จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 220

บทที่ 220 ไม่เจ็บเลย

“พอได้แล้ว หยุดทำร้ายเขาได้แล้ว ฉันขอร้องแล้วล่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ คุณชายซู คุณปล่อยหลี่โม่ไปเถอะนะ เขาจะตายแล้ว!”

กู้หยุนหลันแทบจะขาดใจ แม้เธอจะไม่ได้ยินเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดของหลี่โม่ แต่เธอก็สัมผัสถึงความเจ็บปวดจากความรุนแรงที่ชายสองคนนั้นกระทำกับเขาได้

เขาอดทนเพื่อเธอ อดทนกับความเจ็บปวดและไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา

กู้หยุนหลันรู้สึกเจ็บปวดใจแทนหลี่โม่อย่างที่สุด

“หยุดก่อน เดี๋ยวมันจะตายก่อนที่จะได้เห็นของดีนะ มันยังไม่ทันได้อกหักเลย”

คุณชายซูพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

ตาวปาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชายครับ เราเตรียมยาอกหักไว้แล้วครับ เดี๋ยวตอนที่คุณชายกำลังแฮปปี้พวกผมจะเอายาอกหักให้มันกินเองครับ”

“นายช่างอยู่เป็นจริงๆ เลยนะตาวปา แต่ตอนนี้ข้าชักจะรอไม่ไหวแล้วสิ พวกนายจับตัวไอ้สวะไว้ให้ดี ให้มันลืมตามองว่าลูกพี่จะแฮปปี้ยังไง”

ชายร่างกำยำสองคนดึงตัวหลี่โม่ขึ้นมาแล้วจับแขนสองข้างของเขาไว้แน่นๆ และให้เขาหันหน้าไปหากู้หยุนหลัน

“ไอ้สุนัขจรจัด ลืมตาดูให้ดีนะ เดี๋ยวคุณชายซูจะโชว์สดให้นายดู ถือว่าเป็นเกียรติของนายเลยนะรู้ไหม!”

“เมียนายจะได้นอนกับคนอย่างคุณชายซู มันเป็นเกียรติที่หาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้วรู้ไหม วันหลังนายไปไหนก็จะคุยโม้กับเพื่อนๆ ได้ ว่าเมียนายเคยได้นอนกับคุณชายซู”

หลี่โม่มองไปที่คุณชายซูอย่างกระวนกระวาย “อย่าทำอะไรหยุนหลันเลยนะ มาที่ผม พวกคุณอยากทำอะไรก็ทำที่ผม!”

“ทำนาย? นายไม่ใช่สเปคข้าหรอกนะ แต่หลังจากที่ข้าสร้างความสุขเสร็จแล้วข้าจะให้ตาวปากับลูกน้องทั้งหมดจัดการนายเอง เดี๋ยวนายก็จะได้สมหวัง ฮ่า ๆ ๆ”

คุณชายซูถือมีดสั้นแล้วจี้ไปที่หน้าอกของกู้หยุนหลันแล้วพูดว่า “พูดสิ ใบหน้าอันงดงามช่างน่าสงสารเหลือเกิน เดี๋ยวพี่จะเอาใจน้องเองนะ ต่อไปพี่จะเอาใจน้องทุกวัน จะให้น้องรู้ว่าผู้ชายที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร”

“คุณปล่อยเขาไปเถอะนะ ขอแค่คุณปล่อยเขาไป ฉัน......ฉัน......”

กู้หยุนหลันพูดติดๆ ขัดๆ ด้วยน้ำตานองหน้า

“ฉันอะไร คุณคิดว่าคุณยังมีสิทธิ์ต่อรองได้งั้นเหรอ? พวกคนก็เหมือนปลาตัวน้อยที่อยู่บนเขียง ผมอยากเชือดเมื่อไหร่ก็เชือดเมื่อนั้น นี่ก็คือราคาของการที่ไม่ให้เกียรติคนอย่างผม!”

มีดสั้นของคุณชายซูค่อยๆ ขยับเข้าไปที่คอเสื้อของกู้หยุนหลัน จากนั้นเขาตัดกระดุมเม็ดที่สองออกและใช้ปลายมีดแยกคอเสื้อทั้งสองข้างของกู้หยุนหลันออกจากกันจนทำให้เห็นผิวสีขาวอันบอบบางของเธอ

“ว้าว ดูดีจริงๆ แค่นี้ก็น่าดึงดูดคนแล้ว พี่แทบจะทนไม่ไหวแล้วนะ แต่ภูเขาด้านล่างคงจะน่าดึงดูดสายตามากกว่านี้แน่เลยว่ามั้ย”

ในขณะที่คุณชายซูกำลังจะตัดกระดุมเม็ดต่อไป ทันใดนั้นเสียงวุ่นวายก็ดังเข้ามาจากนอกโกดัง จากนั้นตามด้วยลูกน้องของพี่ตาวปาที่อยู่ด้านในโกดังก็ร่วงลงสู่พื้นทีละคน

“ใครวะ!”

พี่ตาวปาตะโกนส่งเสียงดังแล้วให้ลูกน้องยืนล้อมรอบคุณชายซูไว้

คุณชายซูหรี่ตาและใช้มีดสั้นจี้ที่คอของกู้หยุนหลัน

“ใคร! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นกูจะฆ่ามัน!”

ลูกน้องทุกคนในโกดังค่อยๆ ล้มลงกับพื้นจนหมด เหลือเพียงพี่ตาวปาและอีกไม่กี่คนที่ยืนล้มคุณชายซู

จนกระทั่งตอนนี้ คุณชายซูกับพี่ตาวปาและลูกน้องของเขายังไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆ หรือแม้แต่เงาของศัตรู

ความกลัวในใจของคุณชายซูพุ่งทะยานขึ้น เขาไม่เคยเห็นอะไรที่แปลกประหลาดขนาดนี้มาก่อน

“แมร้งเอ๊ย หลี่โม่ มึงเล่นเหลี่ยมกับกู! มึงเรียกคนมาด้วยใช่ไหม!”

คุณชายซูตะโกนร้อง!

“ผมไม่ได้เรียกใครมาด้วย”

หลี่โม่ปฏิเสธงุนงง แต่มีบางในใจเขาแล้ว

ฝีมือที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้มีเพียงคนประเภทเดียวในโลกนี้เท่านั้นที่สามารถทำได้ นั่นก็คือเหล่าผู้พิทักษ์ของสำนักหลงเหมิน!

ชายร่างกำยำสองคนที่จับหลี่โม่ก็รู้สึกตื่นตระหนก จากพวกเขาทั้งสองปล่อยมือหลี่โม่แล้วพยายามวิ่งไปที่ประตูโกดัง แต่ยังไม่ทันถึงไหนทั้งสองก็ล้มลงกับพื้นไปพร้อมๆ กัน

จากนั้นหลี่โม่ก็รีบวิ่งเข้าไปหากู้หยุนหลันและจับใบหน้าของเธอด้วยมือที่สั่นเทา

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณกลัวไหม?”

กู้หยุนหลันทำได้เพียงส่ายหัวและน้ำตาไหลรินโดยที่ไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้อีก

“เดี๋ยวผมแก้มัดให้คุณนะ”

ด้วยความตื่นตระหนก หลี่โม่มือไม้สั่นเทาและไม่สามารถปลดเชือกที่รัดอย่างแน่นหนาได้

กู้หยุนหลันที่เห็นความตื่นตระหนกของหลี่โม่ก็ยิ้มพูดทั้งน้ำตา “ใช้มีดสิคนซื่อ”

“ใช่ๆ ผมทำไมคิดไม่ได้”

หลี่โม่เก็บมีดขึ้นมาจากพื้นแล้วตัดเชือกให้กับเธอ

ทันทีที่มือของกู้หยุนหลันเป็นอิสระ เธอก็กอดหลี่โม่ไว้แน่นๆ แล้วร้องไห้อย่างไม่หยุด

หลี่โม่ลูบหลังกู้หยุนหลันเบาๆ แล้วปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ผมอยู่นี่แล้ว ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว”

“ฉันไม่ได้กลัว แต่คุณน่ะสิ ทำไมถึงซื่อขนาดนี้ ปล่อยให้คนอื่นทุบตีอย่างไม่ยั้ง ไหนให้ฉันดูหน่อยว่าเจ็บตรงไหน”

กู้หยุนหลันลูบแก้มของหลี่โม่เบาๆ และมองเขาด้วยสายตาที่นุ่มนวลและรักใคร่

มือขวาของหลี่โม่แตะมือของกู้หยุนหลันที่กำลังถูแก้มเขาแล้วยิ้มพูด “ผมไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บเลย”

“ไม่เจ็บได้ไงละ โดยสักขนาดนี้”

กู้หยุนหลันพูดด้วยความเป็นห่วง

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิมังกร