ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 124

ทางฝั่งเมืองหลวง ม้าเร็วหลายตัวมองหน้าออกจากเมือง มุ่งหน้าตรงไปยังท่าเรือ

หลินผิง เฟิงฉิ้นหว่านมองข้อมูลที่เหว้ยหลันส่งมาให้ นัยน์ฉายแววสงสัยขึ้นมาทันที “หลายวันมานี้ นอกจาก ท่านชายสามแห่งตระกูลหยุน ก็ไม่มีใครเข้าใกล้อานผิงอ๋อง อีก?”

“เจ้าค่ะ” เหว้ยหลันพยักหน้า “ข้ารับใช้ได้เฝ้าดูอย่างละเอียด ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน”

“หลินผิงทางนี้มีข่าวสะพัด อีกทั้งยังเกิดเรื่องมากมายไม่หยุดหย่อน พวกองค์ชายสามไม่มีทางที่จะไม่ผิดสังเกต แต่ว่าครั้งนี้เขากลับไม่ได้ส่งคนมาใกล้ชิดอานผิงอ๋อง ช่างเป็นเรื่องน่าสงสัยเสียจริง”

เฟิงฉิ้นหว่านเผากระดาษในมือทิ้ง สะบัดนิ้วมือเล็กน้อย จากนั้นก็ยกน้ำชาที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาจิบ

เหว้ยหลันยืนอยู่ด้านข้างกระพริบตาปริบ ๆ เดิมที่ตอนที่อยู่ข้างกายท่านชาย เพียงแค่ต้องขยันฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้ก็พอแล้ว และไม่ได้รู้สึกว่าตนเองนั้นโง่เขลากว่าคนอื่นตรงไหน แต่วันนี้มาอยู่ข้างกายคุณหนู กลับรู้สึกอยู่ตลอดว่าสมองที่มีอยู่มันไม่พอใช้

“คุณหนู หรือว่าทางองค์ชายสามยังไม่ได้รับข่าว?”

“องค์ชายสามสามารถมีหน้ามีตาอยู่ในราชวงวงศ์ได้ ได้รับการสนับสนุนจากข้าหลวงมากมาย กระทั่งก่อนนี้ยังสามารถจัดการดูแลและหาเงินจากสมาคมการค้าหนานเจียง จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่ได้รับข่าวแม้สักน้อย?”

“หรือว่าคนที่องค์ชายสามสั่งการยังมาไม่ถึง?”

“คนไม่มาก็ย่อมได้ แต่ว่าของขวัญเยี่ยมเยียนเหตุใดจึงจะส่งไปไม่ได้? ของขวัญส่งมาช้าไป อาจจะถูกคนอื่นฉวยโอกาสไปได้”

“เช่นนั้นคุณหนูคิดว่ามันเป็นเรื่องใดกันแน่?” เหว้ยหลันเอ่ยถามอย่างไม่พึงพอใจในความคิดของตนเอง

“เจ้าคิดว่าตระกูลหยุนเป็นเช่นไร?” เฟิงฉิ้นหว่านความคิดโลดแล่นอย่างรวดเร็ว

“ตระกูลหยุนถึงแม้จะเป็นผู้ค้า แต่ก็เป็นเจ้าค้าราชวงศ์ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด แต่สามัญชนกับเชื้อพระวงศ์มีความข้องเกี่ยวกัน เช่นนั้นย่อมไม่สามารถมองข้ามได้ อีกทั้งตระกูลหยุนทำธุรกิจอยู่ที่เจียงหนานมาหลายปี ครอบครองกิจการทอผ้าไหมที่ร่ำรวยที่สุด ห้องเสื้อของตระกูลหยุนได้เปิดกิจการไปทั่วทั้งเจียงหนาน แน่นอนว่าย่อมเป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นระดับต้น ๆ”

“เช่นนั้นเจ้าคิดว่าสมาคมการค้าหนานเจียงก่อนหน้านี้กับตระกูลหยุน เมื่อเทียบกันแล้วเป็นเช่นไร?”

เหว้ยหลันมีท่าทีสงบนิ่ง มีความลังเลเล็กน้อย “คุณหนู บ่าวพูดเช่นนี้บางทีท่านอาจจะไม่ชอบฟัง แต่ในความเป็นจริงแล้วบ่าวคิดว่าสมาคมการค้าหนานเจียงกับตระกูลหยุนไม่มีสิ่งใดสามารถเทียบกันได้เจ้าค่ะ”

“ไม่ผิด ข้าก็คิดเช่นนั้น แต่ว่าสมาคมการค้าหนานเจียง องค์ชายสามก็ยื่นมือเข้าไปแทรกแซงแล้ว ตระกูลหยุนจะมีเงาของเขาอยู่หรือไม่?”

“สิ่งนี้คิดว่าเป็นไปไม่ได้ หลายปีมานี้ก็ไม่เคยได้ยินว่าตระกูลหยุนจะสนับสนุนองค์ชายองค์ใด อีกทั้ง ตระกูลหยุนไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเจ้าค้า หากเขากล้าเข้าร่วมในการแข่งขัน เมื่อใดก็ตามที่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นแม้สักน้อย นั่นก็เท่ากับว่าเรือของสมาคมการค้าหนานเจียง เป็นสถานที่ตายโดยไม่มีหลุมฝังศพ”

เฟิงฉิ้นหว่านเงียบลงไปอย่างใช้ความคิด “เจ้าให้คนไปรวบรวมข้อมูลของตระกูลหยุนอีกครั้ง ข้าได้ยินมาว่านายท่านอาวุโสของตระกูลหยุนสุขภาพไม่ดีนัก ตอนนี้น่าจะมีความคิดที่จะเลือกลูกชายคนหนึ่งเพื่อมาเป็นนายท่านคนต่อไปแล้ว ข้าอยากรู้ว่าเขาจะเดินหน้าต่อไปอย่างไร”

“เจ้าค่ะ”

เฟิงฉิ้นหว่านเดินออกไปนอกห้อง

ภายในจวนได้ปลูกต้นหอมหมื่นลี้ต้นสูงใหญ่ไว้ที่ใจกลาง ในเวลานี้ใบไม้ก็เขียวชอุ่ม บริเวณใต้ต้นหอมหมื่นลี้มีเก้าอี้โยกอยู่

เฟิงฉิ้นหว่านเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ หลับตาลง ใช้ความคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนพิจารณาว่าต่อไปจากนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ความคิดต่าง ๆ ความเป็นไปได้ต่าง ๆ ฉายแวบเข้ามาในสมองของนางอย่างต่อเนื่อง นี่คือวิธีการที่นางค้นพบตอนที่นางถูกทรมานอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงเมื่อชาติก่อน

อารมณ์ของเจ้าหมอผีที่คาดการณ์ไม่ได้ แค่เพียงกระพริบตาหรือเผลอขมวดคิ้วโดยไม่ทันระวัง ต่างก็มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะดึงดูดให้เขาระเบิดอารมณ์โมโหออกมาได้

ดังนั้นนางจึงต้องจินตนาการซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเผชิญหน้ากับเขา จะต้องแสดงสีหน้าอย่างไร ใช้น้ำเสียงอย่างไร หรือแม้กระทั่งท่าทางการเคลื่อนไหวก็ยังจำเป็นต้องคิดให้รอบครอบ มีเพียงแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่จะสามารถระมัดระวังและทำให้การถูกทรมานน้อยลงได้

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว สายลมเบา ๆ ค่อย ๆ พัดผ่านใบหน้าของนาง

สองวันถัดมา หยุนชีก็ตรงเข้ามาที่ตระกูลเฟิงอย่างรีบร้อนอีกครั้ง “คุณหนู ท่านชายสองของตระกูลหยุน ‘หยุนฮั่น’ ได้เข้ามาที่หลินผิงแล้ว”

เฟิงฉิ้นหว่านวางจอกน้ำชาในมือลง หันหน้าไปถามเหว้ยหลัน “มาจริง ๆ เสียด้วย…… ท่านชายสองหยุนฮั่นคนนี้ได้ส่งของขวัญให้กับอานผิงอ๋อง ด้วยใช่หรือไม่?”

“ส่งเจ้าค่ะ ไม่ได้มาด้วยตนเอง แต่ของขวัญได้ถูกส่งไปที่โรงเตี๊ยมอยู่ก่อนแล้ว ว่ากันว่าเป็นยาสมุนไพรที่มีราคาแพง”

“หยุนเลี่ยวส่งยา หยุนฮั่นก็ส่งยา พวกเขาต่างก็เป็นท่านชายแห่งตระกูลหยุน เรื่องข้อควรหลีกเลี่ยงในการมอบของขวัญต่างก็น่าจะระมัดระวังกันอยู่แล้ว แต่พวกเขากลับส่งของขวัญซ้ำกันเช่นนี้ นั่นก็หมายความว่า ทั้งสองคนมีข้อพิพาทกันอยู่ อีกทั้งไม่ใช่แค่เพียงข้อพิพาทเล็ก ๆ เท่านั้น เพราะข้อพิพาทเล็ก ๆ ไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะทำให้พวกเขาฉีกหน้าตระกูลของตัวเองเช่นนี้”

เหว้ยหลันถามขึ้นด้วยความสงสัย “คุณหนู ก่อนนี้ไม่ใช่ว่าสับสนมาตลอดหรอกหรือว่าตระกูลหยุนกับองค์ชายจากเบื้องบนนั้นมีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่? หรือว่าทั้งสองพี่น้องตระกูลหยุนต่างก็มีนายคนละคนกัน?”

เฟิงฉิ้นหว่านยกมุมปากขึ้นยิ้ม “นี่น่าจะเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว”

“เช่นนั้น ตระกูลหยุนคงไม่ใช่ว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไร ผู้ค้าตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง แต่กลับเหยียบเรือสองแคมเช่นนี้?”

“เสี่ยงเพื่อสร้างความร่ำรวยมั่งคั่ง มีเหตุผลใดให้ไม่กล้าเล่า? อีกอย่างเจ้าอย่าได้ดูถูกพวกพวกพ่อค้าเชียว เมื่อรู้ว่ามีสิ่งที่สามารถทำเงินได้ ต่อให้เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยหน้าผา ป่าลึก หรือปากเหว ก็ยังคงยกขบวนกันเดินหน้าไปอยู่ดี หากแพ้ก็แค่ตายเท่านั้น แต่ถ้าหากชนะ นั้นก็หมายถึงความร่ำรวยหลายชั่วอายุคน”

“คุณหนู ท่านคิดว่าสองพี่น้องนี้แต่ละคนสนับสนุนใครหรือ?”

“ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัด แต่ไม่นานก็จะมีคนมาบอกข้าเอง” เฟิงฉิ้นหว่านยกมุมปากขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่คาดเดาได้ยาก

“ใครกันที่จะบอกคุณหนู?” เหว้ยหลันถามด้วยความมึนงง

“อานผิงอ๋อง !”