จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 837

“อย่างน้อยตอนนี้ยังบอกไม่ได้ก่อน ตอนนี้สิ่งที่พวกเราสามารถทำได้คือลดช่องว่างที่เกิดขึ้นกับจอมพล หากเปิดเผยที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของเพลิงเสวนออกไป การโจมตีกลับเหมือนหมาจนตรอกของเสวียนเจิ้น จะสร้างความทุกข์ยากให้กับประชาชนมากที่สุด ฉันเชื่อว่าจอมพลโผ้จวินไม่ยอมเห็นเรื่องแบบนี้แน่ ๆ เธออย่าลืมสิ ว่าเพลิงเสวนกระจายไปทุกพื้นที่ แต่ละพื้นที่ต่างมีสายลับ ถ้าเกิดพื้นที่เหล่านี้ตอบโต้กลับ คนที่ลำบากก็คือประชาชน”

“ดังนั้น เรื่องแบบนี้ต่อไปอย่าพูดอีก กำแพงมีหูประตูมีช่อง ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า!”

ชิงตี้วางสายไป รู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก นี่ก็ทำไม่ได้ นั่นก็ทำไม่ได้ ติดอยู่ตรงกลางอย่างนี้ทรมานจริง ๆ!

“จอมพลโผ้จวินครับ เรื่องนี้มีมูลความจริง” เทียนขุยเดินเข้ามาพลางเอ่ยพูดไปพลาง : “จากที่ผมไปสืบข้อมูลมาเมื่อครู่นี้ แก๊งเก้ามังกรประกาศกฎอัยการศึกแล้วจริง ๆ เพียงแต่ว่าไม่ได้เข้าไปในแก๊งเก้ามังกร จึงไม่สามารถยืนยันเรื่องอื่น ๆ ได้”

เทียนพูดจบ ก็รู้สึกว่าคำพูดตัวเองมีความย้อนแย้ง จึงยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ

ฟางเหยียนนิ่งเงียบ

“จอมพลโผ้จวินครับ ต้องยอมรับว่าเรื่องนี้ ยัยจอมมารนั่นพูดไม่ผิดเลย ตอนนี้ไม่ต้องสนเรื่องความเป็นความตายของลูกชายหลงเซี่ยวเทียนก่อน แต่เพลิงเสวนเริ่มพุ่งเป้าไปที่สำนักกุ่ยกู๋แล้ว ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อพวกเราอย่างมาก และตอนนี้คุณต้องการสมบัติของสำนักกุ่ยกู๋ เรื่องนี้พวกเราจะนิ่งดูดายไม่ได้นะครับ โดยเฉพาะหลงเซี่ยวเทียน ดูเหมือนเขาตั้งใจตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเพื่อคุณ พวกเรา......”

“เทียนขุย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่ นายรู้สึกว่าช่วงนี้ว่างมากเกินไป โดยเฉพาะได้ยินเสียงของเพลิงเสวน ก็จิตใจกระสับกระส่ายขึ้นมา ดังนั้นเลยยอมช่วยชิงตี้ออกหน้า ใช่ไหม?”

เทียนขุยหัวเราะแหะแหะ รู้สึกเขินอายเล็กน้อย : “มีแต่จอมพลโผ้จวินนี่แหละที่เข้าใจผม แหะแหะ......”

“งั้นก็ไปเถอะ เพียงแต่......” ฟางเหยียนเอ่ยพูดเสียงต่ำ : “เรื่องนี้พวกเราจำเป็นต้องไปเพียงลำพัง!”

เทียนขุยกลอกตาไปมา เข้าใจขึ้นมาทันที นี่ฟางเหยียนไม่เชื่อใจชิงตี้กับเสวียนเย่!

——

ทั้งสองคนมาถึงด้านหน้าของหน้าผาที่หลงเซี่ยวเทียนสองพ่อลูกกระโดดลงไป

เทียนขุยเอ่ยพูด : “จอมพลโผ้จวินครับ ที่นี่เป็นจุดที่หลงเซี่ยวเทียนสองพ่อลูกกระโดดลงไป แต่ผมกลับได้รับข่าวอื่นมาอีก ไม่รู้ว่าควรจะพูดดีไหม!”

“แล้วทำไมก่อนหน้านี้นายถึงไม่พูด?”

“ที่จริงยมราชไม่ให้ผมบอกคุณครับ” เทียนขุยฝืนยิ้มออกมา : “เพราะเมื่อคุณได้ฟังข่าวนี้ จะรู้สึกย้อนแย้งมาก!”

“ย้อนแย้ง?” ฟางเหยียนเอ่ยอย่างสงสัย : “ข่าวอะไรถึงทำให้ฉันรู้สึกย้อนแย้ง? หรือว่าชิงตี้วางกับดักเอาไว้? นายกลัวว่าฉันจะใจอ่อนงั้นเหรอ?”

“ไม่ได้เกี่ยวกับชิงตี้ครับ แต่เป็นเรื่องอื่น เอาเถอะ ผมเองเป็นพวกท่อตรงเก็บซ่อนอะไรไว้ไม่ได้อยู่แล้ว ฉันบอกคุณตามตรงเลยแล้วกัน”

เทียนขุยบอกข่าวที่ยมราชสืบมาได้ให้ฟางเหยียนฟังอย่างไม่ลังเล เล่าครบถ้วนไม่ขาดไม่เกิน

“ยมราชหมายความว่า การที่หลงเซี่ยวเทียนสองพ่อลูกประสบเคราะห์ร้าย เกี่ยวข้องกับชายชราตาบอดที่เอามีดให้ฉันในตอนนั้น?”

“จอมพลโผ้จวิน เป็นอย่างนั้นแหละครับ” เทียนขุยพยักหน้า : “ยมราชเดาว่า ชายชราตาบอดคนนั้นเป็นคนของสำนักกุ่ยกู๋ และสำนักกุ่ยกู๋เกิดกบฏขึ้น ดังนั้น......”

“ดังนั้น พวกเราเจอเรื่องลำบากแล้ว? ใช่ไหม?”

“ก็ไม่เชิงครับ ความหมายของยมราชคือ นี่เป็นการคาดเดาของเขา ยังไงซะหลงเซี่ยวเทียนสองพ่อลูกก็ต้องทุกข์ทรมานเพราะคุณ หรือเพลิงเสวนอาจรู้ข่าวอะไรแล้วก็เป็นได้ โดยเฉพาะยัยนางมารนั่น เหมือนรู้ความเคลื่อนไหวของคุณอยู่ตลอดเวลา”

“อย่าเอาแต่เรียกยัยนางมารยัยนางมาร ชอบพูดจาว่าร้ายคนอื่นลับหลัง นี่มันเป็นเรื่องไร้คุณธรรมสิ้นดี!”

เสียงพูดเงียบลง ชิงตี้ก็โผล่มาจากด้านหลังของทั้งสองคน!

“กำจัดกองกำลังของเสวียนเจิ้น ฆ่าคนร้ายที่มายังที่นี่!”

“นี่ค่อนข้างเข้ากับสไตล์การทำงานของเสวียนเย่หน่อย แต่เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไง?”

ชิงตี้เงียบไป

“ไม่มีอะไรที่มีราคาเท่ากันมาแลก แล้วเธอจะรับสิ่งตอบแทนได้ยังไง? จะจับเสือมือเปล่างั้นเหรอ?”

ชิงตี้ยังคงนิ่งเงียบ เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าราคาที่ต้องจ่ายที่ฟางเหยียนหมายถึงคืออะไร ตอนนี้ราคาที่ต้องจ่ายเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของเพลิงเสวน แต่เธอจะพูดมันออกมาได้ยังไงกันล่ะ? เรื่องนี้เธอได้เสนอเสวียนเย่ไปแล้ว แต่ถูกเขาปฏิเสธกลับมา

“กลับไปซะเถอะ ความร่วมมือระหว่างพวกเราจบลงเท่านี้ ต่อไปหากเจอหน้ากันอีกก็คือศัตรู!”

ได้ยินคำพูดนี้ ใจของชิงตี้เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง นี่ถือว่าแตกหักกันแล้วใช่ไหม?

เทียนขุยจ้องมองฟางเหยียนอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเข้าใจดี ว่าฟางเหยียนปล่อยวางไม่ได้!

ในที่สุดก็สามารถตัดขาดกับพวกเขาได้แล้ว ต่อไปเจอหน้ากัน ก็สามารถยืดเส้นยืดสายจัดการได้อย่างเต็มที่แล้ว!

“ยังมัวอึ้งอะไรอยู่ได้? อยากตายอยู่ที่นี่จริง ๆ ใช่ไหม?” เทียนพูดเสียงเย็นชา

“จอมพลคะ คุณจำเป็นต้องมีพวกเราจริง ๆ นะคะ ขอโทษที่ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่นายน้อยพยายามชดเชยให้มาตลอด แม้แต่เรื่องครั้งนี้ ที่ได้ฝากฝังให้ฉันจัดการทุกอย่าง ให้ฟังคำสั่งคุณ คุณมีสิทธิ์ตัดสินความเป็นความตายของฉัน แต่ว่า......” พูดถึงตรงนี้ ชิงตี้ก็น้ำตารื้นเบ้าตา : “แต่ว่า ถ้าเกิดเสวียนเจิ้นได้สมบัตของสำนักกุ่ยกู๋ไป โอกาสชนะก็ยิ่งมีมากขึ้น มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคุณแน่นอน ดังนั้นฉันหวังว่าจอมพลจะสามารถไตร่ตรองให้รอบคอบกว่านี้ แล้วค่อยตัดสินใจ”

“น้ำตาไม่มีค่าขนาดนี้เลยเหรอ?” เทียนขุยเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา : “อย่ามาใช้ลูกไม้น่าสงสารแบบนี้กับจอมพลโผ้จวิน เธอไม่คู่ควร! ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง ไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอไปไหนไม่ได้อีก ในเมื่อขีดเส้นชัดเจนแล้ว งั้นเธอก็เป็นศัตรู ศัตรูเวลาเจอหน้ากันจะโกรธแค้นกัน เตรียมตัวตายแล้วหรือยัง?”