จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 253

บทที่ 253 ผูกใจเจ็บ

เมื่อส่งกู้หยุนหลันเรียบร้อยแล้ว หลี่โม่กลับมาที่ห้องประชุมอีกครั้ง ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าเหล่าไป๋ที่ขณะนี้นอนตัวงอเหมือนกุ้ง

หลี่โม่ดึงผมของเหล่าไป๋ แล้วยกศีรษะของเหล่าไป๋ขึ้นมา

เหล่าไป๋ลืมตาของเขาอย่างอ่อนแรง มองไปที่หลี่โม่ ซึ่งตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

“พูด”

คำที่ง่าย ๆ เพียงคำเดียว ออกมาจากปากของหลี่โม่ แต่ดูเหมือนเป็นการบีบบังคับ

เหล่าไป๋รู้ว่าถ้ายังแกล้งทำเป็นโง่ และปากแข็ง เกรงว่าตนเองจะตายได้ทุกเวลา

“คือ คือซูเหวินปิน ซูเหวินปินให้พวกเราลักพาตัวพวกคุณสองคนผัวเมีย แล้วส่งพวกคุณไปให้เขาที่เมืองเอก ด้วยค่าจ้างสิบล้าน”

“ซูเหวินปิน!”

แววนักฆ่าปรากฏตัวในดวงตาของหลี่โม่

เดิมหลี่โม่คิดว่าเรื่องของตระกูลซูน่าจะจบลงแล้ว ไม่ได้คิดจะฆ่าล้างตระกูลซู แต่สิ่งที่ตระกูลซูกำลังทำอยู่ ทำให้หลี่โม่มีความคิดที่จะฆ่าล้างตระกูลซู

เรื่องที่ทำเกินไปก็ช่างมันได้ แต่เรื่องที่คิดจะทำร้ายกู้หยุนหลันอีก นี่เป็นสิ่งที่หลี่โม่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

“ดีมาก ฉันจะไว้ชีวิตหมา ๆ ของแก ต่อไปให้กลับตัวเป็นคนดี ถ้าฉันเห็นแกยังทำความชั่วอีก ก็รอลงนรกเถอะ”

หลี่โม่ปล่อยมือจากศีรษะของเหล่าไป๋ หันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องประชุม

กู้ซิงเว๋ยพาคนที่เกี่ยวข้อง เดินผ่านหน้าหลี่โม่ เพื่อไปยังห้องประชุม

ไม่ช้าเหล่าไป๋และคนอื่น ๆ ก็ถูกลากออกไปและส่งขึ้นรถ

กู้ซิงเว๋ยจ้องมองไปที่หลี่โม่ แล้วกล่าวด้วยความเกลียดชังว่า “แม่ง คนไร้ประโยชน์ที่ชอบก่อเรื่อง ตามฉันไปที่สำนักงาน พ่อของฉันอยากจะพบคุณ”

“ผมต้องไปดูแลภรรยา ไม่มีเวลา”

หลี่โม่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“ดูแลเหี้ยอะไร ภรรยาของคุณไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เหลือแต่คุณคนเดียว รีบไปซะ”

กู้ซิงเว๋ยสะบัดมือแล้วก็เดินจากไป หลี่โม่จำใจเดินตามหลังกู้ซิงเว๋ย เพื่อเดินไปที่สำนักงานของกู้เจี้ยนกั๋วด้วยกัน

กู้เจี้ยนกั๋วกำลังสูบบุหรี่ในห้องทำงานด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด กู้เจี้ยนเจียงกำลังตำหนิกู้หยุนหลันอยู่

“คุณกับสามีไร้ประโยชน์ของคุณทำบ้าอะไรอยู่! พวกคุณอยากให้ทุกคนในตระกูลต้องหายนะใช่ไหม?”

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง อาจจะไม่โชคดีเหมือนวันนี้ เริ่มตั้งแต่เรื่องของคุณโอหยาง จนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ คุณดูสิว่าพวกคุณได้ก่อปัญหามากขนาดไหน”

หลี่โม่เดินเข้ามาที่สำนักงาน แล้วมองไปที่กู้เจี้ยนเจียงด้วยสายตาที่เย็นชา

กู้เจี้ยนเจียงตัวสั่น รู้สึกเหน็บหนาวไปทั่วร่างกาย

ภาพที่หลี่โม่ทำร้ายอันธพาลหลายสิบคนยังปรากฏอยู่ในใจของกู้เจี้ยนเจียงสำหรับเศษสวะที่บ้าคลั่งเช่นนี้ กู้เจี้ยนเจียงรู้สึกว่าตนเองหุบปากไว้จะดีกว่า ถ้าหากล่วงเกินหลี่โม่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะระเบิดอารมณ์หรือไม่

กู้เจี้ยนกั๋วเอาก้นบุหรี่ ไปขยี้ในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วเหล่ไปมองหลี่โม่

“เรื่องวันนี้ พวกเราต้องการคำอธิบายจากคุณ! มีคนบุกเข้ามาในบริษัท และจับพวกเราเป็นตัวประกัน สรุปพวกคุณสร้างปัญหาอะไรไว้!”

กู้หยุนหลันมองไปที่หลี่โม่ จากนั้นก้มหน้าไม่พูดอะไร

หลี่โม่เดินไปอยู่ที่ข้าง ๆกู้หยุนหลัน แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า “คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้ผมจะจัดการแก้ปัญหาเอง”

“บังอาจ!”

“สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปแล้ว ฉันกับหลี่โม่จะแก้ปัญหาเอง”

กู้หยุนหลันกล่าวอย่างหนักแน่น

กู้ซิงเว๋ยเดินไปอยู่ข้างหน้ากู้หยุนหลัน กล่าวอย่างเกลียดชังว่า “แม่งฉิบหาย ให้เกียรติพวกคุณ แต่พวกคุณไม่รับเกียรติ คุณว่าตนเองเป็นคนใหญ่คนโตหรือ แม่ง คุณมันเป็นแค่อีดอกเท่านั้น!”

“ถึงตอนนี้แล้วพวกคุณยังจะเสแสร้งทำไม คิดว่าตนเองเป็นคนสูงศักดิ์หรือยังไง! แม่ง คุณเป็นความอัปยศอดสูของตระกูลเรา นับตั้งแต่คุณแต่งกับไอ้เศษสวะ ตระกูลของพวกเราก็กลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น แม่ง ฉันอยากจะตีคุณให้ตายเสียจริง!”

กู้ซิงเว๋ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขายกมือตบไปที่หน้าของกู้หยุนหลัน

ก่อนที่มือของกู้ซิงเว๋ยจะไปถึงหน้าของกู้หยุนหลัน หลี่โม่ขยับตัวแล้วเตะไปที่ท้องของกู้ซิงเว๋ย ทำให้ร่างของกู้ซิงเว๋ยกลิ้งลงไปที่พื้น

“รนหาที่ตาย”

หลี่โม่กล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น

กู้ซิงเว๋ยรู้สึกเจ็บปวดที่ท้องเป็นอย่างมาก มีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหน้าผากของเขา “เหี้ย! ไอ้เศษสวะแกกล้าเตะฉัน พวกคุณสองคนคอยดู อย่าคิดว่าพวกคุณจะมาวางอำนาจที่นี่ได้!”

กู้เจี้ยนกั๋วพยุงกู้ซิงเว๋ย เขาเกรงกลัววรยุทธ์ของหลี่โม่ ทำได้แค่ด่าหลี่โม่ลอย ๆ

“ไอ้ลูกหมา แกกล้าลงมือกับลูกกู! พวกคุณสองผัวเมียคอยดู พวกเรากลับไปให้คุณท่านใหญ่เป็นคนตัดสิน พวกคุณสองคนรอถูกไล่ออกจากตระกูล!”

กู้เจี้ยนกั๋วพยุงกู้ซิงเว๋ยเดินออกไปข้างนอก เมื่อกู้เจี้ยนเจียงเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ไม่กล้าอยู่ต่อ หันหลังเดินตามกู้เจี้ยนกั๋วสองพ่อลูกไป

“พี่ใหญ่ รอผมด้วย พวกเรากลับไปพร้อมกัน เรื่องนี้ต้องให้คุณท่านใหญ่ออกหน้าให้ พวกเขาเย่อหยิ่งเกินไปแล้ว พวกเขาจะต้องถูกลงโทษ!”

กู้เจี้ยนเจียงเดินออกไปจากประตู ถึงกล้าตะโกนเสียงดัง

กู้เจี้ยนกั๋วที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ และตะคอกด้วยความโกรธว่า “พวกเขาจะต้องตาย! มิฉะนั้นเรื่องนี้จะไม่จบ!”