จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 338

หัวหน้าบอดี้การ์ดกำลังเฝ้าดูสถานการณ์อยู่ข้างนอก

เมื่อเห็นพวกกลุ่มโจรเตรียมตัวจู่โจม โดยนำปืนยิงจรวดออกมาสองกระบอก หัวหน้าบอดี้การ์ดก็ร้องอุทานว่า “โอ้ พระเจ้า! พวกเขานำปืนยิงจรวดออกมาแล้ว ผมขอแนะนำว่าให้คุณเอามือทั้งสองข้างประสานไว้ที่ศีรษะแล้วเดินออกไปมอบตัว!”

เมื่อต้องเผชิญกับภัยคุกคามจากอาวุธหนัก บอดี้การ์ดรู้สึกสิ้นหวัง รู้สึกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สามารถต้านทานได้

ครัฟฟ์เอามือทั้งสองข้างคลุมศีรษะไว้ และพยายามขดตัวให้เป็นลูกบอล วิธีนี้ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยขึ้น

“FUCK ผมจะไม่ยอมมอบตัว ออกไปมีแต่ตายอย่างเดียว พวกคุณต้องปกป้องคุ้มครองผม!”

เสียงของครัฟฟ์เหมือนร้องไห้

หวงจื่อเซวียนและคนอื่นๆ มองเครื่องยิงจรวด รู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น มีคนจำนวนไม่น้อยเริ่มร้องไห้

“เมื่อสักครู่ไม่ควรอยู่ดูพวกเขาจัดการคุณชายหม่า ตอนนี้คุณชายหม่าโกรธแล้ว เกรงว่าคราวนี้คงต้องตายแน่นอน”

“ใครสามารถช่วยพวกเราได้บ้าง ไม่รู้ว่าถ้าคุกเข่าก้มกราบให้คุณชายหม่าเพื่อขอความเมตตา คุณชายหม่าจะปล่อยพวกเราหรือเปล่า”

กลุ่มโจรแสดงสายตาที่เหยียดหยาม เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเหล่าเซเลบริตี้ เหล่าเซเลบริตี้ในสายตาของพวกเขาก็คือหมูตอนดี ๆนี่เอง

หม่าเจียเฉิงที่กำลังเล่นปืนสั้นอยู่ในมือ มองไปยังห้องข้างในด้วยสายตาโหดเหี้ยม “เฮียเฉียง จำเป็นต้องใช้ปืนยิงจรวดเลยหรือ? ถ้าฆ่ามันทันที มันก็ไม่สนุกสิ”

“วางใจเถอะ แค่ข่มขู่ให้พวกเขากลัว คุณไม่รู้สึกว่าการข่มขู่ให้คนกลัวสนุกมากกว่าหรือ”

รอยยิ้มโรคจิตปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจางเฉียง

หลี่โม่มองสถานการณ์ภายนอก และเห็นว่ากลุ่มโจรเริ่มบรรจุลูกปืนใส่เครื่องยิงรวดแล้ว รู้ว่าไม่มีเวลาลังเลอีกแล้ว หากอีกฝ่ายใช้เครื่องยิงจรวดจริง ๆ หลี่โม่จะไม่สามารถกู้สถานการณ์กลับมาได้

“รอผมกลับมารับคุณ”

หลี่โม่ผละออกจากมือของกู้หยุนหลัน แล้วเดินออกไป

“คุณ..คุณต้องกลับมาน่ะ”

กู้หยุนหลันกล่าวด้วยความปวดร้าว

บอดี้การ์ดมองหลี่โม่เดินออกไปด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าหลี่โม่เอาความกล้ามาจากไหน ที่จริงเขาควรยกมือสูงแล้วโบกธงขาวยอมแพ้ถึงจะถูก!

ครัฟฟ์มองดูแผ่นหลังของหลี่โม่ผ่านนิ้วมือที่ปิดอยู่บนหน้าของเขา พึมพำกับตัวเองว่า “ไอ้หมอนี้ ทำไมถึงได้ประมาทเช่นนี้ คงจะไม่ทำให้เกิดการเข้าใจผิดมั้ง โอ้พระเจ้าของผม โปรดมาช่วยครัฟฟ์ลูกศิษย์ผู้ศรัทธาในตัวคุณด้วยเถอะ”

หลี่โม่เปิดประตู มองไปที่จางเฉียงและหม่าเจียเฉิงด้วยรอยยิ้ม โดยไม่สนใจปืนที่เล็งมาที่ตนเอง

“ผมออกมาแล้ว มีปืนตั้งมากมายเล็งมาที่ผมเช่นนี้ หรือว่าพวกคุณกลัวผมมากเลยใช่ไหม”

หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ

“พูดเหลวไหล! ใครจะกลัวไอ้ยาจกอย่างแก กูพาคนล้างแค้นมากมาย แกรู้สึกกลัวหรือยัง ฮ่าฮ่าฮ่า!” หม่าเจียเฉิงกล่าวอย่างมีชัย

“กลัว? ไม่เลย แค่รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย”

หลี่โม่เดินไปทางหม่าเจียเฉิงขณะที่พูด

จางเฉียงหรี่ตา มองสำรวจหลี่โม่จากหัวจรวดเท้า นอกจากรู้สึกว่าหลี่โม่ใจกล้าแล้ว จางเฉียงมองไม่เห็นปัญหาอื่นใด

อย่างไรก็ตามจางเฉียงยังคงระวังตัวอย่างลับ ๆ และมือที่ถือปืนก็แน่นขึ้นเล็กน้อย ด้วยท่าที่เขาสามารถยกปืนขึ้นยิงได้ตลอดเวลา

หม่าเจียเฉิงเห็นหลี่โม่เดินเข้ามา ความโกรธปะทุขึ้นในใจ เขาโบกสะบัดปืนแล้วชี้ไปที่หลี่โม่ และกล่าวว่า “ไอ้หนูแกมีความกล้านี่ กล้าที่จะออกมาคนเดียว มาคุกเข่าต่อหน้ากู มาให้กูสั่งสอนสักดี ๆ”

ขณะที่หลี่โม่เดินมาใกล้หม่าเจียเฉิงด้วยระยะห่าง 5 เมตร จางเฉียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หยุด ยืนอยู่ตรงนั้น”

ระยะห่าง 5 เมตรคือระยะที่ปลอดภัยสำหรับจางเฉียง หากหลี่โม่จะจู่โจม ด้วยระยะห่าง 5 เมตร จะใช้เวลา 2-3 วินาที ระยะเวลา 2-3 วินาทีก็เพียงพอแล้วที่จางเฉียงจะยิงหลี่โม่ได้

กลุ่มโจรที่อยู่ทางซ้ายและขวาต่างก็หันปืนไปทางอื่น มีเพียงลิ่วจื่อและคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังจางเฉียงเท่านั้น ที่ยังคงเล็งปืนไปที่หลี่โม่

เปรี้ยง ๆ ๆ

เสียงปืนอันรุนแรง ร่างกายของหม่าเจียเฉิงสั่นอยู่ครู่หนึ่ง มีรูกระสุนมากมายอยู่บนร่างกายของเขา และมีเลือดสด ๆพุ่งออกมามากมาย

ดวงตาทั้งคู่ของหม่าเจียเฉิงเบิกกว้าง มีเลือดสด ๆ พ่นออกมาเต็มปาก ริมฝีปากของเขาขยับและพยายามจะพูดอะไร แต่เลือดที่ไหลออกจากปากทำให้เขาไม่สามารถส่งเสียงได้เลย

โครม!

หม่าเจียเฉิงหงายหลังและล้มลงบนพื้น รู้สึกว่าตนเองเห็นประตูนรกอยู่ข้างหน้าเขา แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากตาย

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?

นี่เป็นความคิดสุดท้ายของหม่าเจียเฉิงก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

ไม่ใช่แค่หม่าเจียเฉิงที่ไม่เข้าใจ จางเฉียงที่เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้เขาก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

ขณะนี้หลี่โม่หยิบปืนสั้นของจางเฉียงและลิ่วจื่อ มือทั้งสองยกปืนขึ้นพร้อมกันและลั่นไกยิงใส่กลุ่มโจรที่เหลือ

ขณะนี้กลุ่มโจรที่เหลือตระหนักได้ว่าที่พวกเขาลั่นไกยิงนั้นไม่ใช่หลี่โม่ ขณะที่กำลังจะหันปืน กระสุนที่หลี่โม่ลั่นไกก็มาถึงตัวแล้ว

กระสุนพุ่งไปที่กึ่งกลางคิ้วอย่างแม่นยำ ราวกับว่าการลั่นไกยิงของหลี่โม่ถูกชี้นำโดยเลเซอร์

หวงจื่อเซวียนและคนอื่น ๆ ตกตะลึง มองหลี่โม่ที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องจัดเลี้ยง ที่ยิงด้วยปืนสองกระบอก รู้สึกราวกับว่าพวกเขาได้เห็นขุนพลของเหล่าทวยเทพ

ภายใต้แสงไฟ รัศมีเจ็ดสีปรากฏขึ้นที่ข้างหลังหลี่โม่ แสงสะท้อนกลับทำให้หลี่โม่ดูเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์

เสียงปืนหยุดลง และโจรคนสุดท้ายล้มลงกับพื้น

หลี่โม่นำปืนสั้นที่อยู่ในมือขวามาใกล้ริมฝีปาก จากนั้นใช้ปากเป่าปลายกระบอกปืนเบา ๆ “ฟู่! ก็บอกแล้วว่าให้พวกแกคุกเข่าลงแต่ก็ไม่ฟัง พวกแกรนหาที่ตายเอง”