จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 237

บทที่ 237 เตรียมไว้ล่วงหน้า

กู้หยุนหลันน้ำตาคลอเบ้า ถูกตระกูลหวังกล่าวหาครึ่งค่อนวันแล้ว ตอนนี้รู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

เมื่อได้ยินสิ่งที่คุณปู่หวังพูด กู่หยุนหลันเช็ดน้ำตา เม้มริมฝีปากอย่างดื้อดึงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ตอนนี้จะให้ตนเองบอกให้หลี่โม่คุกเข่าขอโทษ กุ้หยุนหลันทำไม่ได้จริง ๆ

เมื่อเห็นว่ากู้หยุนหลันไม่พูดอะไร ทำให้คุณปู่หวังรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ใช้ไม้เท้าหัวมังกรชี้มาที่กู้หยุนหลัน แล้วกล่าวว่า “แกจะจะปกป้องไอ้เศษสวะคนนี้หรือ!”

“หยุนหลัน คุณจะร่วมมือกับไอ้เศษสวะทำให้คุณตาโมโหจนตายใช่ไหม ยังไงคุณก็เป็นคนที่มีความรู้และมีเหตุผล ทำไมตอนนี้ถึงไร้เหตุผลเหมือนไอ้เศษขยะได้!” หวังจินซานกล่าว

เมื่อเห็นว่าคนของตระกูลหวังโยนความขัดแย้งทั้งหมดไปที่กู้หยุนหลัน หลี่โม่รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในใจ เขาก้าวเดินไปอย่างเงียบ ๆ แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าหวังจงเหิง

“ผม ผมขอโทษ เมื่อสักครู่เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรจะลงมือทำร้ายคุณ ขอให้คุณโปรดให้อภัยด้วย”

หลี่โม่กล่าวอย่างหดหู่

หวังจงเหิงมองหลี่โม่ด้วยสายตาเยือกเย็น อยากให้หลี่โม่คุกเข่าขอโทษ แต่กังวลว่าถ้าเรื่องนี้ยังยืดเยื้อไปอีก เกรงว่าจะทำให้คุณปู่หวังเป็นอะไรไป

“ไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างแกรู้จักขอโทษแล้วหรือ? เมื่อสักครู่เห็นแกยังเจ๋งอยู่เลย กล้าทำร้ายฉันไม่ใช่หรือ ตอนนี้แกยังกล้าอยู่ไหม?”

หวังจงเหิงพูดพลางก็ยืนมือออกไปตบหน้าหลี่โม่เบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและเหยียดหยาม

“ไม่กล้าแล้ว”

หลี่โม่กัดฟันพูด

“ฮ่า ๆ แกเป็นคนไร้ประโยชน์จริง ๆ วันนี้เห็นแก่งานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่ ฉันก็จะไม่จัดการแก ถ้าหากฉันเจอแกคราวหน้า จะตีแกให้ขาหัก!”

หลี่โม่ก้มหน้าลงและไม่พูดอะไร ปล่อยให้หวังจงเหิงตบหน้าของตนเองเบา ๆ

หลังจากที่หวังจงเหิงพูดจบ เขาก็ทำหน้าเคร่งขรึม แล้วก็ตบไปที่หน้าหลี่โม่เต็มแรง “จำการตบครั้งนี้ของฉันไว้ นี่ถือเป็นเพียงแค่ดอกเบี้ยเท่านั้น อนาคตหากแกเจอฉันก็ทำตัวดี ๆ ด้วย”

ความโกรธของคุณปู่หวังลดลงมาก เมื่อเขาเห็นว่าผู้คนรอบข้างดูด้วยความตื่นเต้น เขามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ฮึ่ม! มันน่าโมโหนัก กลับกันเถอะ เห็นหน้าไอ้เศษขยะนี้แล้วรู้สึกอารมณ์หงุดหงิด!”

“ถุย!”

หวังจินซานถุยน้ำลายใส่เท้าของหลี่โม่ หลังจากนั้นก็พยุงคุณปู่หวังเดินเข้าไปในห้องโถง

ผู้คนก็เดินตามคุณปู่หวังกลับเข้าไปข้างในห้องโถง กู้เจี้ยนหมินพยุงหวังฟางที่โมโหจนอ่อนแรงเดินเข้าไปในห้องโถงเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าคนของตระกูลหวังเดินกลับเข้าไปในห้องโถงแล้ว กู้หยุนหลันไม่สามารถทนต่อความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจได้อีกต่อไป เธอใช้สองมือปิดหน้าตนเองแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อเห็นกู้หยุนหลันวิ่งออกไป หลี่โม่รู้สึกกังวล จึงรีบตามออกไป

หลี่โมยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำ ได้ยินเสียงร้องไห้ของกู้หยุนหลัน หัวใจของเขารู้สึกปวดร้าว

ประตูห้องน้ำถูกผลักออก หลี่โม่เดินไปหากู้หยุนหลัน

เมื่อเห็นหลี่โม่เดินเข้ามา กู้หยุนหลันรีบใช้สองมือเช็ดน้ำตา เธอไม่อยากให้หลี่โม่เห็นว่าตนเองร้องไห้

“คุณมาได้ยังไง”

กู้หยุนหลันถามอย่างสะอึกสะอื้น

หลี่โม่ก้มศีรษะ ราวกับว่าเด็กที่ทำความผิด “ผมเป็นห่วงคุณ เป็นเพราะผมไม่ดีเอง”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ค่ะ”

กู้หยุนหลันส่ายศีรษะ ยื่นมือทั้งสองข้างจับมือหลี่โม่ “พวกเขาต่างหากที่ไม่ดี พวกเรากลับกันดีไหม ไม่ต้องทนอยู่ที่นี่ พวกเรากลับบ้านกันดีไหม”

กู้หยุนหลันรู้สึกน้อยใจแทนหลี่โม่

หลี่โม่ไม่ได้ทำอะไร และไม่ได้พูดอะไร แต่ต้องอดทนต่อการดูถูกเหยียดหยามและกลั่นแกล้งจากคนตระกูลหวัง

“คุณพูดอะไรน่ะ!”

เมื่อหวังซูหยุนได้ยินคำพูดของหลี่โม่ เขาก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธ “คุณระวังตัวให้ดี ๆ ละ!”

พูดจบ หวังซูหยุนหันหลังแล้วเดินจากไป

กู้หยุนหลันจับมือหลี่โม่ แล้วมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาที่กังวล “พวกเรากลับกันเถอะ”

“เมื่อพวกเรามาแล้ว ยังไงก็ต้องรอให้งานเลี้ยงจบก่อนแล้วค่อยกลับ มิเช่นนั้นมันจะเป็นการเสียมารยาท”

หลี่โม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แต่ว่า แต่ว่าพวกเราไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ ถึงแม้จะเตรียมของขวัญ เกรงว่าพวกเขาจะพยายามหาข้อตำหนิติเตียนอีก ถึงเวลามันจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีก”

ในใจของกู้หยุนหลันเต็มไปด้วยความกังวล รู้ดีว่าตนเองกับหลี่โม่กลายเป็นหนามยอกอกในสายตาของคนตระกูลหวัง ถ้าจะอยู่ฉลองวันเกิด จะต้องถูกกลั่นแกล้งอีกแน่นอน

แต่หลี่โม่ไม่รู้สึกกังวลสักนิด จูงมือกู้หยุนหลันเดินออกมา “จะกังวลไปทำไม ปัญหาทุกอย่างย่อมมีทางออก”

กู้หยุนหลันยิ้มอย่างขมขื่น ได้แต่เดินตามหลี่โม่เข้าไปข้างใน

หลังจากกลับมาที่นั่งแล้ว กู้หยุนหลันกับหลี่โม่มองเข้าไปในห้องโถงพร้อมกัน

แขกออกมาจากหลังห้องโถง แล้วเดินเข้าเป็นแถวยาวเหยียดแล้วไปนั่งอยู่ตรงกลางห้องโถง ตามด้วยหวังจินซาน และหวังจินไห่ที่พยุงคุณปู่เข้าสู่กลางห้องโถง โดยมีหวังเหมย หวังฟางและคนอื่น ๆ เดินตามหลัง

เมื่อคุณปู่หวังซึ่งเป็นเจ้าของวันเกิด และคนของตระกูลหวังได้เดินเข้ามาในห้องโถงแล้ว มีการประกาศว่างานเลี้ยงวันเกิดได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว

“งานเลี้ยงวันเกิดได้เริ่มขึ้นแล้ว สักครู่จะมีการมอบของขวัญแล้ว แต่พวกเราไม่ได้เตรียมของขวัญมา”

กู้หยุนหลันพูดเบา ๆ

“ไม่ต้องกังวล ผมได้เตรียมไว้แล้ว”

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวเช่นนั้น