนเอง:

“ทำไมข้างนอกมีสัตว์ในตำนานได้?”

บริเวณที่สายตาของชิงตี้มองไปนั้น มีภาพของเพลิงเสวนลอยอยู่บนอากาศนอกหน้าต่าง ซึ่งเป็นสัตว์ในตำนานที่บอกแจ้งเหตุ มิใช่ภาพที่สั่งการบอกว่าให้ทำการสังหาร

“ที่รัก ตอนทานข้าวเรียกฉันหน่อยนะ ฉันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

ไม่รอให้ฟางเหยียนเอ่ยตอบกลับ ชิงตี้ก็ออกไปเสียแล้ว

เทียนขุยเอ่ยขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจ: “โผ้จวิน ชิงตี้อาจจะหนีไปนะ!”

ฟางเหยียนครุ่นคิดชั่วครู่ แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า: “ตามออกไปดูหน่อย”

“โผ้จวิน ถ้าเธอหนีไปจริงๆ ต้องอภัยให้ผมด้วยที่จะกระทำการก่อนแล้วรายงานทีหลัง!”

เป็นไปไม่ได้หรอก!

ชิงตี้เป็นผู้หญิงที่ฉลาดผู้หนึ่ง หากถูกเพลิงเสวนทอดทิ้ง สิ่งที่รอคอยเธออยู่ก็คงจะเป็นการดับสูญ การหาที่พึ่งพิงแน่นอนว่าคงเป็นหนทางเดียวที่อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว ทว่าฟางเหยียนสามารถใช้พลังหนึ่งเดียวในการต่อกรกับเพลิงเสวน แน่นอนว่าเขาก็ต้องเป็นทางเลือกที่ไม่เลวทางเลือกหนึ่งเลย

เทียนขุยมั่นใจในการคาดคะเนของตนเองขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไม เขามักจะรู้สึกว่าเป็นไปได้มากว่าชิงตี้จะถูกทอดทิ้ง หลังถูกทอดทิ้งแล้วแน่นอนว่าเธอก็จะต้องหาที่พึ่งพิงอาศัย ฟางเหยียนจึงจะเป็นคนที่สามารถรับประกันชีวิตของเธอได้ เพราะฉะนั้นเขาจะได้ถือโอกาสนี้ในการกำจัดชิงตี้ไปเสียเลย เพื่อระบายความแค้นที่อยู่ในใจ

เทียนขุยเอ่ยขึ้น เสียงทุ้ม: “โผ้จวิน คุณต้องคิดดีๆ เชียวนะ!”

“เทียนขุย ฉันเข้าใจความคิดของนาย ให้เธอได้พูดก่อนเถอะ” เอ่ยมาถึงตรงนี้ ฟางเหยียนจึงมองไปยังชิงตี้ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น: “ชิงตี้ สถานการณ์ตอนนี้ของเธอแย่มาก ถ้าอยากจะให้ฉันปกป้องเธอ งั้นเธอจะต้องรายงานข่าวสารมาทั้งหมด เพื่อแลกกับการที่ฉันปกป้องเธอ”

ชิงตี้ชะงักไปชั่วขณะ เอ่ยถามด้วยความอึ้งว่า: “ที่รัก คุณกำลังพูดอะไรอยู่เหรอ? สถานการณ์ไม่ดี? ปกป้อง? ปกป้องอะไร? แล้วคุณมองจากไหนว่าสถานการณ์ฉันไม่ดีน่ะ?”

เทียนขุยซักถามต่อ: “ไม่ใช่ว่าเธอถูกเพลิงเสวนทอดทิ้งหรอกเหรอ?”

ชิงตี้เอ่ยถามกลับ: “ทำไมต้องทอดทิ้งด้วย?”

“แล้ว...แล้วทำไมหน้าต้องเครียดแบบนี้ด้วยล่ะ?”

ชิงตี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “นายสะกดรอยตามฉัน?”

“พอได้แล้ว” ฟางเหยียนทำลายการทำตัวไม่ถูกให้เทียนขุย เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “เธอจะบอกอะไรฉัน?”

เห็นได้ชัดว่าชิงตี้ไม่อยากจะปล่อยไปเช่นนี้ ซักถามเทียนขุยต่อ: “นายสะกดรอยตามฉันใช่ไหม?”

“ใช่ ใช่แล้วมันจะทำไม!” เทียนขุยสีหน้าดุดัน เอ่ยด้วยความไม่พอใจ: “ถ้าไม่ใช่แพราะโผ้จวินจิตใจเมตตาละก็ ตอนนี้เธอคงเป็นวิญญาณอยู่ในมือของฉันไปตั้งนานแล้ว!”

บรรยากาศคุกรุ่นมากๆ บรรยากาศที่ตึงเครียดนี้อบอวลไปทั่วทั้งห้องรองรับ!

“พอได้แล้ว!” ฟางเหยียนเอ่ย ด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เธออยากจะบอกอะไรฉัน ก็บอกมาตรงๆ !”