จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 22

บทที่ 22 เปิดไพ่แล้ว

“อะไรๆ หุบปากเสีย ที่นี่มีที่ให้คุณพูดหรือ?”

ในตอนนั้น หวังฟางก็ใส่อารมณ์เข้ามา ชี้หน้าด่าหลี่โม่ ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ไอ้คนไม่เอาไหน ยังจะอยากจะเอ่ยปากพูดอีก กลัวจะขายหน้าไม่พอหรือ?

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็ไม่อยากจะฟื้นฝอยหาตะเข็บกับเรื่องนี้ แล้วพูดว่า “พอเถอะ ในเมื่อได้สัญญามาแล้ว พวกพี่ๆ น้องๆ ก็ร่วมกันทำงานก็แล้วกัน นี่มันเป็นโอกาสที่ตระกูลกู้จะได้เลื่อนระดับชนชั้นขึ้นในเมืองฮ่าน ทุกคนจะต้องขยันมากกว่าเดิม อย่ารอช้า เข้าใจไหม?”

กู้ซิงเว๋ยก็ตอบรับ “ครับ คุณปู่ ผมจะไม่ทำให้คุณปู่ผิดหวัง”

กู้ชิงหลินก็พยักหน้าด้วย

“หยุนหลัน เธอละ?” คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้หันหน้าไป สีหน้าแหยๆ

“ทราบแล้วคะ คุณปู่” กู้หยุนหลันกล่าวตอบ

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็พยักหน้า จากนั้นก็ไปพูดกับคนอื่นๆ แล้วเตรียมจะกลับออกไป

ทั้งห้องรับรอง ก็ครึกครื้นขึ้นมากกว่าปกติ เพราะว่าตระกูลกู้ได้ร่วมงานกับบริษัทรุงคาง

แต่ว่า ในตอนนั้น ก็มีเสียงส่งมาจากทางไหนไม่รู้ มาขัดจังหวะความครึกครื้นเสียได้

“คุณปู่ ถ้าผมจำไม่ผิด ครั้งก่อน หยุนหลันและกู้ซิงเว๋ยพนันกันไว้ว่า ถ้าเธอได้สัญญามา ตำแหน่งรองประธานบริษัทจะต้องตกเป็นของเธอนะ”

ตุบ！

กู้ซิงเว๋ยตบโต๊ะอย่างแรง แล้วชี้หน้าด่าหลี่โม่ว่า “กล้ามากนะ ไอ้หลี่โม่ ที่นี่เป็นงานเลี้ยงกลางปีของตระกูลกู้ มึงเป็นเพียงคนนอก มีสิทธิ์อะไรมาชี้นกชี้ไม้ที่นี่！”

กู้ซิงเว๋ยก็จำได้ว่าพนันอะไรไว้ แต่เขาไม่อยากเอ่ยมันออกมา！

คิดว่า กู้หยุนหลันเองก็ไม่อยากเอ่ยมันขึ้น！

เพราะถึงอย่างไร หนังสือสัญญานั้นก็ได้มาอย่างไม่โปร่งใส ยังมีข่าวว่ากู้หยุนหลันใช่วิธีสกปรกเพื่อให้ได้สัญญานั้นมา

“ใช่ หลี่โม่ ทำไมไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองเสียบ้าง กล้าจะมาต่อปากต่อคำกับกู้ซิงเว๋ยตั้งหลายครั้ง หรือว่าจะไม่เห็นตระกูลกู้อยู่ในสายตาเสียแล้วกระมัง！” กู้ชิงหลินก็พูดเหน็บแนมออกมาอย่างเจ็บปวด

หวังฟางก็โกรธมาก พุ่งออกมาอยากจะตบหน้าหลี่โม่ พร้อมต่อว่า “หลี่โม่ ไสหัวออกไปเสีย ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณ！”

แต่ว่า เธอไม่ได้ตบลงไปที่หน้าของเขา

เพราะว่า กู้หยุนหลันที่เงียบมาตลอด ได้ลุกขึ้น แล้วสายตาก็จ้องนิ่งไปที่หวังฟาง พร้อมพูดว่า “แม่คะ พอเถอะ หลี่โม่เป็นสามีหนูนะ！”

หวังฟางก็อึ้ง ไม่คิดว่า ลูกสาวตนเองจะอยู่ฝั่งเดียวกับไอ้คนไม่เอาไหนคนนี้

“หยุนหลัน ลูก....ลูกบ้าไปแล้วหรือ ทำไมถึงได้มาพูดออกหน้าแทนไอ้คนไม่มีอนาคตนี้ได้”

หวังฟางโกรธหน้าแดง ดวงจ้องถลนโตออกมา

กู้หยุนหลันจ้องมองไปที่กู้ซิงเว๋ยนิ่งๆ พร้อมพูดว่า “หลี่โม่พูดถูกต้อง ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้สัญญากับบริษัทรุงคางละก็ ไม่แน่ว่า ฉันก็คงจะถูกไล่ออกไปจากบริษัท ตอนนี้ ในเมื่อได้สัญญามาแล้ว ตำแหน่งรองประธานก็ควรตกเป็นของฉัน”

พูดจบ กู้หยุนหลันก็หันไปมองคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ พร้อมพูดว่า “คุณปู่คะ คุณปู่รับปากไว้แล้วนะ”

คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็กำไม้เท้าแน่น แล้วถอนหายใจยาวๆ “เรื่องนี้ เอาไว้ค่อยพิจารณากันวันหลัง”

พูดจบ คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็ไม่อยู่ต่อ หันหลังเดินออกไปจากห้องรับรองเลย

“คุณปู่คะ！” หยุนหลันรีบร้อน！

แต่ว่า คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ก็ไม่ได้หยุดเดิน

กู้ซิงเว๋ยก็หัวเราะเยาะออกมาใหญ่โต “ฮ่าๆ กู้หยุนหลัน เป็นอย่างไรละ ตอนนี้รู้สึกเจ็บใจมากสินะ?”

“ผมจะบอกให้นะ ต่อให้คุณได้สัญญากับบริษัทรุงคางมา ตำแหน่งรองประธานก็ไม่มีทางเป็นของคุณ ผมต่างหากที่เป็นหลานคนโต ผมต่างหากที่จะเป็นคนรับช่วงต่อจากคุณปู่ ตำแหน่งผู้สืบทอดของตระกูลกู้ ก็จะต้องเป็นของผม”

พอพูดจบ กู้ซิงเว๋ยก็พาญาติตระกูลกู้เชิดหน้าออกไป

ในตอนนั้น หวังฟางก็นึกถึงเรื่องในงานเลี้ยง ในใจก็รู้สึกไม่พอใจ

กู้เจี้ยนหมินก็ถอนหายใจ “คุณยังดูไม่ออกหรือว่า ตำแหน่งรองประธานนั้น คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ได้เล็งไว้แล้วจะให้กู้ซิงเว๋ย หยุนหลันของพวกเราไม่มีโอกาสหรอก ถึงอย่างไร ต่อไปบริษัทวินเซิงก็ต้องส่งต่อให้กับกู้ซิงเว๋ย”

“จะได้อย่างไรกัน！ ก็เห็นอยู่ว่าพูดต่อหน้าคนอื่นๆ ไปแล้ว จะมากลับคำพูดได้อย่างไร” หวังฟางรีบร้อน

“เช่นนั้นคุณก็ไปพูดกับคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้สิ” กู้เจี้ยนหมินกล่าว

เอ่อ.........

หวังฟางก็หายหัวร้อนโดยทันที เธอหรือจะกล้าไปมาทวงถามอะไรจากคุณท่านใหญ่ตระกูลกู้

ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ กู้หยุนหลันและหลี่โม่ก็กลับบ้านมา พวกเขากลับมาจากโรงพยาบาล คืนนี้หลี่โม่ก็ยังต้องไปเฝ้าไข้

หวังฟางเห็นลูกสาวกลับมาแล้ว ก็เข้าไปยืนข้างๆ เธออย่างดีใจ พร้อมเอามือผลักหลี่โม่ออกไป แล้วพูดว่า “หยุนหลัน ลูกสาวคนดีของแม่ ลูกช่างเป็นดาวแห่งโชคลาภประจำบ้านเราจริงๆ ถึงขนาดได้หนังสือสัญญากับบริษัทรุงคาง แม่ดีใจแทนลูกมากจริงๆ”

กู้หยุนหลันไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยตลอดทางที่กลับมา เธอไม่เคยพบหน้ากับหรุงปินเลย สัญญานั่นมันมาได้อย่างไร เธอเองก็ไม่ชัดเจน

“แม่คะ จริงๆ แล้วสัญญานั่น หนูไม่ได้เป็นคนจัดการนะคะ” กู้หยุนหลันก็ตัดสินใจพูดออกมา

“อะไรนะ ลูกไม่ใช่คนจัดการงั้นหรือ? แล้วเป็นใครกัน?” หวังฟางอึ้ง กู้เจี้ยนหมินก็หูผึ่งอยากรู้เช่นกัน

หลี่โม่ก็ส่ายหัว กู้หยุนหลันช่างไร้เดียงสาเกินไปจริงๆ

หวังฟางเห็นหลี่โม่ส่ายหัว ก็ไม่พอใจ พูดว่า “แกส่ายหัวอะไร ทำไมหะ หนังสือสัญญานี่ แกเป็นคนจัดการมาอย่างนั้นหรือ? ในงานเลี้ยง แกก็พูดอะไรไปเรื่อย ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลยนะ！”

ได้ยินดังนั้น กู้หยุนหลันก็ถึงบางอ้อ แล้วหันไปมองหลี่โม่ แล้วตั้งใจพูดว่า “หลี่โม่ ครั้งก่อนคุณบอกฉันว่า สัญญานั้นจะต้องเป็นของฉันแน่ๆ วันนี้ประธานหรุงก็เอาสัญญามาส่งให้ เรื่องนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่?”

“อะไรกัน ไอ้หลี่โม่มันพูดอย่างนั้นด้วยหรือ?” หวังฟางสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าดูโอเวอร์มาก

หลี่โม่เห็นสายตาที่สงสัย จับจ้องมาที่ตนเอง ในใจก็ครุ่นคิด หรือว่า จะเปิดไพ่เผยความจริงๆ เสียเลยดีไหม?