จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 241

บทที่ 241 ท่านเหวินมาแล้ว

หวังฟางกับกู้เจี้ยนหมินได้แต่ก้มหน้าและไม่กล้าพูดอะไรอีก

ทั้งสองรู้สึกอับอายขายหน้ามาก เพราะหลี่โม่คนเดียวที่ไม่เอาไหนจึงทำให้หวังฟางกับกู้เจี้ยนหมินไม่สามารถปฏิเสธคำพูดเหล่านี้ได้

หวางจงเสวียนยิ้มอย่างมีชัยและไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นเขาหันไปหยิบแก้วไวน์แล้วเริ่มสร้างบรรยากาศของงานเลี้ยงนี้

ภายใต้การนำของหวางจงเสวียนบรรยากาศของงานเลี้ยงก็เริ่มอบอุ่นขึ้น แขกและญาติๆ ทุกคนต่างก็สนุกสนานและมีหลายๆ คนเดินเข้าไปอวยพรคุณปู่หวาง

หลังจากดื่มไปสักพัก หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงก็เริ่มมึนเมา จากนั้นทั้งสองมองหน้ากันแล้วเดินเข้าไปหาหลี่โม่กับกู้หยุนหลัน

เมื่อแอลกอฮอล์ขึ้นสมองบวกกับบรรยากาศที่ครึกครื้น ทั้งสองก็เกิดความคิดที่แย่ๆ ขึ้นมา

หวางจงเหิงหยิบแก้วเหล้าและขวดเหล้าขึ้นแล้วเดินโซเซไปหาหลี่โม่ จากนั้นหวางจงเฉิงก็รีบเดินตามมาด้วยรอยยิ้มอันเย้ยหยัน

“ไอ้คนไร้ค่า มารยาทนายแย่จริงๆ เลยนะ เป็นน้องเขยของพวกเราไม่รู้จักขอชนแก้วกับพี่ๆ เลยเหรอ? นายต้องให้พี่ๆ มาขอชนแก้วถึงที่เลยใช่ไหม”

“หยุนหลัน สามีเธอไม่รู้จักเคารพคนอื่นจริงๆ เลยนะ ก่อเรื่องมากมายแบบนี้คงต้องทำโทษกันหน่อยแล้วล่ะ เอาเหล้าให้มันดื่มหมดสามขวดสิ๊”

หลี่โม่มองดูทั้งสองที่มึนเมาและไม่อยากจะสนใจพวกเขามากนัก

แต่เมื่อเห็นทีท่าของหลี่โม่ไม่อยากคุยด้วย หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงก็หัวร้อนขึ้นมาทันที

“บ้าจริง อุตส่าห์ให้เกียรติกันแล้วยังทำหน้าเมินใส่พวกเราอีก นายหาเรื่องใช่ไหม ดื่มให้หมดเลยนะ ไม่งั้นคืนนี้นายไม่ต้องไปไหนแล้วล่ะ”

หวางจงเหิงยื่นขวดเหล้าในมือให้กับหลี่โม่แล้วมองเขาด้วยสายตาดุร้ายและยืนกรานว่าจะให้หลี่โม่ดื่มหมดขวดให้ได้

หวางจงเฉิงตบหลังศีรษะของหลี่โม่แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ยังไม่รีบดื่มอีก จะให้พวกเรารออีกนานไหม นายคิดว่านายเป็นใครกันแน่ ไอ้คนกระจอก”

“ผมดื่มไม่ได้”

หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา

“ฮ่า ๆ ๆ บ้าเอ๊ย นายมันผู้ชายหรือเปล่าวะ ไม่ดื่มเหล้าจริงเหรอ มันจะตลกเกินไปแล้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกพี่สอนนายดื่มเอง อ้าปากแล้วกรอกเหล้าใส่ปากแค่นี้”

หวางจงเฉิงยื่นมือออกไปเพื่อจะจับคางของหลี่โม่และจะเปิดปากของเขา แต่หลี่โม่กลับหันหนีมือของหวางจงเฉิงไป

ป๊าง!

หวางจงเฉิงทุบโต๊ะแรงๆ แล้วตะโกนพูด “ไอ้ขยะ นายอยากเจ็บตัวใช่ไหม! อุตส่าห์จะสอนนายดื่มแล้วยังกล้าหันหน้าหนีอีก อ้าปากดีๆ แล้วดื่มเข้าไปซะ!”

กู้หยุนหลันทนไม่ไหวอีกต่อไปและขมวดคิ้วพูด “พวกพี่พอกันหรือยัง จะกลั่นแกล้งหลี่โม่ไปถึงไหนกัน!”

“กลั่นแกล้งตรงไหน เราแค่จะทำโทษมันเท่านั้น ยัยหยุนหลัน เธอจะปกป้องคนกระจอกแบบนี้ทำไม มันมีดีตรงไหน หรือว่ามันเก่งเรื่องบนเตียงถึงได้มัดใจเธอได้ขนาดนี้!”

“ไอ้คนกระจอกแบบนี้จะเก่งเรื่องบนเตียงได้ไง ดูก็รู้ว่าเป็นพวกอ่อน พี่ว่าเธอคงมีงานอดิเรกอื่นๆ มากกว่านะหยุนหลัน อย่างเช่นหาสามีกระจอกๆ แล้วแอบมีชู้กับคนอื่นเพื่อความสะใจประมาณนี้”

คำพูดของหวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงแย่ลงเรื่อย ๆ ดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของกู้หยุนหลันกลายเป็นสีแดงและจ้องไปที่พวกเขาอย่างโกรธแค้น

หัวใจของหลี่โม่ลุกเป็นไฟ เขามองไปที่ทั้งสองด้วยสายตาเย็นชา สองมือของเขากำหมัดแน่นๆ และพร้อมที่จะให้บทเรียนกับเขาทั้งสอง

คุณปู่หวางมองไปที่หวางจินซานลูกชายคนโตของเขาแล้วถาม

เป็นไปไม่ได้ว่าคนระดับอย่างอู๋เต้าเหวินจะมาถึงที่โดยที่ไม่ได้รับเชิญ ซึ่งคุณปู่หวางเข้าใจสถานะของเขาเป็นอย่างดี เขารู้ตัวว่าเขาไม่คู่ควรกับการที่อู๋เต้าเหวินจะให้เกียรติมาถึงที่ได้

แต่อู๋เต้าเหวินมาแล้ว คุณปู่หวางยังสงสัยว่าเป็นการเซอร์ไพรซ์ของลูกชายคนโตหรือไหม เช่นเดียวกับของขวัญที่เซอร์ไพรซ์จากหวางจงเสวียนก่อนหน้านี้

หวางจินซานและคนอื่นๆ ได้แต่ส่ายหัว จากนั้นสายตาของคุณปู่หวางมองไปที่หวางจงเสวียนและถามว่า “จงเสวียน เป็นการเซอร์ไพรซ์ของนายเหรอ”

“เปล่าครับ ผมไม่ได้เชิญคุณท่านเหวินมานะครับ เป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะผมกับแกอยู่คนละระดับกันเลยนะครับ”

หวางจงเสวียนยิ้มพูดอย่างขมขื่น

คุณปู่หวางคิดไม่ออก และเขาทำได้เพียงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปต้อนรับอย่างเร่งรีบ ในเมื่อแขกสำคัญให้เกียรติมาถึงที่เขาก็ต้องมีท่าทีที่จริงใจ นอกจากนี้เขายังใช้โอกาสนี้เพื่อผูกมิตรกับอู๋เต้าเหวินได้ด้วย ซึ่งทุกอย่างนี้ก็ล้วนเป็นผลดีต่อครอบครัวตระกูลหวังทั้งนั้น

หวางจินซาน หวางจินไห่และหวางจงเสวียนต่างก็ออกไปต้อนรับการมาเยือนของอู๋เต้าเหวิน

แต่ทุกคนในตระกูลหวังยังเดินไม่ถึงไหน อู๋เต้าเหวินก็เดินเข้ามาในงานแล้วรีบกล่าวทักทายอย่างร่าเริง “สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะครับคุณปู่หวาง ขอให้ท่านอายุมั่นขวัญยืน ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรงนะครับ”

“ขอบพระคุณมากครับท่านเหวิน ขอบคุณที่ให้เกียรติมาถึงที่ด้วยนะครับ เชิญท่านนั่งตรงกลางเลยนะครับ”

คุณปู่หวางกล่าวต้อนรับอย่างกระตือรือร้น

แต่อู๋เต้าเหวินกลับยืนอยู่กับที่แล้วมองไปรอบๆ

คุณปู่หวางถามอย่างลำบากใจ “ท่านเหวินครับ ไม่ทราบว่าท่านรู้วันเกิดของผมได้ยังไงครับ?”