จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 830

เทียนขุยหยุดเดิน จากนั้นก็มองไปรอบด้านที่มืดมิดจนมองไม่เห็นอะไรเลย พร้อมเอ่ยขึ้นเสียงทุ้มต่ำว่า: “โผ้จวินเหมือนว่าพวกเราจะไม่มีทางเดินต่อไปแล้ว”

เบื้องหน้านั้นคือคูน้ำที่พาดเป็นแนวยาว และเป็นหน้าผาลึกที่มองไม่เห็นก้น แม้แต่อุปกรณ์ป้องกันความปลอดภัยพื้นฐานก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ ข้างๆ กำแพงล้อมรอบก็มีป้ายหนึ่งตั้งอยู่ เพื่อเป็นการเตือนนักท่องเที่ยว ว่าห้ามก้าวเข้ามา เบื้องหน้ามีอันตราย

ถูกคนแกล้งเล่นอย่างนั้นหรือ?

ฟางเหยียนกำลังคิดจะเอ่ยอันใด ทว่าอยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ขอให้ท่านจอมพลให้อภัยด้วย ที่กระผมต้อนรับได้ไม่ทั่วถึง ดึกดื่นเช่นนี้ยังให้ท่านจอมพลมาที่นี่ด้วยตัวเอง เป็นเรื่องที่ไม่สมควรโดยแท้จริง แต่กระผมก็มีความลำบากใจที่ช่วยไม่ได้เช่นกัน จอมพลโปรดให้อภัยด้วย”

สิ้นเสียง ที่ห่างออกไปไม่ไกลจากทั้งสองคน มีชายชราผู้หนึ่งปรากฏตัว และเขาก็คือหลงเซี่ยวเทียน

เทียนขุยเดินหน้าหนึ่งก้าวตามสัญชาตญาณ สีหน้าเตรียมพร้อมระวัง เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “แกเป็นใคร?”

เทียนขุยรับรู้ถึงความกระวนกระวายใจเป็นครั้งแรก ความรู้สึกที่ชายชราผู้นั้นให้กับเขามีเพียงความกดดัน ต่อให้ตอนนั้นเขาจะมีรอยยิ้ม แต่กลับเหมือนคนหน้าเนื้อแต่ใจเสืออย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาร้อนรนใจอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่เท่านั้น ความกดดันยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าอากาศที่อยู่รอบด้วยล้วนหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ลึกซึ้งจนไม่อาจคาดเดา ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

นี่เป็นคนแรกนอกจากฟางเหยียนที่ทำให้เขารู้สึกว่าสุดยอดได้คนหนึ่ง

เป็นศัตรูหรือเป็นมิตร เขาไม่ทราบ ทว่าเวลานี้อยู่ๆ ก็ปรากฏตัวออกมาอย่างไร้เสียง น่าจะมีเจตนาที่ไม่ดี!

สำหรับคนที่ไม่รู้ที่มาที่ไป แม้ว่าเทียนขุยจะกระวนกระวาย ก็ไม่เกรงกลัว กำบังหน้าฟางเหยียนเอาไว้ จากนั้นก็เอ่ยสอบถามขึ้นอีกครั้ง: “นายเป็นคนของเพลิงเสวน?”

ส่วนฟางเหยียนกลับมองสำรวจชายชราที่โผล่ออกมาอย่างมีความสนใจ นิ่งเงียบไม่พูดจา ความกดดันที่เทียนขุยรับรู้ ไม่ส่งผลใดๆ ต่อฟางเหยียนเลย ไม่เพียงเท่านี้ ตรงกันข้ามยังมีความรู้สึกราวกับเลือดเดือดดาลเล็กน้อยด้วย!

ถ้าชายชราเป็นคนของเพลิงเสวน ฟางเหยียนสามารถกำจัดเขาได้ภายในท่าไม้ตายทั้งสามแน่นอน!

หลงเซี่ยวเทียนชักสายตาที่มองฟางเหยียนกลับ ความชื่นชมในดวงตาไม่หยุดไปเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นคนวัยหนุ่มที่ประสบความสำเร็จแต่วัยเยาว์อย่างที่ว่ากันเสียจริง เป็นผู้แกร่งกล้าท่ามกลางผู้คน ลึกลับจนไม่อาจคาดเดาได้ หลังจากได้เห็นตัวจริงแล้ว อยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าวิธีที่ตัวเองทำเป็นสิ่งที่ถูกต้อง!

แสดงถึงความชื่นชอบก่อน กับถูกบังคับให้ชื่นชอบ เป็นคนละเรื่องกัน!

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เอ่ยตรงไปตรงประเด็น: “ผมคือหลงเซี่ยวเทียนจากแก๊งเก้ามังกร”

หลงเซี่ยวเทียนจากแก๊งเก้ามังกร?

ไม่ใช่คนของเพลิงเสวน?

นี่ช่างน่าสนใจ!

เทียนขุยหันหน้ามองไปยังฟางเหยียน ภายในสายตาเต็มไปด้วยความฉงนใจ จึงเอ่ยถามว่า: “โผ้จวิน เอายังไง?”

ไม่ใช่คนของเพลิงเสวน กลับทำให้ฟางเหยียนเหนือความคาดหมายมาก!

หรือว่า...

แก๊งเก้ามังกรก็อยากจะมาร่วมด้วยอีกแรง?

ก็ดีเหมือนกัน จะได้ลดเรื่องยุ่งยากลงแล้ว!

“บอกจุดประสงค์ที่คุณให้ผมมาที่นี่”

น้ำเสียงของฟางเหยียนเบามาก ทว่าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม!

บรรยากาศที่เดิมก็เย็นยะเยือกอยู่แล้ว กลายเป็นอุณหภูมิติดลบทันที หลงเซี่ยวเทียนยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก และขมขื่นมากเช่นกัน คนที่มีปัญญาต่างก็มองออก ว่าจอมพลโผ้จวินกำลังมีน้ำโหแล้ว!

หลงเซี่ยวเทียนยิ้ม จากนั้นก็ทำท่าทางแสดงถึงการเชื้อเชิญ: “ขอเชิญจอมพลไปพูดคุยกันบนเขาเถิด ถึงอย่างไรกำแพงมีหู ประตูมีตา”

ฟางเหยียนนิ่งเงียบครุ่นคิดชั่วครู่ เอ่ยว่า: “มีอะไรก็คุยกันที่นี่ ฉันไม่ชอบให้คนอื่นจูงจมูกเดิน!”

“จอมพล ได้โปรดระงับโทสะเถิด กระผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอันใดเลย แต่ว่ากระผมก็ลำบากใจจริงๆ รอให้ท่านมากับกระผมแล้ว กระผมจะบอกทั้งหมดเป็นแน่”

ฟางเหยียนเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงได้ก้าวไปข้างหน้าทันที แต่กลับถูกเทียนขุยห้ามไว้ เขาส่ายหน้าเบาๆ : “โผ้จวิน ระวังหน่อย ตาแก่คนนี้จะต้องมีเจตนาไม่ดีอะไรแน่ๆ ”

สำหรับความประหลาดใจของเทียนขุย หลงเซี่ยวเทียนยิ้มอย่างราบเรียบ: “รองผู้นำเทียนขุย ไม่ใช่ตำนานหรอก แต่เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่พวกเราจงใจแพร่ออกไปต่างหาก จุดประสงค์ก็คือให้คนทั้งโลกทราบว่าแก๊งเก้ามังกรนั้นทำอะไรอันแน่?”

“เพราะฉะนั้น แก๊งเก้ามังกรถือเป็นสิ่งที่สะกดความคิดชั่วร้ายขององค์ชายน้อยไว้อย่างนั้นเหรอ?”

หลงเซี่ยวเทียนพยักหน้า: “ที่จอมพลพูดมาไม่มีผิด ตั้งแต่ที่แก๊งเก้ามังกรสร้างสำนักขึ้นมา หน้าที่ของพวกเราก็คือระงับความยึดติดขององค์ชายน้อย แม้ว่าเขาจะถูกตัดเป็นแปดชิ้น ทว่าดวงวิญญาณยังไม่ไปไหนมาตลอด ดังนั้นตราบใดที่ยังมีแก๊งเก้ามังกรอยู่ องค์ชายน้อยก็ไม่มีทางออกไปจากโลกนี้”

เทียนขุยมึนไปทันที หรือว่าบนท้องฟ้าจะมีเทพเซียนจริงๆ ?

เขาอยากจะสอบถามออกไปมาก ทว่าเป็นกังวลว่าจะถูกฟางเหยียนรังเกียจว่าไร้ความรู้

“ดังนั้น จุดประสงค์ที่คุณให้ผมมาคือ?”

หลงเซี่ยวเทียนยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้นว่า: “จอมพล แก๊งเก้ามังกรเราไม่มีเจตนาร้าย ขออภัยที่ผมต้องระมัดระวังขนาดนี้ มันช่างทุกข์ทรมานจนไม่อาจทนได้ ต้องขอเรียนเชิญให้เดินหน้าไปยังตำหนักกลาง ผมจะต้องบอกทุกสิ่งให้กับจอมพลแน่นอน และจะได้ให้ผมได้ต้อนรับแขกอย่างเต็มที่ด้วยเช่นกัน”

หลงเซี่ยวเทียนระมัดระวังเป็นอย่างมาก ต่อให้จะมาถึงที่ของตัวเองแล้ว ก็ยังคงไม่ยอมที่จะปริปากพูดออกมา กลับยังคงระมัดระวังอยู่เช่นเดิม

“ไปเถอะ”

หลงเซี่ยวเทียนเดินนำทาง และอีกไม่นานทั้งสามคนก็มายังตำหนักกลาง หลังจากที่ทั้งสามเข้าสู่ปราสาทแล้ว คนที่อยู่ในตำหนักกลางทั้งหมดก็ยืนขึ้นต้อนรับ ด้วยท่าทีที่เคารพนอบน้อม กวาดตามองก็เห็นทันที

เข้านั่งประจำที่!

หลงเซี่ยวเทียนรู้จักการแยกแยะลำดับของคนใหญ่คนโต ตำแหน่งกลางได้ให้ฟางเหยียนเข้าไปนั่ง ส่วนเขานั่งอยู่ข้างๆ

“จอมพล ท่านไม่รู้อะไร ที่พวกเราระมัดระวังแบบนี้ นอกจากที่จะต้องการปกปิดจากสายตาของเพลิงเสวน และต้องการที่จะรับประกันความปลอดภัยสงบสุขของแก๊งเก้ามังกรด้วย และแน่นอนว่า การพูดแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไป แต่ว่าแก๊งเก้ามังกรตั้งแต่ที่ตั้งสำนักขึ้นมา ก็ไม่เคยออกไปจากภูเขาเลย และยิ่งไม่ได้หยิบยืมแก๊งเก้ามังกรมาตบตาหลอกลวง ดังนั้นต้องขอให้ท่านจอมพลให้อภัยด้วย นี่ก็คือความลำบากใจของกระผม”

ฟางเหยียนโบกมือไปมา ราวกับว่าเขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหลงเซี่ยวเทียนจึงได้ระมัดระวังถึงเพียงนี้

“จอมพล จากที่ผมได้ยินมา ตอนนี้ในมือของจอมพลมีสมบัติล้ำค่าของสำนักนินจาที่ยิ่งใหญ่อยู่บ้าง...”