จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 293

หลี่โม่และกู้หยุนหลันกลับมาถึงบ้าน มีเสียงพูดคุยอย่างมีชีวิตชีวาดังออกมาจากห้องรับแขก ชัดเจนว่ามีแขกมาเยือนที่บ้าน

ทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องรับแขก พบว่าหวังฟางคุยกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งอย่างมีความสุข

“หยุนหลันมานี่เร็ว นี่คือคุณน้าเหอของเธอ เคยอุ้มเธอตอนเธอคุณยังเด็ก ๆ”

หวังฟางแนะนำหญิงวัยกลางคนให้กู้หยุนหลันรู้จักอย่างอบอุ่น โดยไม่ได้สนใจหลี่โม่ที่อยู่ข้าง ๆ เลยแม้แต่น้อย

เหอซูฟางเป็นชื่อของคุณน้าเหอ ตั้งแต่หัวจรดเท้าสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย แต่เป็นแบรนด์แนมต่างประเทศที่มีราคาแพง บนนิ้วสวมแหวนทับทิมเม็ดโต ข้อมือยังมีนาฬิกาสุดหรูแบรนด์วาเชอรอง คองสตองแตง

เหอซูฟางที่สวมใส่เครื่องประดับมูลค่าสูงทั้งตัว เคยเป็นเพื่อนร่วมงานของหวังฟาง หลายปีก่อนทางครอบครัวของเหอซูฟางออกจากเมืองฮ่านไปอยู่อาศัยในต่างประเทศ สืบทอดกิจการส่วนหนึ่งของตระกูลในต่างประเทศ

ในตอนนี้เหอซูฟางดูแลขยายกิจการธุรกิจของตระกูลยิ่งใหญ่ขึ้น มีธุรกิจมากมายที่มอบให้ลูกชายอย่างซีเหมินจื้อเผิง

แต่แม้ว่าซีเหมินจื้อเผิงจะดูแลบริษัทได้อย่างดี แต่การแต่งงานกลับไม่ราบรื่นมาหลายครั้ง ทำให้ภายในใจของเหอซูฟางเป็นกังวลอย่างมาก ครั้งหนึ่งเหอซูฟางมีโอกาสพบรูปถ่ายของกู้หยุนหลันโดยบังเอิญ ในใจจึงเกิดความคิดที่จะจับคู่ลูกของตนกับกู้หยุนหลัน

หลังจากได้สอบถามถึงสถานการณ์ของกู้หยุนหลันแล้ว ในที่สุดเหอซูฟางก็ได้ตัดสินใจ พาลูกชายนั่งเครื่องบินเช่าเหมาลำเดินทางกลับมาที่เมืองฮ่าน เพื่อให้ซีเหมินจื้อเผิงและกู้หยุนหลันได้พบเจอและพูดคุยกัน

วันนี้เหอซูฟางเข้ามาเยี่ยมเป็นครั้งแรก แต่ไม่ได้พาลูกชายมาด้วยกัน หลักสำคัญมาเพื่อพบกับหวังฟาง ดูท่าทีของหวังฟางว่าเป็นอย่างไร

หลังจากหวังฟางได้ฟังแล้วดีใจมาก แสดงท่าทีเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า สามารถให้กู้หยุนหลันและซีเหมินจื้อเผิงอยู่ด้วยกันได้ หวังฟางคิดว่าสำหรับเรื่องนี้แล้วกู้หยุนหลันน่าจะมีชีวิตที่มีความสุขไปตลอด

ใบหน้าของเหอซูฟางเต็มไปด้วยความดีใจ มองดูกู้หยุนหลัน: “ดีมาก ๆ ลูกสาวของคุณยิ่งโตยิ่งสวย อีกทั้งมองดูใบหน้ามีลักษณะโหงวเฮ้งที่มั่งคั่ง ช่างเหมาะสมกับลูกชายของฉัน”

หวังฟางยิ้มกริ่มขึ้นมา: “หยุนหลันรีบมาเป็นเพื่อนคุยกับคุณน้าเหอสิ”

จากนั้นหวังฟางมองไปทางหลี่โม่ จู่ ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า: “ไอ้สวะ ยังไม่รีบไสหัวออกไปจากห้องอีก นี่จะรอให้แขกมองว่าบ้านของพวกเราเป็นตัวตลกใช่ไหม!”

เหอซูฟางจึงมองไปทางหลี่โม่ ใบหน้ามีรอยยิ้มที่แสดงถึงการดูถูก: “น้องหวังฟาง นี่ก็คือลูกเขยสวะที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นของคุณใช่มั้ย? ไม่เหมาะสมกับหยุนหลันของตระกูลคุณแม้แต่น้อย แบบนี้ไอ้สวะนี่ควรออกไปจากตระกูลนี้ตั้งนานแล้ว ให้เขาหย่ากับหยุนหลันให้เร็วที่สุด ฉันจะจ่ายเงินชดเชยให้กับเขาเป็นจำนวนสองล้านเหรียญ ซึ่งเพียงพอที่จะให้เขากลับไปใช้ชีวิตที่เหลือ อย่างสุขสบายในบ้านเกิดแล้ว”

“สองล้านเหรียญ?”

หวังฟางชูสองนิ้วขึ้นมา คิดอยากจะพูดกับเธอเอาสองล้านเหรียญให้กับฉัน ฉันจะรีบไล่เขาออกไปในทันที

แต่เมื่อนึกถึงหน้าตาของตัวเองแล้ว หวังฟางใช้ความอดทน เก็บคำพูดเหล่านั้นไว้ในใจ หากหลังจากนี้ กู้หยุนหลันได้อยู่กับซีเหมินจื้อเผิงแล้วจริง ๆ จะเอาเงินสักเท่าไหร่ก็ย่อมได้

“ไอ้สวะได้ยินหรือยัง เพียงแค่แกกับหยุนหลันหย่าขาดกัน ก็จะได้เงินสองล้านเหรียญทันที พรุ่งนี้รีบไปจัดการเรื่องการหย่ากับหยุนหลันให้เร็วที่สุด”

หวังฟางตะคอกใส่ด้วยสีหน้าขึงขัง

“คุณแม่ อย่าพูดมั่ว ๆ”

กู้หยุนหลันพูดตำหนิไปประโยคหนึ่ง ผลักตัวหลี่โม่เบา ๆ กระซิบที่ข้างหูหลี่โม่ว่า: “คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน ฉันรับมือคุณ

น้าเหอได้สบาย”

หลี่โม่พยักหน้า ไม่พูดอะไรสักคำ เดินกลับไปที่ห้องเงียบ ๆ

หวังฟางรีบเดินไปหากู้หยุนหลันแล้วพูดว่า: “เธอมันเด็กโง่ คราวนี้อย่าทำเรื่องโง่ ๆอีก ตระกูลคุณน้าเหอของเธอมีกิจการใหญ่โตอยู่ในต่างประเทศ รายรับทั้งหมด เป็นเงินดอลลาร์สหรัฐ ลูกชายของเค้าซีเหมินจื้อเผิงก็ยิ่งเก่งมาก ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะทางธุรกิจ”

“คุณแม่......” กู้หยุนหลันบ่นพึมพำ

“ฉันได้ยินมาว่าหลี่โม่เป็นแค่คนที่เกาะผู้หญิงกินไปวัน ๆ ทั้งวันอยู่ว่าง ๆ ก็อาศัยเธอหาเลี้ยง เธอลองพูดดูสิ ไอ้สวะคนนั้นมีอะไรที่ควรค่าในการคิดถึงบ้าง”

“พวกเรามีความรู้สึกที่ดีต่อกัน เพื่อความรู้สึกซึ่งกันและกัน”

กู้หยุนหลันก้มหน้าพูด

“ฮ่าฮ่า ความรู้สึกสามารถใช้กินแทนข้าวได้มั้ย? ความรู้สึกให้ชีวิตที่ดีกับเธอมั้ย? อย่าหลงกับความรู้สึกนักเลย ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องเสียใจภายหลัง”

เหอซูฟางหัวเราะพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก

หวังฟางตีไปที่แขนของกู้หยุนหลัน หลังจากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า: “พี่ซูฟาง ลูกสาวของฉันมันดื้อรั้น คุณอย่าโหไปเลย พรุ่งนี้เธอพาจื้อเผิงมาด้วย ให้คนทั้งสองคนได้พบหน้ากัน คนหนุ่มสาวพูดคุยกันอาจเกิดเป็นความรู้สึกที่ดีต่อกันเอง”

เหอซูฟางพยักหน้าเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า: “ก็ดี นั้นพรุ่งนี้เช้าฉันจะพาจื้อเผิงมาด้วย หวังว่าพวกเราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน”

“แน่นอน ต้องสำเร็จแน่นอน ฉันจะค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมหยุนหลัน”

หวังฟางส่งเหอซูฟางจากไป เดินกลับที่ห้องรับแขก มองไปที่กู้หยุนหลันด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม: “หยุนหลัน แม่ไม่เคยขอร้องอะไรเธอเลย ก็ขอให้เธอทำตัวดี ๆ ออกมาพบหน้ากับจื้อเผิง รีบหย่ากับหลี่โม่ให้เร็วที่สุด ไอ้สวะคนนั้นอยู่ในบ้านเราถือเป็นตัวซวย”

“แม่ แม่ไม่ควรพูดด่าว่าเขาอย่างนั้น”

กู้หยุนหลันพูดด้วยความเหนื่อยใจ

“ฮึ! ถ้าอย่างนั้น เธอดูสภาพไร้ประโยชน์ของมันสิ ยังจะปกป้องเขาเพื่ออะไรอีก เขามันไอ้สวะควรออกไปใช้ชีวิตเลี้ยงตัวเองอยู่ข้างนอก!”

หวังฟางด่าทอไปเสียกระบุงใหญ่