จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 643

กงซุนจุนจากไปด้วยความโกรธเคือง แต่ผักผลไม้กับสัตว์ปีกและไข่ไก่รวมถึงพ่อครัวที่เขานำมายังคงอยู่ที่นั่น

เหล่าพ่อครัวเริ่มทำอาหารในครัว และในไม่ช้าอาหารหอมฟุ้งก็ถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ จากนั้นหลี่โม่ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากผู้จัดการกวนเหลินกัง

ผู้จัดการกวนเหลินกังแจ้งหลี่โม่ว่าเวลาของห้องบรรยายในเมืองตั้งไว้ที่ 8 นาฬิกาในคืนนี้ และหวังว่าหลี่โม่จะสามารถเข้าร่วมและเป็นวิทยากรได้

เวลาถูกกำหนดไว้อย่างเร่งรีบเพราะมันเป็นการเตรียมการของอู๋เต้าเหวิน อู๋เต้าเหวินวางแผนจะถือโอกาสที่หลี่โม่มาเป็นวิทยากรในคืนนี้ คุยธุระบางอย่างกับหลี่โม่หลังจากที่เขาจบการบรรยายแล้ว

เพราะเขากังวลว่าคนของราชาใหญ่จะจับตาดูสะกดรอยตามพวกเขา ดังนั้นอู๋เต้าเหวินจึงทำได้เพียงใช้แผนการนี้เป็นการปกปิด

หลังจากได้รับโทรศัพท์แล้วหลี่โม่ก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขารู้สึกว่าการจัดเตรียมของอู๋เต้าเหวินค่อนข้างน่าแปลก และสิ่งที่ทำให้หลี่โม่งงงวยมากที่สุดก็คือคนที่โทรแจ้งตัวเองเป็นเพียงผู้จัดการเท่านั้น

ตามความสัมพันธ์ระหว่างอู๋เต้าเหวินกับหลี่โม่ มันควรจะเป็นอู๋เต้าเหวินที่โทรมาเชิญหลี่โม่ ด้วยตนเอง

ว่ากันว่า หากมีอะไรผิดปกติเป็นต้องมีพิรุธ หลี่โม่สงสัยว่าอาจมีบางอย่างเกินขึ้นกับอู๋เต้าเหวินจึงตัดสินใจที่จะไปดูสถานการณ์ด้วยตนเองให้ได้

หลังจากตกลงตามคำเชิญของผู้จัดการ หลี่โม่ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารและพูดกับกู้หยุนหลันว่า: “ผู้จัดการของกวนเหลินกังเชิญฉันไปเป็นวิทยากรในตอนกลางคืน ที่รักอยากไปกับฉันไหม?”

“แน่นอนว่าฉันอยากไปกับคุณ ไปตอนนี้เลยเหรอ?”

กู้หยุนหลันวางถ้วยและตะเกียบในมือลง และตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เห็นท่วงท่าอันสง่างามในการเป็นวิทยากรของหลี่โม่อย่างเต็มที่

ฉากที่หลี่โม่ยืนพูดคุยอย่างอิสระบนเวทีปรากฏขึ้นในหัวสมองของเธอ สิ่งนี้ยิ่งทำให้กู้หยุนหลันอดใจรอไม่ไหวมากกว่าเดิม

“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้างั้นเราไปกันเถอะ เสี่ยวถงเธอช่วยกลับไปดูแลพ่อตาและแม่ยายของฉันที่บ้านด้วยนะ พอดีคืนนี้ฉันกับหยุนหลันมีธุระหน่อยน่ะ”

หลี่โม่จูงมือกู้หยุนหลันเดินออกไปอย่างมีความสุข

เฉินเสี่ยวถงมองดูด้านหลังของทั้งสองที่กำลังเดินจากไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เวลานี้อาหารอันโอชากลับจืดชืดไปเลย เพราะเธออยากจะไปกับพวกเขามาก

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อหลี่โม่พูดเช่นนี้แล้ว เฉินเสี่ยวถงก็คงไม่ตามพวกเขาไปอย่างหน้าด้านๆ หรอก นอกจากนี้ เฉินเสี่ยวถงยังกังวลว่ากู้เจี้ยนหมินและภรรยาของเขาจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติด้วย หากเป็นเช่นนั้นจริงเธอก็คงรู้สึกละอายใจที่จะอยู่เคียงข้างหลี่โม่อีกต่อไป

หลังจากที่สงบสติอารมณ์แล้ว เฉินเสี่ยวถงก็ฝืนยิ้มและพูดคุยกับกู้เจี้ยนหมินและภรรยาของเขาอย่างต่อเนื่อง

หลี่โม่และกู้หยุนหลันขับรถ Mercedes-Benz ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ วิ่งไปตามถนนบนเขาที่คดเคี้ยวและมุ่งตรงไปยังนอกเขตชุมชน

หลังจากที่ทั้งคู่ขับรถออกจากเขตชุมชนได้ไม่ไกลนัก และขณะที่หลี่โม่กำลังจะเหยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็วนั้น หญิงชราคนหนึ่งก็โผล่ออกมาจากข้างถนนและล้มตัวลงตรงหน้ารถ Mercedes-Benz ในทันที

หลี่โม่เหยียบเบรกอย่างเร่งรีบ ยางรถเสียดสีกับพื้นส่งเสียงแหลมคมรกหู และMercedes-Benz หยุดนิ่งลงในที่ที่ห่างจากหญิงชราไป 5 เมตร

กู้หยุนหลันที่นั่งอยู่ข้างคนขับนั้นตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง เธอจ้องมองหญิงชราที่นอนอยู่บนพื้นอย่างว่างเปล่า จากนั้นเธอก็ปลดเข็มขัดนิรภัยและกำลังจะเดินลงไปโดยสัญชาตญาณ

หลี่โม่ดึงกู้หยุนหลันไว้แล้วกระซิบว่า: “คุณ อย่าเพิ่งรีบร้อนลงไปสิ สถานการณ์แบบนี้คุณรับมือไม่ไหวหรอก แม้ว่าจะเป็นคนที่มีเงินเดือนหลักแสนก็ไม่อาจชดเชยให้กับหญิงชราคนนี้ได้”

“ว่าไงนะ?”

กู้หยุนหลันอุทานด้วยความตกตะลึง เธอรู้สึกว่าคำพูดของหลี่โม่นั้นโอเวอร์เกินจริงแล้ว

แม้ว่าสมัยนี้จะนิยมการประคองผู้สูงอายุแล้วโดนรีดไถเงินทองก็ตาม แต่กู้หยุนหลันยังคงคิดว่ามันเป็นเพียงคนกลุ่มเล็กๆ เท่านั้น

เมื่อหญิงชราตรงหน้าล้มลงบนพื้นถนน กู้หยุนหลันคิดว่าอย่างไรก็ตามการช่วยชีวิตคนยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

เสียงร้องไห้ของหญิงชราเป็นสัญญาณลับ ในไม่ช้าก็มีคนสองคนเดินออกมาจากข้างถนน พวกเขาหยุดลงตรงหน้า Mercedes-Benz และแสดงสีหน้าที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น

“คุณยายครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ พื้นมันเย็นมากคุณรีบลุกขึ้นพูดเถอะครับ”

คนหนึ่งพูดกับหญิงชรา

ส่วนอีกคนหนึ่งก็มองไปที่หลี่โม่และกล่าวว่า: “ฉันทนดูไม่ไหวแล้วนะ พ่อหนุ่ม คุณเป็นคนขับรถใช่ไหม? คุณขับรถชนคนอื่นก็ต้องชดเชยค่ารักษาพยาบาลให้เขาสิ มิฉะนั้นคนเดินผ่านอย่างฉันยังทนดูไม่ได้เลย”

“เหอๆ ทนดูไม่ได้ก็เรื่องของคุณสิ ผมว่าเรื่องนี้เราแจ้งตำรวจจราจรมาเคลียร์ให้ดีกว่า”

หลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรออก แต่คนพูดกลับมีท่าทีร้อนรนขึ้นมาทันที เขาเอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์มือถือของหลี่โม่

“เอ๊ะ…คุณนี่ มีอะไรก็คุยกันเองได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องถึงขั้นเรียกตำรวจจรามาเลย ในเมื่อคุณขับรถชนหญิงชราคนนี้แล้ว คุณก็ควรจ่ายค่าชดเชยให้กับเธอสิ ไม่มากก็น้อย คนที่มีรถเบนซ์ขับอย่างคุณคงไม่จำเป็นต้องมีเรื่องคับอกคับใจกับคุณยายเขาหรอก”

“เอามือของคุณออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

หลี่โม่มองลงไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง หน้าจอโทรศัพท์ถูกมือของชายคนนั้นจับไว้แล้ว

“ผมไว้หน้าคุณแล้วนะ เตือนดีๆ ไม่ยอมฟังต้องให้บังคับถึงจะฟังใช่ไหม ชนคนอื่นแล้วแต่ไม่ยอมจ่ายค่าชดเชยแม้แต่บาทเดียว มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”

เดิมทีชายสองคนที่รับบทเป็นผู้ดีหนึ่งผู้ร้ายหนึ่ง เห็นว่าไม่ว่าจะเป็นไม้อ่อนหรือไม้แข็งล้วนใช้ไม่ได้ผลต่อหลี่โม่ทั้งนั้น ทั้งคู่จึงพับแขนเสื้อขึ้นและเผยให้เห็นใบหน้าที่ดุร้ายทันที

หญิงชราก็ยืนขึ้นในขณะที่ด่าพึมพำไปด้วย: “ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ๊ย กูชนใส่รถเบนซ์มาไม่รู้กี่คันแล้ว แกเป็นคนแรกที่ไม่ยอมจ่ายตังค์ ยังมีหน้ามาพูดว่าจะให้กูสามหรือห้าแสนอีก ถามจริงเถอะแกไม่อายบางเลยเหรอ”