จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 790
คิ้วของฟางเหมี่ยวขมวดแน่นขึ้น เขาเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
หูจิงเหว่ยเตรียมตัวมา!
ในเมื่อจะมาหาเรื่อง เขาก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจละ
“หูจิงเหว่ย แกรู้ผลลัพธ์ของการมาหาเรื่องตระกูลฟางไหม!”
“ถ้าตาแก่ฟางจินหยวนยังอยู่ ผมคงไม่กล้ามาหรอก เพียงแต่ตอนนี้ตระกูลฟางไปไม่รอดแล้ว ผมก็เลยกล้าสิ ไม่งั้นคงไม่มาหรอก อย่าให้ฉันพูดพล่ามมาก ผมอยากถามคุณหน่อย ตกลงไหม?”
“คุณชายฟาง ถ้าคุณยังลังเลอีก อย่าหาว่าผมมือลั่น แล้วทำระเบิดตระกูลฟางทั้งตระกูลนะ!” ฟางเหมี่ยวครุ่นคิดเพียงครู่ก่อนถาม “แกอยากให้ตระกูลฟางเราทำอะไร?”
“เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณชายฟางเครียดแล้วล่ะ ผมแค่ต้องการคำตอบของคุณ ไม่ใช่ฟังคุณพล่ามเรื่อยเปื่อยไร้สาระ”
“ฉันรับปากแก!”
หูจิงเหว่ยหัวเราะว่า “นี่ก็ถูกแล้วไง ขอเพียงท่านฟางหมดลม ก็จะเป็นเวลาที่คุณต้องทำตามเงื่อนไข อ้อ นี่เป็นเบอร์ของผม มีเรื่องอะไร ผมจะติดต่อคุณอีกที ไปล่ะ ไม่ต้องไปส่งหรอก”
ฟางเหมี่ยวคิ้วขมวดมุ่น มือกำแน่น ฟางจินหยวนป่วยหนัก สัตว์ประหลาดปีศาจร้ายอะไรก็ออกมาหมด ศึกนอกศึกใน ช่องโหว่เต็มไปหมด!
ตงฟางหยุนเอ๋อร์ก้าวเท้าเร็วเข้ามา “คุณคะ มายืนเหม่ออะไรตรงนี้ล่ะ? ฉันยุ่งจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
เห็นตงฟางหยุนเอ๋อร์ที่ยืนหอบ ฟางเหมี่ยวรู้สึกปวดใจเล็กน้อย ทำไมหล่อนถึงจะทำร้ายตระกูลฟางนะ? เธอก็เหมือนกับฟางฟัง เธอเป็นภรรยาที่ว่านอนสอนง่าย ไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับโลกภายนอกแท้ๆ
“หยุนเอ๋อร์ เมื่อกี้พึ่งเจอเพื่อนคนหนึ่งมาน่ะ เลยคุยกันเพลินไปหน่อย จริงสิ หยุนเอ๋อร์ คุณคอยรับรองแขกในตึกนะ เดี๋ยวผมจะไปดูแลเพื่อนด้านนอกซะหน่อย เผื่อพวกคนรับใช้รับรองไม่ดี จะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้”
“คุณคะ คุณไปเถอะ มีฉันอยู่ คุณวางใจได้!”
ใบหน้าเปื้อนยิ้มของตงฟางหยุนเอ๋อร์ชะงักค้าง พูดเสียงต่ำว่า “ไปสืบว่าหูจิงเหว่ยคิดจะทำอะไร? อย่าให้เขาทำแผนตระกูลตงฟางพัง”
“ครับ คุณหนู”
ตงฟางหยุนเอ๋อร์กวาดตามองไปรอบๆ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอีกครั้ง “ตระกูลฟางเป็นของฉันแล้ว!”
----
“โผ้จวิน นักฆ่าพวกนี้เจ้าเล่ห์นัก ป้องกันไม่ไหวเลยเนี่ย”
“ดูท่ามีคนอยากขังพวกเราไว้ที่นี่ เพียงแต่ทำแบบนี้ไร้เดียงสาไปหน่อยไหม?”
“ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายเลย เจ้าเสวียนเย่นั่นวางแผนไว้หรือเปล่า?”
“เขาไม่กล้าหรอก เทียนขุย รีบจัดการเร็วๆ อย่ามาเสียเวลาที่นี่”
เทียนขุยพยักหน้ารับ ก่อนหายตัวไปจากจุดที่ยืนอีกครั้ง
“ตระกูลฟาง น่าสนใจ!”
พอพูดจบ ฟางเหยียนหายตัวไปทันที และในจุดที่เขาหายตัวไป มีซากศพนอนอยู่ไม่ต่ำกว่าสามสิบศพ
การไล่ล่ายังมีต่อเนื่อง ทั้งคู่ทำตัวประหนึ่งเทพเจ้าแห่งความตายทำการเก็บเกี่ยวชีวิต จุดที่พาดผ่านก็จะมีคนตาย
“แก...”
พูดยังไม่ทันจบ คอของเขาก็แข็งเกร็งขึ้นมา จับจ้องฟางเหยียนราวกับเห็นผี
“ทำไม ดูสีหน้าแกแล้วแปลกใจนะ? ฉันให้โอกาสแกแค่ครั้งเดียว ใครส่งแกมา”
ตามหลังการโดนบีบแน่นของคอ เขาพูดอย่างฮึกเหิมว่า “ตง ตระกูลตงฟาง”
พลั่ก!
เขาคอพับไปอีกด้าน ตายละ
ตระกูลตงฟาง?
“ความจริงในตอนนั้นคือ เขาฆ่าพ่อแม่ผม!”
“ไม่ เสี่ยวเหยียน มันมีความจำเป็นในนั้น เธอยังอยากต้องพกพาความเจ็บปวดยิ่งใหญ่แบบนี้ต่อไปหรือไง? คุณปู่เรียกเธอกลับมา เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดในตอนนั้นอย่างละเอียด อาว่าเธอควรจะไปฟังดูสักหน่อย จะได้ไม่เสียแรงที่มาไง”
“อา อาไม่ต้องพูดแล้วครับ ตระกูลฟางในตอนนี้ไม่ใช่ที่ที่อาควรอยู่อีกต่อไป ไปกับผมเถอะ ผมจะพาอาไปจินโจว ชิงหยู่จะดูแลอาเอง”
ฟางไห่อิงส่ายหัวบอก “เสี่ยวเหยียน อารู้ว่าเธอหวังดีกับอา แต่ถ้าคุณปู่ผ่านวันนี้ไปไม่ได้ งั้นตระกูลฟางต้องเดินเกมพลาดแน่ ถึงเวลานั้นบ้านไม่เป็นบ้าน อายังจะมีที่ไหนไปได้อีก? เสี่ยวเหยียน อารู้ว่าคุณปู่คิดอะไร ตระกูลฟางมีเธออยู่ถึงจะสามารถรุ่งเรืองได้ หรือว่าเธออยากเห็นอาไม่มีบ้านให้กลับหรือไง?”
ฟางเหยียนเคร่งขรึมลง
ฟางไห่อิงไม่มีบ้านให้กลับคำนี้ แทงใจเขาดังฉึก
ตอนพ่อแม่โดนฆ่า เขายังมีเย่เทียน ต่อให้ต้องกลายเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเย่ แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีบ้าน แต่อาเล็กไม่เหมือนกัน หลังจากผ่านการทำร้ายจากกาวหรงแล้ว ตระกูลฟางเป็นความหวังสุดท้ายของเธอ ถ้าตระกูลฟางโดนทำลายอีก เธอจะไม่มีบ้านให้กลับอย่างแท้จริง
ถึงเวลานั้นต่อให้เธอมีที่พักที่ดีแค่ไหน ฟางไห่อิงก็ไม่มีทางมีความสุข บ้านถึงจะเป็นที่พักพิงที่สุดท้ายของเธอ
หลังจากคิดๆ ฟางเหยียนยิ้มน้อยๆบอก “อาครับ ผมรับปากอาไปเจอเขาก็ได้ แต่ผมอยากให้อาไปกับผมด้วย ไม่งั้นผมอาจจะทนไม่ไหวฆ่าเขาได้!”
ฟางไห่อิงพยักหน้ายิ้มน้อยๆบอก “เสี่ยวเหยียนรับปากก็ดีแล้ว อารู้มันบังคับจิตใจเกินไปหน่อย แต่อาไม่อยากให้ความเจ็บปวดตามติดเธอไปตลอดชีวิต เธอไม่ควรต้องมาแบกรับอะไรมากมายนัก เธอยังมีอนาคตอีกไกล ไม่ควรจะโดนความแค้นพวกนี้ฉุดรั้งไว้ เสี่ยวเหยียน อาอยากให้เธอเปิดใจเผชิญหน้ากับมันดีๆได้ไหม?”
ฟางเหยียนเงียบลงไปอีก!
คนคนนี้คือฟางไห่อิง ถ้าเป็นคนอื่น เขาสะบัดหมัดใส่โยนออกไปข้างนอกนานแล้ว!
ไม่เคยเจอเรื่องอย่างเขา อย่าหวังให้เขามีเมตตา!
นี่เป็นหลักพื้นฐานในการเป็นคน!
ความเจ็บปวดในใจจะหายไปง่ายๆได้ยังไงกัน!
“เสี่ยวเหยียน หรือว่าเธอไม่อยากเข้าใจพ่อแม่หรือไง? อาจำได้ว่าพี่รองไม่เพียงจะเป็นอัจฉริยะในด้านการทำธุรกิจ เขายังเป็นนินจาคนหนึ่งด้วย!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ