จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 6

บทที่ 6 พรีเมี่ยม

ฉู่เทียนเจียงรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนขึ้นมาในทันที ถึงแม้จะห่างแค่ราวแขวนเสื้อผ้าแค่ราวเดียว แต่เหมือนกับไกลกันสุดหล้าฟ้าเขียว เขาเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็เดินมาถึงสถานที่เกิดเหตุ

เห็นเพียงแค่ฮัวจิ่นถิงกำลังโอบกอดอีอีไว้ บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือนิ้วทั้งห้าประทับอยู่บนแก้มแดงฉานกรีดลึกเข้าไปในหัวใจของฉู่เทียนเจียง

“คะ……คุณมีสิทธิ์อะไรทำร้ายคนอื่น！”

ฮัวจิ่นถิงโกรธจนน้ำตาแทบจะหล่นผล็อยออกมา ลูกพึ่งกลับมาวันแรก ก็ถูกคนทำร้ายแล้ว

“คุณพ่อคุณแม่คะ หนู……อีอีไม่ผิดนะคะ”

ทั้งๆที่เจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า แต่อีอีกลับยังคอยปลอบโยน มันทำให้ร่างกายของฉู่เทียนเจียงเริ่มสั่นเทาขึ้นมา

ทั้งๆที่เมื่อวานเขาพึ่งพูดว่า จะไม่ยอมให้ใครรังแกอีอีอีก

“มีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ？ครอบครัวพวกแกทั้งตัวสวมแต่เสื้อผ้าโนเนม ไม่มีเงินก็ไม่ต้องเข้ามาเดินในร้านแบบนี้ ลูกชายของฉันดูแพงขนาดไหนลูกสาวของแกกลับกล้าผลักเขาล้ม ตบแค่ฉาดเดียว ยังถือว่าเบาไปเลย ตอนนี้แกต้องให้ลูกสาวของแกขอโทษลูกชายฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นฉันขอบอกพวกแกไว้เลยนะ เรื่องนี้ไม่จบแน่”

ฮือๆ！

เด็กชายคนนั้น อายุอานามพอๆกับอีอี ตอนนี้กำลังร้องไห้โฮอยู่ข้างๆหญิงสาวที่สวมชุดหรูหราทั้งตัว เหมือนกับไม่รับความไม่เป็นธรรมยังไงอย่างงั้นแหละ

“ทั้งๆที่ลูกชายของคุณเอาน้ำมูกเช็ดเสื้อผ้าลูกสาวของฉัน คุณทำไมไร้เหตุผลแบบนี้”

ฮัวจิ่นถิงโกรธจนถึงขีดสุด ชี้ไปที่เสื้อผ้าที่เธอเป็นคนซื้อให้อีอีด้วยตัวเอง

“น้ำมูกของลูกชายฉันน่ะ มีคนต่างมากมายเท่าไหร่อยากกิน อย่าพูดมาก ขอโทษเดี๋ยวนี้ ฉันจะโอกาสเป็นครั้งสุดท้าย”

หญิงสาวโหดร้ายใจดำเป็นอย่างมาก ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความขยะแขยงและความดูถูก เหมือนกับการพูดคุยกับฮัวจิ่นถิงจะเป็นการทำให้ตัวเองแปดเปื้อนยังไงอย่างงั้น

“เมียจ๋า คนบางจำพวก ไม่เหมาะที่จะใช้คำว่ามีเหตุผล อย่าให้อีอีมองนะครับ”

ฉู่เทียนเจียงพูดด้วยความรู้สึกผิด แล้วเดินไปข้างหน้าของหญิงสาว

“ใช้มือข้างไหนตี ยื่นออกมา”

เผชิญหน้ากับฉู่เทียนเจียง หญิงสาวไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงพูดอย่างยโสโอหัง

“ทำไม？จะตีฉันหรอ？ฉันใช้มือข้างขวาตี มาสิ ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ ฉัน……อ้าก！”

ทันใดนั้น หญิงสาวก็กรีดร้องอย่างโหยหวน ใบหน้าบิดเบี้ยว กุมมือข้างขวาข้างขวาพลางนั่งลงกับพื้น

“คุณไม่เหมาะจะมีมือข้างนี้”

มือข้างหนึ่งที่ถูกหักนั้น ฉู่เทียนเจียงราวกับไม่รู้สึกอะไร นั่งลงลูบไปยังใบหน้าที่มีรอยฝ่ามือห้านิ้วของอีอีอย่างเบามือ

“อีอี ยังเจ็บไหมครับ？”

เด็กน้อยราวกับหาที่พักพิงปลอดภัยเจอแล้ว ในที่สุดอีอีก็ร้องไห้เสียงดังออกมา โถมตัวเข้าไปยังอ้อมกอดของฉู่เทียนเจียง

“เจ็บค่ะ！คุณพ่อคะ อีอีเจ็บมากเลยค่ะ นะ……หนูไม่ได้ผลักเขาแรงมากนะคะ”

ฮัวจิ่นถิงปาดน้ำตาทิ้ง อีอีเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีมากจริงๆ ปกติตอนที่อยู่ที่บ้านถูกพวกเขารังแกมากแล้ว เพราะฉะนั้นครึ่งปีมานี้อีอีจึงหัดเรียนรู้ที่จะไม่โทษใครแล้ว

ถ้าหากว่าเด็กชายไม่ใช้น้ำมูกเช็ดไปที่เสื้อตัวโปรดของเธอ คงไม่ถูกผลักเบาๆแบบนั้นหรอก ตอนนี้ฉู่เทียนเจียงมาแล้ว ในที่สุดก็ทำให้อีอีสามารถออดอ้อนเหมือนเด็กคนอื่นๆได้แล้ว มีคนที่สามารถพึ่งพิงได้

“แก……แกรอก่อนเถอะ！”

ในเวลานี้เอง หญิงสาวคนนั้นเดินผ่านไป โดยใช้เพียงข้างเดียวจูงเด็กชายวิ่งออกไปจากร้าน

สิ่งที่น่าแปลกใจมากไปกว่านั้นก็คือ ใบหน้าที่มีรอยฝ่ามือห้านิ้วประทับอยู่ของอีอี หลังจากที่ผ่านการลูบเบาๆจากฉู่เทียนเจียงมันก็ได้หายไปในทันที เพียงแต่ไม่มีใครสังเกตเท่านั้นเอง

“อีอีครับ ซื้อเสื้อผ้าต่อเถอะ ครั้งนี้คุณพ่อคุณแม่จะอยู่เป็นเพื่อนหนูนะครับ”

แค่โทรศัพท์เพียงสายเดียวก็ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉู่เทียนเจียงรู้สึกโกรธเคืองในใจ ยังคงไม่สามารถปล่อยวางได้

เด็กน้อยลืมไปอย่างรวดเร็ว มองดูเสื้อผ้าชุดหนึ่งอย่างมีความสุข แต่ฮัวจิ่นถิงกลับยังกังวลอยู่

“ฉู่เทียนเจียง ตั้งแต่คุณกลับมาจากกองทัพครั้งนี้ นิสัยของคุณรุนแรงไปรึป่าว สามารถมาซื้อของในร้านแบบนี้ได้ ฐานะทางบ้านต้องไม่ธรรมดาแน่ คุณทำมือของคนอื่นหักแบบนี้ เรารีบออกไปกันเถอะ”

ใบหน้าของฉู่เทียนเจียงไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก

“กล้าแตะต้องลูกสาวของผม ต่อให้เป็นเทพเจ้า ก็ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น มือแค่ข้างเดียว ยังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ ”

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีอีหยิบชุดกระโปรงเดินมา ด้วยท่าทีเขินอาย

“หนูอยากได้ชุดนี้ค่ะ”

“อีอีวางใจเถอะครับ พวกเขาทำร้ายคุณพ่อไม่ได้หรอกครับ”

เขายื่นการ์ดไปที่แคชเชียร์ พร้อมพูดกับชายวัยกลางคนด้วย

“ห้างสรรพสินค้าตงหัวเปลี่ยนแปลงอำนาจไปมากมายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่แบ่งแยกผิดชอบชั่วดี มองเพียงแค่คนรวยกับคนจนสินะ？ได้ ฉันจะใช้การ์ดใบนี้จ่ายแล้วกัน เบิกตาหมาๆของแกดูให้ชัดๆซะนะ”

พนักงานขายรับการ์ดใบนั้นมา แล้วมองดุแวบหนึ่ง เขาสูดอากาศหายใจเข้า แล้วรีบเสียบการ์ดใบนั้นไปที่เครื่องอ่านบัตรทันที

ปะ……เป็นไปไม่ได้

เวลาต่อมา หลังจากที่ในคอมพิวเตอร์แสดงข้อมูลทั้งหมดของบัตรออกมานั้น เขาตะลึงยืนนิ่งอยู่กับที่

“ตกใจอะไรห้ะ รีบพาตัวเขาไปเดี๋ยวนี้！”

พอเห็นฉู่เทียนเจียงหยิ่งยโสโอหังได้ถึงเพียงนี้ ชายวัยกลางคนก็รู้สึกโกรธมาก เร่งให้รปภ.สี่คนจับเขาทันที

สำหรับการ์ดใบนั้น เขาจะสนใจอย่างงั้นเหรอ？ด้านในจมูกหมาจะสามารถคายงาช้างออกมาได้งั้นเหรอ？

เสียงตะโกนของเขา ทำให้พนักงานขายรู้สึกตัวขึ้นมาทันที รีบวิ่งก้าวสั้นๆไปที่ข้างตัวของชายวัยกลางคน

“ผู้จัดการอานครับ ทะ……ทางที่ดีคุณไปดูหน่อยเถอะค่ะ”

ผู้จัดการอายคนนี้เป็นผู้รับหน้าที่ดูแลห้างสรรพสินค้าตงหัวชั้นหนึ่ง ร้านไหนบ้างไม่รู้จักเขา

พอเห็นท่าทางกดดันร้อนใจของพนักงานขาย ผู้จัดการอานก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังคงเดินไปยืนหน้าคอมพิวเตอร์

“อะไรนะ？เขาก็เป็นลูกค้าระดับไดม่อนการ์ดงั้นเหรอ？ถึงจะเป็นลูกค้าระดับไดม่อนการ์ดยังไงก็ไม่สามารถมาทำกิริยาต่ำทรามแบบนี้ที่ห้างสรรพสินค้าตงหัวของเราได้”

เขาตั้งใจพูดประโยคแบบนี้ออกไปเผื่อเหลือทางให้ตัวเอง แต่ที่สำคัญ เขาไม่คิดว่าฉู่เทียนเจียงที่จนขนาดนี้จะสามารถปล่อยผายลมดังอะไรได้

แต่วินาทีนี้เอง ทันใดนั้นร่างของผู้จัดการอานก็โถมตัวเข้าไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ทันที เบิกตากว้าง ยิ่งไปกว่านั้นเรารับรู้ได้ถึงภายในลำคอของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น

“ระ……ระดับพรีเมี่ยมVIP！”

ตราบจนถึงทุกวันนี้การ์ดระดับพรีเมี่ยมVIPถูกแจกออกไปแค่สามใบเท่านั้น ห้างสรรพสินค้าตงหัวทั่วทั้งประเทศลำพังแค่การ์ดใบนี้ใบเดียวสามารถเลือกของมูลค่าหนึ่งแสนหยวนอะไรก็ได้ ถ้าเกินหนึ่งแสนยังมีอภิสิทธิ์ได้รับส่วนลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับสมาชิกพิเศษ

ผู้ชายคนนี้ กลับเป็น……นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน！