จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 825
จากที่เทียนขุยไล่ฆ่าไปทั่ว ทุกคนที่เดิมทีคิดว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ ต่างก็แตกกระจาย หลบหนีกันอย่างน่าอนาถ!
ฟางเหยียนไม่สู้กลับ ไม่ต่อต้าน ไม่ได้หมายความว่าเทียนกางจะทำตามกฎนี้ ความโมโหที่อดกลั้นไว้ เขาทนไม่ไหวมาตั้งนานแล้ว!
เป็นนินจาระดับต้าชี่เหมือนกัน แต่ความแตกต่างจะมากเกินไปแล้ว! ความน่ากลัวที่เทียนกางปล่อยออกมา ทำเอาสีหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว ในใจกระสับกระส่าย ไม่มีความคิดที่จะต่อสู้ด้วย คิดเพียงแค่ว่าไม่อยากโดนทำร้ายไปด้วย หนีได้ไกลมากเท่าไหร่ก็หนีไปมากเท่านั้น!
เทียนกางถีบคนตรงหน้าออก แล้วพูดเสียงดังว่า “พี่ใหญ่ครับ ความดูถูกเหยียดหยามที่คุณได้รับ เทียนกางคนนี้จะต้องนำกลับมาให้คุณ คุณอย่าได้โทษเทียนฝู่ ผมหนีออกมาเองครับ ผมทนเห็นพี่ใหญ่ถูกเหยียดหยามไม่ได้ อีกอย่าง พี่ใหญ่ครับ ผมคิดว่าคุณนายน่าจะไม่ไหวแล้ว เทียนซิงและเทียนฝู่พูดว่าคุณนายไม่ขยับแล้ว รู้สึกว่ามีจุดไหนแปลกๆครับ”
ฟางเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เทียนฝู่เรียกได้ว่ามีตัวตนเป็นที่ปรึกษาทางการทหารของสำนักเจ็ดพิฆาต แม้แต่เขายังสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ดูแล้วน่าจะมีปัญหาจริงๆ แต่ปัญหามันคือจุดไหนกันละ?
เทียนฝู่ดูอะไรก็แม่นมาเสมอ ดังนั้นจึงได้จัดส่งเขาไปอยู่ที่เมืองหลวงเพื่อรับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของเมืองหลวง ดำรงตำแหน่งมานานขนาดนี้ ไม่เคยมีข้อผิดพลาดเกินขึ้นเลย เขาสุขุมรอบคอบ ระมัดระวังและละเอียดมาเสมอ เป็นทหารที่ทุ่มเทมาก นอกจากทุ่มเทแล้ว การวางแผนของเขาก็อยู่ในระดับสูงสูดของสำนักเจ็ดพิฆาต รองจากฟางเหยียนเพียงเท่านั้น
เย่ชิงหยู่ก็ยังเป็นเย่ชิงหยู่คนนั้น การที่ไม่ขยับอาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อยล้า ไม่มีแรงแล้ว จากความหมายในคำพูดของหลัวเทียนเยว่แล้ว เย่ชิงหยู่หายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน ทรมานมาทั้งคืน แม้จะเป็นผู้ชายก็คงไม่ไหว แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่งละ?
จากนั้น ฟางเหยียนก็มองไปที่เย่ชิงหยู่อีกครั้ง ที่ไหนผิดปกติกันแน่นะ?
คำพูดประโยคนั้นของเทียนกางที่ว่าไม่ขยับแล้ว เป็นเหมือนกับแมวน้อย ที่ข่วนใจของฟางเหยียนอยู่ตลอดเวลา
เวลาเพียงไม่นาน เดิมทีสถานการณ์ที่ได้เปรียบอยู่ฝ่ายเดียว ถูกเทียนกางเพียงคนเดียวพลิกสถานการณ์!
พวกเขาต่างก็รีบหนี ไม่กล้าต่อสู้ด้วย!
สีหน้าของจางไห่เฟิงไม่พอใจอย่างที่สุด ตัวเองกลับมาอย่างราชา เปลี่ยนตัวเองอย่างสง่า แต่ก็ยังสู้ลูกน้องของฟางเหยียนไม่ได้ ความรู้สึกแตกต่างผุดขึ้นมา “ฟางเหยียน นายอยากจะให้เย่ชิงหยู่ตายเร็วหน่อยใช่มั้ย”
พูดไปแล้วก็ไม่ได้สนใจว่าฟางเหยียนจะได้ยินมั้ย แล้วก็ยิงไปที่แขนของเย่ชิงหยู่หนึ่งนัด!
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น ทั้งโรงพยาบาลร้างต่างก็เงียบสงบลง เหมือนกับว่าเวลาได้หยุดนิ่งลง!
เทียนกางหยุดต่อสู้ ก้มหัวไว้เหมือนกับเด็กที่ทำเรื่องผิดมา
ฟางเหยียนใจกระตุก ร่างกายสั่นไหวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ โมโหอย่างมาก “จางไห่เฟิง!”
“นายโทษอะไรฉันได้? จะโทษก็โทษตัวนายเองเถอะ เหมือนว่าฉันจะบอกกับนายแล้วว่า นายมาได้เพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วตอนนี้ละ? ฆ่าคนของฉันมากมายขนาดนี้ หรือฉันไม่ควรจะโมโหสักหน่อย? เหมือนฉันจะเคยบอกกับนายแล้ว มือของฉันมันสั่นง่าย นี่ก็….ฮ่าๆๆ….”
และกระสุนนัดนี้เอง ที่ทำลายความอดทนสุดท้ายของฟางเหยียนจนหมดสิ้น!
และก็กระสุนนัดนี้เอง ได้ทำลายความไร้สติในใจของฟางเหยียน!
“ฆ่า!”
เสียงคำรามคำหนึ่งดังออกมาจากปากเขา เทียนกางคิดว่าตัวเองฟังผิดไป แต่เมื่อมองดูร่างกายของฟางเหยียนที่ขยับเคลื่อนไหวอย่างกับวิญญาณแล้ว เขาก็รีบเข้าร่วมการเข่นฆ่านี้ด้วย เขาอยากจะถามมากว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในตอนนี้ สามารถลงมือได้ก็อย่าได้ถามมากเลย!
ฟางเหยียนเห็นใครก็ฆ่าอย่างกับเป็นบ้าไปแล้ว กำลังอันทรงพลังได้ทำให้ทุกคนหวาดกลัว แม้แต่ใจของจางไห่เฟิงเองก็สะดุ้ง สมองก็ยิ่งอื้ออึงไปหมด!
เกิดอะไรขึ้นกันแน่!
หรือว่าเรื่องที่สลับตัวจะถูกจับได้แล้ว?
เป็นไปไม่ได้!
แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง ก็อยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆสักที!
ไม่มีเรื่องอะไรแล้วจะยิงทำไมกัน!
ยิงออกไปแล้วไม่มีแม้แต่เลือด นี่มันเป็นการแฉตัวเองชัดๆไม่ใช่รึไง?
จางไห่เฟิงเรียกได้ว่าทดสอบอย่างบ้าคลั่งในจุดที่หาเรื่องตาย
เหตุผลที่ฟางเหยียนลุกขึ้นมาต่อสู้ก็เพราะว่า เขาเองก็สังเกตเห็นแล้วว่า ‘เย่ชิงหยู่’ ตายไปแล้ว! นี่ก็เป็นชนวนที่ทำให้ฟางเหยียนลุกขึ้นมาต่อสู้อย่างสุดกำลัง!
แม้ว่าจะไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่เทียนกางรู้ ว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับคุณนาย!
ทั้งสองมองตากัน แม้ว่าจะห่างกันถึงหกชั้น จางไห่เฟิงก็ยังไม่กล้าจะมองตา ดวงตารีบหลบหนี ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับว่ามาจากนรก ทำให้ผู้คนเห็นแล้วเกิดความหวาดกลัวอย่างหนัก ไม่กล้าที่จะจ้องตาด้วย เหมือนกับว่าเพียงแค่เหลือบมองก็ทำให้ใจของเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก
นี่คือดวงตาที่ไม่คู่ควรกับเขา อย่าว่าแต่เขาเลย ไม่ใช่คนที่จะสามารถมีได้ด้วยซ้ำ ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับว่ามีแรงเจาะลึกที่มากมายอยู่ สามารถเจาะลึกถึงใจคน สามารถเจาะวิญญาณ ทำให้ผู้คนหวาดกลัวไม่สบายใจ
นี่มันคนที่ไหนกัน เป็นเทวดาไล่ฆ่าชัดๆ!
เขายังเป็นคนมั้ย?
เขาแพ้แล้ว!
“จางไห่เฟิง คิดไว้รึยังว่าจะตายยังไง?” ฟางเหยียนพูดออกมาประโยคหนึ่งอย่างเย็นชา บรรยากาศรอบข้างก็เย็นเฉียบไปหมด แม้แต่เทียนกางเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา
จางไห่เฟิงยิ้ม “ตาย? จางไห่เฟิงเมื่อหลายเดือนก่อนก็ได้ตายไปแล้ว ฉันยอมรับว่าฉันแพ้ แต่ว่าฉันเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้อะไรมาเลย อย่างน้อยฉันก็จะทำให้แกเจ็บปวดไปทั้งชีวิต นี่มันทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขและตื่นเต้นมากกว่าฆ่านายซะอีก ใช่ ฉันยอมรับว่าตัวเองไม่ระวังที่ทำแผนล่มเอง แต่แล้วยังไง? ยังไงนายก็แพ้แล้ว!”
เทียนหลังและเทียนขุยปรากฏตัวเงียบๆ จับตัวจางไห่เฟิงไว้ จางไห่เฟิงยิ้มออกมา “เพิ่งจะมาเอาตอนนี้งั้นหรอ? ไร้ประโยชน์จริงๆ!”
เทียนขุยพูดอย่างร้ายกาจว่า “แกกล้าพูดมากอีกแค่ประโยคเดียว ฉันจะฆ่าแกทิ้งซะ!”
“เจ้านายไม่พูดอะไร หมาก็อย่าได้มาเห่ามั่ว!” จางไห่เฟิงมองข้ามคอที่ถูกบีบไว้ พูดเสียงเย็นชาว่า “ฟางเหยียน ฆ่าฉันทิ้งซะ ขอร้องนายละ ฮ่าๆๆ….”
เสียงหัวเราะของเขาหยุดลงกะทันหัน จู่ๆเทียนขุยก็ออกแรงเพิ่มขึ้น ทำให้เขาหายใจไม่ออก
“เทียนขุย เก็บมันไว้ให้ฉัน!”
“ฟางเหยียน ฆ่าฉันแล้วยังไง? นายดูให้ดีๆว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!”
เทียนหลังปัดผมของผู้หญิงออก คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย “จอมพลโผ้จวินครับ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คุณนายครับ!”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ