จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1930

"โยมหลิน คุณมองให้ละเอียดนะ"

มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นในสมองของหลินหยุน แม้แต่หมังเซิงที่อยู่ข้างๆก็ไม่ได้ยิน

หลินหยุนมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอกผ่านโลกชางฉอง

มีพระไวโรจนะพุทธะอันใหญ่มากๆยืนอยู่กลางอากาศ และมองดูต้าเต๋าจำนวนมากที่รวมตัวกันอยู่บนหมื่นจักรวาล

"ฟ้าดินไร้ความปรานี มองสรรพสิ่งทุกอย่างเป็นแค่สุนัข!"

"เทียนเต้า คุณทำเกินไปแล้ว!"

เมื่อพูดจบ ร่างทองของพระไวโรจนะพุทธะก็ยกฝ่ามือสีทองขึ้นมา และโจมตีใส่ก้อนเมฆห้าสีที่อยู่ด้านบนของหมื่นจักรวาล

"โอหังเกินไปแล้ว!"

มีน้ำเสียงที่เย็นชาและโกรธมากๆดังขึ้นไปทั่วหมื่นจักรวาล ทั้งๆที่มันเป็นแค่คำพูดเดียว แต่ทุกคนกลับได้ยินอย่างชัดเจน ราวกับคนนับพันนับหมื่นตะโกนคำพูดนี้พร้อมกัน

จิตเทียนเต้าปลดปล่อยพลังออกมา ราวกับมันเป็นงูทิพย์จำนวนมากๆ และปิดล้อมฝ่ามือของร่างทองพระไวโรจนะพุทธะเอาไว้

มันเป็นพลังต้าเต๋าที่บริสุทธิ์มากๆ

ฝ่ามือสีทองค่อยๆสลายไปเนื่องจากมีพลังต้าเต๋าจำนวนมากๆคอยขัดขวางมันเอาไว้

ร่างทองพระไวโรจนะพุทธะของอจละก็ค่อยๆหายไปเหมือนกัน

"อมิตาพุทธ!"

หลังจากพูดจบ มีฝ่ามือสีทองอีกข้างหนึ่งโจมตีใส่ก้อนเมฆห้าสีอีกครั้ง

"มดตัวเล็กๆอย่างแก ยังกล้าขัดขืนอีกเหรอ!"

มีเสียงดังขึ้นทั่วหมื่นจักรวาลอีกครั้ง ดูเหมือนจิตเทียนเต้าจะเริ่มโกรธแล้ว มีพลังต้าเต๋าจำนวนมหาศาลราวกับใยแมงมุมปกคลุมไปทั่วฟ้าดิน

มันปกคลุมร่างทองภายในชั่วพริบตา

จู่ๆร่างทองก็แตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ และมีพระอรหันต์ที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดสดปรากฏตัว

สีหน้าของหลินหยุนเคร่งขรึมมากๆ เมื่อมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "อจละ!"

ดูเหมือนพระอรหันต์คนนั้นได้ยินคำพูดของหลินหยุน จู่ๆเขาก็หันหน้ากลับมามองหลินหยุนและเผยรอยยิ้มออกมา

จู่ๆฟ้าดินก็สั่นสะเทือน!

สิ่งมีชีวิตจำนวนมากในหมื่นจักรวาลต่างเงยหน้ามองท้องฟ้า

อจละยกมือขึ้นมา "พลังแห่งสรรพสิ่ง ไฟโทสะของทุกสรรพสิ่ง!"

ด้านหน้าของหลินหยุน จู่ๆก็ปรากฏภาพของสิ่งมีชีวิตในหมื่นจักรวาลกำลังตะโกนด้วยความโกรธในขณะที่พวกเขากำลังจะเสียชีวิต

พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป พวกเขาเสียชีวิตจากภัยธรรมชาติ หรือไม่ก็เสียชีวิตเพราะโดนนักบำเพ็ญเซียนสังหาร

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของพวกเขาก่อนที่จะเสียชีวิต เต็มไปด้วยความโกรธและความแค้น มันได้กลายเป็นพลังที่เล็กมากๆและรวมตัวกันบนท้องฟ้า

ไฟเพียงเล็กน้อย สามารถเผาป่าได้!

พลังอันเล็กน้อยจำนวนมหาศาลจากหมื่นจักรวาลมารวมตัวกัน มันได้กลายเป็นพลังที่ไม่เคยมีอยู่ในหมื่นจักรวาลมาก่อน

พลังที่เกิดขึ้นมาใหม่นั้น เป็นพลังที่เทียนเต้าไม่สามารถควบคุมได้

พลังของทุกคนนั้นเล็กมากๆ แต่เมื่อพลังของทุกคนมารวมตัวกัน มันสามารถสะเทือนฟ้าสะเทือนดินได้

พลังแห่งสรรพสิ่งกลายเป็นคทาปราบมารสีดำและอยู่ในมือของอจละ!

อจละกระโดดขึ้นมา เขายกคทาปราบมารขึ้นและโจมตีใส่เมฆห้าสีทันที

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

เสียงที่ทำให้ทุกคนในหมื่นจักรวาลเกิดความหวาดกลัวดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เสียงพูดนี้มีความกลัวเล็กน้อยซ่อนอยู่

มีพลังต้าเต๋าจำนวนมากพุ่งออกมาจากเมฆห้าสี มันพยายามหยุดการโจมตีของอจละเอาไว้

อย่างไรก็ตาม พลังต้าเต๋าพวกนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับพลังแห่งสรรพสิ่ง มันอ่อนแอมากๆและโดนพลังแห่งสรรพสิ่งโจมตีจนแตกสลาย

ตูม!

พลังแห่งสรรพสิ่งกลายเป็นคทาปราบมารสีดำ ในที่สุดมันก็ฟาดโดนก้อนเมฆห้าสีแล้ว

ฟ้าดินสั่นสะเทือนทันที!

ก้อนเมฆฟ้าสีแตกสลาย ทำให้การแตกสลายของหมื่นจักรวาลหยุดลง

"มันสิ้นสุดแล้วเหรอ?"

ด้านบนท้องฟ้า มีพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งมากๆและดวงตาขนาดใหญ่หลายๆคู่ พวกเขาถามออกมาทันที

สีหน้าของหลินหยุนนิ่งสงบมากๆและพูด "มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น"

ในตำแหน่งของก้อนเมฆห้าสีนั้น จู่ๆก็มีเด็กใส่ชุดสีดำปรากฏตัว

ดูเหมือนอายุของเขาประมาณสิบสองปี ใบหน้ายังเด็กมากๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครกล้ามองหน้าเด็กคนนี้เลย

หลินหยุนมองครั้งแรก เขายังเป็นเด็กวัยรุ่น แต่มองอีกครั้ง เขากลายเป็นคนแก่แล้ว

เดียวก็กลายเป็นสาววัยรุ่น เดียวก็กลายเป็นสาวแก่ เขาเกิดการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

มีแสงสีทองพุ่งทะลุชั้นบรรยากาศต่างๆและเข้ามาในโลกชางฉอง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในร่างกายของหลินหยุน

ร่างกายของหลินหยุนสั่นเทา เขามองเห็นสิ่งมีชีวิตจำนวนมหาศาลในหมื่นจักรวาล เขาสัมผัสได้ถึงความรัก โลภ โกรธ หลงของพวกเขา

พลังของพวกเขาแต่ละคนอ่อนแอมากๆ อ่อนแอมากๆจนนักบำเพ็ญเซียนแดนยาทองสามารถสังหารพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตาม พลังของพวกเขานั้นเป็นของจริง ความรัก โลภ โกรธ หลงของพวกเขาสามารถส่งผลกระทบต่อมหากษัตริย์ได้

เมื่อพลังของสิ่งมีชีวิตทุกคนในหมื่นจักรวาลรวมตัวกัน พลังอันนี้ แม้แต่เทียนเต้าก็ไม่สามารถรับมือได้

นี่คือพลังแห่งสรรพสิ่งที่อจละฝึกฝนสำเร็จ เขาสอนวิธีฝึกฝนพลังแห่งสรรพสิ่งให้กับหลินหยุน

"อจละ!"

จิตใจของหลินหยุนมีแต่ความโศกเศร้า สีหน้าของเขาแย่มากๆ

หมังเซิงมองดูท้องฟ้าที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้งด้วยสีหน้าหวาดกลัว เขาพูดเบาๆ "อจละโดนมันกลืนกินไปแล้ว!"

หลินหยุนมองหน้าเด็กหนุ่มชุดดำที่อายุสิบห้าปีกว่าๆที่ปรากฏตัวเมื่อสักครู่ สีหน้าของหลินหยุนเคร่งขรึมมากๆ "สำหรับเขาแล้ว ถ้าสามารถทำให้ตัวเองฉลาดขึ้น ทุกคนคงกลายเป็นอาหารของเขา"

"เทียนเต้าที่มีความคิดของตัวเอง มันจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่กลืนกินทุกอย่าง"

เด็กหนุ่มที่กลืนกินอจละเข้าไปแล้ว จู่ๆมันก็โตขึ้นเล็กน้อย รูปร่างเปลี่ยนจากเด็กอายุสิบสองปีจนกลายเป็นวัยรุ่นอายุสิบห้าปี

ดูเหมือนเขาพอใจมากๆ เขาถอนหายใจและพูด "รสชาติดีมากๆ เป็นชีวิตที่มีสีสันมากๆ ถ้ากลืนกินสุดยอดฝีมืออีกหลายๆคน ฉันก็สามารถทำให้ตัวเองสมบูรณ์แบบได้"

จู่ๆร่างกายของเขาก็ค่อยๆจางลง จากนั้นก็หายไปจากท้องฟ้า

วินาทีต่อมา บนท้องฟ้ามีใบหน้าขนาดใหญ่ปรากฏตัว เดี๋ยวเป็นใบหน้าผู้ชาย เดี๋ยวเป็นใบหน้าผู้หญิง เดี๋ยวเป็นคนแก่ เดี๋ยวเป็นวัยรุ่น ใบหน้าเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

"ฉันต้องการกลืนกินสุดยอดฝีมือเพื่อทำให้ตัวเองสมบูรณ์แบบมากขึ้น"

"พวกแกมาที่นี่เดี๋ยวนี้!"

"พวกแกกำลังตามค้นหาเทียนเต้าไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสพวกแกมาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของฉัน!"

เขาอ้าปาก พลังดูดอันมหาศาลได้ดูดนักบำเพ็ญเซียนเข้าไปในปาก

มีเพียงสุดยอดฝีมือเท่านั้น ถึงจะสามารถรับมือได้

"อ๊าก!"

"ช่วยด้วย!"

น้ำเสียงอันโศกเศร้าดังไปทั่วฟ้าดิน ยอดฝีมือทั้งหมดเบิกตากว้าง สีหน้าของพวกเขามีแต่ความหวาดกลัว!

แม้แต่สุดยอดฝีมืออย่างมหากษัตริย์ ตอนนี้จิตเต๋าของพวกเขาไม่ได้หนักแน่นอีกแล้ว จิตวิญญาณก็สั่นเทา